Teatri dhe teatralët

Kur isha student, në vitin e dytë të akademisë, dhe punoja antikitet grek, rrija me ditë në garderobën e Teatrit Kombëtar, ku bashkë me Koraldën, garderobieren e teatrit, do të nxirrnim veshjet e shfaqjes “Ezopi”. Ajo çfarë më bënte përshtypje nëgarderobë ishte “civilizimi i minjve”… sesi miu të shihte në dritë të syrit, dhe as e pushtonte ndonjë ndjenjë frike, e madje të kërcënohej gjithë bezdi, se po i hyje në habitatin e tij natyror.

Për ta rithënë që në fillim, unë jam për një teatër të ri, dinjitoz, përfaqësues, komod për aktorët dhe publikun, një teatër “ndjellës” për të gjitha ata që e dëshirojnë teatrin, ta bëjnë apo ta shohin atë.

Por ky shkrim nuk është për të thënë këtë, sepse e kam thënë, jo vetëm unë por shumë të tjerë. Ky shkrim është për teatrin… për ata që vërtet e kanë shqetësim teatrin, që e duan atë, ky shkrim është për të gjithë artistët, që gjithmonë e kanë kërkuar një teatër të ri. A ka njeri që ka shkelur në atë ndërtesë, që mendon se ne na duhet një teatër dinjitoz? Kush nuk i di historitë se si macja dhe lakuriqi i natës janë bërë protagonistë gjatë shfaqjeve, dhe janë bërë kolegë skenikë?

LEXO EDHE:
‘Biznesmenit’ i bëhet ‘gjyqi’ në Teatër! Gëzim Kame e Viktor Zhusti ‘mbledhin’ në tryezë figura të drejtësisë në pension. Artistët rrëfejnë shfaqjen

Sot ka një ofertë, për të pasur një teatër tjetër… dinjitoz. A kanë të drejtën Shqiptarët ta dëgjojnë këtë ofertë? A kanë të drejtë artistët të detajojnë një projekt duke u bërë pjesë e grupit negociator, të kërkojnë, skenë dinjitoze, parametrat teknikë (xhepat, lartësia, thellësia, warm up-i etj etj) ato parametra që si kemi pasur kurrë.

Pavarësisht çdo fjale, bërtitje apo patetizme, një gjë nuk ndryshon: nevoja për një teatër dinjtioz. Ndaj sot nuk shtrohet çështja, të prishet apo jo teatri; është vetëm një çështje, e vetme, e thjeshtë, teatri. Teatrin që ka munguar. Tetarin kombëtar.

Ky shkrim është për teatralët. Teatralet e partive, shoqatave e mitomaneve nga rruga qe s’kane lidhje fare me teatrin. Ketyre qe sjellin fonine, ekranin apo dhe vezet nga furriku i partise se gjoja ju dhemb teatri! Për të gjitha ata që as kanë dashur dhe as që duan ta dinë realisht për teatrin dhe artistët, por që koha dhe interesi banale ja u do të jenë teatralë. Teatralët s’e dinë fare për çfarë flitet… çfarë nevoje ka komuniteti, çfarë realisht i duhet dhe nevojitet publikut. Teatralët ndoshta s’kanë parë asnjë shfaqje në atë teatër. Teatralët dinë të luajnë vetëm një titull: “Shumë zhurmë për asgjë”.  Me tekstin e tyre partiak, patetikë, nuk dëgjojnë, nuk perceptojnë, vetë proçedojnë, luajnë keq. Teatralët bëjnë detyrën e tyre, vetëm një gjë nuk e bëjnë dot; teatrin.

Ndaj në të vetmen kauzë, teatri kombëtar, ka vetëm një zgjidhje. Të largohen teatralët, karagjozet, vezoret, mitomanet e sharlatanet qe s’jane as aktore e as regjisore, dhe të lëmë të flasë vetë, TEATRI!

*Regjisor/aktor

TAG:
• teatri kombetar
• erjon isai

Sondazhi i ditës:

A ka politika frikë nga SPAK-u?

• Po

  68.4%

• Jo

  27.4%

• Nuk e di

  4.1%

Vota total: 1207

• Sondazhi i ditës:

  A ka politika frikë nga SPAK-u?

  Po Jo Nuk e di