Thimi Nika, njeriu i bukurisë shpirtërore

Kur kërkon te një Njeri i dashur, te një mik i sapo-ikur, i mirë në plot kuptimin e fjalës, cilësitë e larta të një karakteri fisnik, një mori epitetesh të dalin nga shpirti i lënduar para lajmit të papritur: “Na la Thimi Nika, na iku me mirësinë dhe qetësinë e tij”.

Sepse ishte dhe mbetet në kujtesë të gjithkujt që e ka njohur veç Njeriu gojëmjaltë si Ai, i përmbajtur, i përkorë, i thjeshtë e dashamirës, që dinte veç të Mirën ta bënte mirë e bukur, pa kursim.

Jo, veç vdekja nuk i shkonte aq shpejt atij njeriu me një jetë të përplotë e të arrirë, i kudogjendshëm e i kujdogjendshëm, që për profesion të vërtetë kishte Artin e të Jetuarit gjithë dinjitet e thjeshtësi me të tjerët e mes të tjerëve, si një profesor e profesionist i këshillës së mirë, në çdo hall e hallakatje të jetës.

Gazetar, diplomat, koleksionist, filatelist e artdashës i njohur, me buzëqeshje në sy e maturi fjale në gojë, Thimi ynë i dashur ishte dhe mbetet Njeriu i bukurisë shpirtërore, Njeriu që të ngjallte emocione gjithë origjinalitet e besueshmëri, larg meskiniteteve e mediokriteteve, përherë realist e largpamës, që dinte aq mirë të përmbante emocionet e veta, dhe aq thjesht të ndante shapin nga sheqeri, pa stërhollime e teprime. Mbi të gjitha, ishte njeriu që nuk e honepste bardhë e zinë, frymën konfliktuale, fjalën e ligë, shpifjen dhe të shpifurit. E donte dhe e përqafonte Jetën në krejt bukurinë dhe ëmbëlsinë e saj, në baraspeshë e tolerancë të plotë mirëkuptimi e harmonie shoqërore. I dha bukurisht Jetës përmasë të gjerë dhe përmbajtje të thellë, në kuptimin e plotë të fjalëve “I veçantë”, “I admirueshëm”.

Kishte ar dhe art në botën e tij shpirtërore dhe një bashkëshorte Artë me vezullim ëmbëlsie në gjirin e vatrës familjare gjithë ngrohtësi. Si trashëgues koleksionesh nga i ati, gjithë meraku i tij ishte të gatiste sa më denjësisht ai vetë, si gjysh me pasuri shpirtërore, trashëgimtarë për koleksionet e tij të pasura. Për vite të tëra, qëndroi në krye të detyrës shoqërore si kryeredaktor i revistës prestigjioze “Koleksionisti”, organi i Shoqatës së Koleksionistëve të Shqipërisë, dhe la një kryevepër botimore në llojin e vet, librin “Historia e Filatelisë shqiptare”, për të cilin u nderua në vitin 2014 me Medaljen e Artë të Ekspozitës filatelike ballkanike.

Takimi im i fundit me Thimin, mik për kokë, siç thotë shprehja jonë e bukur, ishte në një bilardo të qendrës së Tiranës, kur pas një kafeje një orëshe, e shoqërova deri te salla e lojës, ku dha atë mëngjes, goditjen e parë të fortë mbi gurët e grumbulluar nga trekëndëshi, që u hapërdanë gjithë krisje e përplasje. Kishte qëlluar në shenjë, siç kishte ditur gjithë jetën të godiste bukur fort në shenjë duke i dhënë krejt jetës kuptimësi, plotësi, mirësi e fisnikëri.      

Që larg, në parkun Oranzhëri të Strasburgut, këtë çast fatal të lajmit të hidhur, sytë i kam të mbushur me lot, pa i zbrazur dot, kur vetë shpirti më loton dhe gjethet e vjeshtës vallëzojnë në ajri. Shi gjethesh vjeshte që puthin tokën me ëmbëlsi, kur trupi i tij po puth në paqe tokën këtë çast dhe shpirti i tij po puth përjetësisht ajrinë.

Thimi i dashur, na ike shumë i ri, në rininë e moshës së tretë gjithë pjekuri, por në kujtimin tonë ti mbetesh i përjetshëm. E shembullor.  

TAG:
• thimi nika
• njeriu
• bukuria shpirtërore