Pse Izraeli i urren kaq shumë palestinezët?

Urrejtja e Izraelit ndaj palestinezëve është formuar dhe nxitur nga tre ndjenja themelore. Palestinezët kanë çdo arsye për të urryer Izraelin; është një shtet kolonial-kolonial aparteidi i ngritur mbi rrënojat e atdheut të tyre. Por pse Izraeli i urren kaq shumë palestinezët? Ajo i ka terrorizuar, bllokuar dhe burgosur në mënyrë sadiste dhe sistematike pasi ka marrë nën kontroll jetën dhe jetesën e tyre, duke u mohuar të drejtat dhe liritë themelore.

Përgjigja e qartë mund të mos jetë përgjigja e duhur. Po, Izraeli e urren dhunën dhe terrorizmin palestinez që ka prekur më shumë se disa izraelitë, por nuk është asgjë në krahasim me dhunën dhe terrorin shtetëror të kryer nga Izraeli mbi palestinezët, duke nisur luftëra hakmarrëse dhe parandaluese, siç ka ndodhur fundjavën e kaluar. Nuk duhet të jetë befasi që Izraeli ka vazhduar të ketë frikë nga palestinezët edhe pasi pushtoi të gjitha tokat e tyre dhe u bë një fuqi e fuqishme rajonale dhe bërthamore. Sepse frika e saj nga palestinezët nuk është thjesht fizike apo materiale, ajo është ekzistenciale. Nën titullin e duhur : Pse të gjithë izraelitët janë frikacakë, një kolumnist izraelit pyeti veten në vitin 2014 se çfarë lloj shoqërie prodhon ushtarë frikacakë që qëllojnë të rinjtë palestinezë të paarmatosur nga një distancë e gjatë. Rreth katër vjet më vonë, në vitin 2018, ishte vërtet surreale të shikoje ushtarët izraelitë të fshehur pas mbrojtjeve të fortifikuara ndërsa qëlluan qindra protestues të paarmatosur për ditë të tëra.

Izraeli në thelb u largua nga Gaza nga frika në vitin 2005, duke vendosur një bllokadë çnjerëzore për dy milionë, kryesisht refugjatë, që jetojnë atje. Izraeli i frikësohet gjithçkaje që është qëndrueshmëria palestineze, uniteti palestinez, demokracia palestineze, poezia palestineze dhe të gjitha simbolet kombëtare palestineze, duke përfshirë gjuhën, të cilën e ka ulur dhe flamurin, të cilin po përpiqet ta ndalojë. Izraeli ka frikë veçanërisht nga nënat palestineze që lindin foshnja të reja, të cilat i quan një "kërcënim demografik". Duke i bërë jehonë këtij obsesioni kombëtar izraelit me riprodhimin palestinez, një historian paralajmëroi 12 vjet më parë se demografia është një kërcënim për mbijetesën e shtetit hebre, ashtu si një Iran bërthamor, për shembull, sepse sipas tij, palestinezët mund të bëhen shumicë deri në vitet 2040-2050. .

Frika është gjithashtu instrumentale për një shtet garnizon si Izraeli, i njohur si "një ushtri me një vend të lidhur". Në një libër që përmbledh përvojën e tij prej dekadash në Izrael, një gazetar amerikan vuri në dukje se: “Qeveria e sotme ngjall frikë, shumica e tyre imagjinare ose të paktën të ekzagjeruara pa masë, duke e pikturuar Izraelin si një vend të izoluar, të vetmuar, të kërcënuar, të vogël, gjithmonë në mbrojtësi, gjithmonë në kërkim të shenjës tjetër të urrejtjes diku, i etur për të reaguar tepër.” Me pak fjalë, frika gjeneron urrejtje sepse, sipas fjalëve të një vëzhguesi tjetër izraelit , një shtet që ka gjithmonë frikë nuk mund të jetë i lirë; një shtet që është formuar nga mesianizmi militant dhe racizmi i shëmtuar, kundër popullit autokton të vendit, nuk mund të jetë as vërtet i pavarur.

Izraeli është gjithashtu i zemëruar, gjithmonë i zemëruar me palestinezët që refuzojnë të dorëzohen ose të dorëzohen, për të mos u larguar; shumë larg. Izraeli, për të gjitha qëllimet dhe qëllimet, i ka fituar të gjitha luftërat e tij që nga viti 1948 dhe është bërë një superfuqi rajonale, duke i detyruar regjimet arabe të përkulen me poshtërim. E megjithatë palestinezët vazhdojnë të mohojnë fitoren izraelite, ata nuk do të nënshtrohen; ata nuk do të dorëzohen, përkundrazi vazhdojnë të rezistojnë sido që të ndodhë. Izraeli ka fuqitë botërore në anën e tij, me Shtetet e Bashkuara në xhepin e tij, Evropën pas tij dhe regjimet arabe që e thithin atë. Por palestinezët e izoluar – madje edhe të harruar – ende refuzojnë të heqin dorë nga të drejtat e tyre themelore, e lëre më të pranojnë humbjen. Duhet të jetë zemëruar për Izraelin që ka kaq shumë gjak të pafajshëm në duart e tij, pa dobi. Ajo vret, torturon, shfrytëzon dhe grabit palestinezët nga gjithçka që është e shtrenjtë, por ata nuk do të pranojnë. Ajo ka burgosur më shumë se një milion prej tyre gjatë viteve, por palestinezët refuzojnë të kapitullojnë. Ata vazhdojnë të jenë të etur dhe të luftojnë për liri dhe pavarësi, me shumë që këmbëngulin për shkatërrimin e vetë Izraelit si një shtet kolonial.

Izraeli është gjithashtu ziliqar për fuqinë e brendshme dhe krenarinë e jashtme palestineze. Është zili për besimet e tyre të forta dhe gatishmërinë për të sakrifikuar, gjë që me sa duket u kujton izraelitëve të sotëm sionistët e hershëm. Rekrutët e sotëm izraelitë të kthyer në Robocops përballen me trimërinë palestineze me gjoks të zhveshur nga prapa automjeteve të tyre të blinduara, duke qëlluar frikacakisht me hakmarrje. Izraeli e ka më shumë zili për përkatësinë historike dhe kulturore të Palestinës së Palestinës; për lidhjen e tyre me tokën, një lidhje që i është dashur të prodhojë sionizmit për të joshur hebrenjtë që të bëhen kolonë kolonialë. Izraeli i urren palestinezët për faktin se janë kaq integralë në historinë, gjeografinë dhe natyrën e peizazhit që pretendon si të tijën. Izraeli ka kohë që i është drejtuar teologjisë dhe mitologjisë për të justifikuar ekzistencën e tij, kur palestinezët nuk kanë nevojë për një justifikim të tillë; që i përkasin kaq pa mundim, aq komod, kaq natyrshëm.

Izraeli është përpjekur të fshijë ose varrosë të gjitha gjurmët e ekzistencës palestineze, madje duke ndryshuar emrat e rrugëve, lagjeve dhe qyteteve. Sipas fjalëve të një historiani izraelit, «për të gjetur paralele të sakta për rishenjtërimin e vendeve të adhurimit nga një pushtues, duhet të ktheheni në Spanjë ose në Perandorinë Bizantine në mesin e fundit të shekullit të 15-të». Izraeli i urren palestinezët sepse janë prova e gjallë se themelet e Sionizmit – një popull pa tokë që vendoset në një tokë pa popull – është mitik në rastin më të mirë dhe i dhunshëm dhe kolonialist në realitet. Izraeli i urren ata për pengimin e realizimit të ëndrrës sioniste mbi të gjithë Palestinën historike. Dhe veçanërisht i urren ata që jetojnë në Gaza, për kthimin e ëndrrës në një makth.

Megjithatë, do të ishte e gabuar të lavdërohej ndonjë nga këto. Dashuria është gjithmonë më e mirë se urrejtja. Urrejtja është shkatërruese dhe ushqen në më shumë urrejtje. Urrejtja është shkatërruese për ata që urrejnë dhe urrejnë. Izraeli ende mund ta kthejë gjithë atë urrejtje në tolerancë, zili në vlerësim dhe zemërim në ndjeshmëri, vetëm nëse ka guximin të shlyejë të kaluarën e tij të dhunshme, të kërkojë falje për krimet e tij, të kompensojë palestinezët për vuajtjet e tyre dhe të fillojë t'i trajtojë ata me respekt dhe nderin që e meritojnë si të barabartë, madje edhe të barabartë të privilegjuar në atdheun e tyre. Urrejtja e Izraelit nuk do t'i dëbojë palestinezët, por mund t'i dëbojë hebrenjtë./AlJazeera përktheu Shqiptarja.com

G.MO/Shqiptarja.com

TAG:
• Izrael
• Palestine
• marvan bishara