Me gjithë ndryshimet e ndodhura gjatë periudhës së transicionit, ende nuk mund të thuhet se Rusia është ndër fuqitë që numërohen në qendër të sistemit botëror. Si Rusia ashtu edhe Evropa Lindore, llogariten si rajone që përfshihen në gjysmë periferitë e këtij sistemi, siç janë disa vende të industrializuara. Në periduhat e viteve ’70-’90 të shek. XX, gjysmëperiferia shërben si një zonë politike zbutëse midis qendrës dhe periferisë. Rusia putiniane nuk është si ajo e vitit 1991. Janë zgjidhur shumë çështje të transicionit, prodhimi kombëtar është rritur dhe janë shlyer borxhet e jashtme. Me ritme të shpejta janë zhvilluar disa degë të industrisë (industria e naftës, e gazit, industria ushtarake dhe ajo aerospaciale) dhe të bujqësisë (prodhimi i drithërave) dhe vendi u përfshi në rrjedhat e globalizmit.

në këtë sfond zhvillimesh e ndryshimesh, gjeopolitika ruse rivlerësoi pozitat dhe rolin që duhet të luajë Rusia si fuqi e madhe në politikën evropiane dhe ndërkombëtare. Kremlini nuk u mjaftua vetëm me deklarata doktrinare, si ato të vitit 2015, se nuk pajtohet asnjëherë me atë që të tjerët të kenë përparësi ushtarake ndaj Rusisë. Moska intensifikoi përgatitjet ushtarake, përpunoi një plan për modernizimin e të gjitha strukturave ushtarake deri në vitin 2020, përmirësoi pagat dhe shpërblimet në ushtri, rriti efektivin deri në 800.000 veta. Buxheti i shpallur ushtarak arriti 80-100 miliardë dollarë. Në vitin 2014 u organizua ndërhyrja ushtarake dhe aneksimi i Krimesë, filloi rebelimi ushtarak dhe lufta në Ukrainën Lindore. Në vitin 2015 filloi ndërhyrja ushtarake në Siri për të mbrojtur regjimin e Asadit dhe bazat ushtarake në detin Egje. Të gjitha këto aspekte tregojnë se Kremlimi, në dallim me konceptet që qarkullojnë në gjeopolitikën perëndimore, nuk e konsideron veten si fuqi rajonale, por synon që të mbetet edhe në fillim të shek. XXI fuqi botërore.