Diktatura në sport edhe kundër medias. Gazetarët shqiptarë nuk kane akses në stadium për  finalen europiane, ndryshe nga 300 gazetaret të huajt dhe nga klientët e Armand Dukës

Këmbëngulja për të mos propozuar në kohë asnjë emër, duke sabotuar në këtë mënyrë çdo formë zgjedhjeje konsensuale, do të legjitimojë rrugën e PS-së për të votuar me shumicë socialiste një President të Republikës që do të dijë ta propozojë.

Kush gëzohet sa herë që një dokument i shkruar në gjuhë të huaj hedh baltë mbi Shqipërinë, po gëzon edhe këtë herë i kënaqur. Mua, të themi të vërtetën, që jam gazetar dhe cështja duhet të më përkasë shumë, nuk më bën asnjë përshtypje, madje më bën të qesh. Do të shpjegoj përse, pasi në realitet asnjë nga fajet e vërteta të Edi Ramës dhe të qeverisë së tij dhe të problemeve reale që ka media në Shqipëri, nuk përmenden në atë deftesë ndërkombëtare që pretendon të vendosë dhe nota.

Është e kuptueshme që hetimet e reja të godasin në masë më të madhe ata që sot mbajnë pushtetin. Por është e papranueshme që për të shkuarën, kur prokurori dhe gjykata garantonin vetëm paprekshmërinë dhe jo drejtësi, të mos vazhdojë të merret njeri, sikur imuniteti personal skandaloz që qeveritarët e atëhershëm kishin përfituar, të ishte rinovuar edhe për sot. Mjaft me këtë amnisti speciale të padeklaruar.

Për më shumë se 16  orë dje dhe sot, faqet Shqiptarja.com dhe Report-tv.al kanë qenë në qendër të një sulmi kibernetik me përmasa të paprecedentë. Eshtë një aktivitet kriminal i mirfilltë me pagesë, që dikush e ka vendosur ta porosisë për të dëmtuar median tonë.

Prej ditësh pyes veten se pse po më prek kaq shumë pushtimi i Ukrainës, edhe pse jam i ulur përballë një kompjuteri, ndërsa janë kolegë të tjerë që po rrezikojnë jetën në vijë të parë për të na e treguar. Dhe më në fund, e kuptoj përse. Sepse populli viktimë e kësaj lufte, këtë herë, është absolutisht identik me ne.  

Rezultatet e 6 marsit tregojnë se në këtë moment si Berisha ashtu dhe Basha janë letra të djegura për një opozitë që ëndërron të kthehet në pushtet, me ose pa Ilir Metën në krah tyre. E vetmja mënyrë për të ndryshuar gjërat është të shkojnë në shtëpi që të dy.  

Siç ndodh tashmë historikisht me të gjithë bashkëpunëtorët e tij më të ngushtë, Sali Berisha ja ka ngjitur tashmë edhe Ilir Metës strategjinë e tij politike: Shpif, shpif se diçka mbetet! Që të dy gënjejnë në të njëjtën mënyrë, dhe fakti që tani gënjejnë bashkë, mendojnë se janë bërë më të fortë. Në realitet, pikërisht falë gënjeshtrave të tyre, ato qe i kanë bashkuar janë vetëm dobësitë.

Dënimi, edhe pse i çuditshëm për shpërdorim detyre dhe jo edhe për bashkëpunim me trafikun e drogës që shpërdorimi i tij i detyrës do të kishte favorizuar, më detyron gjithësesi të rishoh bindjet e mia. Dua të bësoj në Drejtësinë e re dhe në këtë mënyrë duhet të pranoj idenë se Saimir Tahiri është me të vërtetë me faj. Por ama, pikërisht sepse besoj në këtë Drejtësinë e re e shoh të pabesueshme që Sali Berisha të jetë akoma i lirë nga çdo dënim.  

Sali Berisha si Ramiz Alia dikur, është i autorizuar të gënjejë përballë “gazetarëve” shqiptarë të cilët, gati të gjithë, duhet të quhen “gazetarë” kështu me thonjëza rreth emrit. Mbreme kuptova se pse prej 27 vitesh Sali Berisha më shmang: sepse kur ka përballë një njeri të lirë që i kërkon sqarime, reagon ekzaktësisht siç reagon një fajtor. 

Sali Berisha humbi sepse sot u rrëzua një tabu’: ndërhyrja e policisë, që në pak minuta i dha fund protestës së tij vetëvrasëse, tregon se edhe imunitet dhe pandëshkushmëri i tij mbaruan. Tani askush nuk mund të habitet nëse pas forcave speciale që ndërhynë për ta dëbuar nga PD, do të jetë SPAK që më në fund do të merret me Sali Berishën dhe familjen e tij për krimet e kryera.  

Ajo listë zbulon një sërë anomalish të pafundme mbi të cilat nuk ka investiguar kurre asnjë inspektor i Tatimeve apo sigurimeve shoqërore. Eshtë fotografia e një ekonomie informale që prek të gjithë shtresat e shoqërisë e që bën bashkëfajtorë biznesmenë dhe të punësuar, duke përfshirë profesorë universitarë që duhet të përfaqësojnë elitën intelektuale të vendit, deri te gazetarë që në publik denoncojnë evazionin fiskal, por pastaj janë të parët që e mbështesin.  

Një prani e papërfillshme e demaskuar nga droni i Report TV që tregoi nga lart përmasat e vërteta të pjesëmarrjes që as telekamerat e TV të familjes, të vendosura pak sipër kokave të pjesëmarrësve, nuk mundën të shumëfishonin, siç do të dëshironin.

Selia e Partisë Demokratike nuk është as e Lulzim Bashës, as e Sali Berishës, ashtu si Policia e Shtetit nuk është as e Edi Ramës dhe as e Bledi Çuçit. Edhe në Shqipëri pra, ashtu si në gjithë botën perëndimore, i takon policisë së Shtetit të mbrojë selinë e PD-së dhe cilindo ndodhet brenda saj në rast se një turmë militantësh apo kundërshtarësh vendos ta sulmojë. E gjitha kjo, dukshëm, bie në kundërshtim me dëshirat, apo projektet e Sali Berishës.

Arrestimet e fundit tregojnë që Drejtësia e re po fillon. Por është normale që një shoqëri e tërë të pranojë pa asnjë reagim që një pjesë e politikës me në krye Sali Berishën dhe ish-ministrat e tij të ketë siguruar një imunitet total? Sot Lulzim Basha ka vetëm një mënyrë për t’u ndarë nga mëkatet që me siguri i ka bërë në bashkëpunim me ''doktorin'': të bëhet dëshmitar i akuzës dhe të thotë më në fund çdo gjë. Ndërkohë SPAK t'u kërkojë Shteteve të Bashkuara dosjen mbi Sali Berishën dhe të bëjë detyrën e vet

Partia Demokratike e rithemeluar nga Sali Berisha lind pa as edhe një votë kundër. Një unaminitet qesharak i arritur pa asnjë transparencë, si ai i fitores zgjedhore të 1996, e mbetur në histori si zgjedhjet më skandaloze të organizuara ndonjëherë në Shqipëri, pas atyre të Enver Hoxhës. Eshtë paradoksale, por fati i betejës së Berishës përfundon në duart e një gjykatësi, dhe kushedi nëse do të ketë fat në short dhe i qëllon një nga gjykatësit e përgatitur nga Argita, apo do të qëllojë një gjykatës i pavarur i mbijetuar nga vettingu që do të vendosë. Po ndërkohë? A do të jetë i aftë Sali Berisha të presë rezultatin e gjykimit, apo do të zgjedhë rrugën e vetëgjyqësisë, që e ka zgjedhur përherë? 

Mbrëmë duke harruar Sorosin ai më akuzoi si burim kryesor të Departamentit të Shtetit për shpalljen 'Non Grata, duke pranuar de fakto që dy investigimet e mia mbi korrupsionin e familjes së tij ishin thjesht të vërteta. Por unë nuk besoj se kam asnjë meritë të veçantë. Në fakt, çka ka dënuar përfundimisht Sali Berishën më shumë se korrupsioni, është roli i tij si “minues i demokracisë”.

Militantët e opozitës, është sikur të jenë zgjuar nga një makth, të gjithë të ngujuar të të njëjtit iluzion që i ka katapultuar sërish në një botë paralele, ku 25 prilli nuk ka ndodhur ende dhe ku për pak javë do ketë zgjedhje përsëri.Por cili është ilaçi misterioz që doktori do ta nxirrka nga “kapelja” pas 11 dhjetorit, duke premtuar atë që nuk arriti të bëjë dot për 10 vite? Nëse do ta kishte më të vërtetë këtë formulë speciale për të shpartalluar “regjimin” e Edi Ramës, Sali Berisha do ta kishte përdorur tashmë në 5 palë zgjedhje që i ka humbur që nga 2013 e tutje, i mundur disa herë më shumë se Lulzim Basha.

Por a është me të vërtetë vetëm fanatizëm dhe urrejtje kjo që po gjeneron Foltorja, siç duket nga jashtë rrethit të ngushtë të militantëve më ekstremistë? Ashtu si “katarsisi” që Fatos Nano ndërmori në vitin 2001 brenda Partisë Socialiste, për të pastruar “krijesën e tij” politike nga armiqtë e brendshëm, ashtu edhe Partia Demokratike po përjeton katarsisin e vet.

Ja pse sfida e ripërsëritur që Sali Berisha i bën Sekretarit amerikan të Shtetit Antony Blinken, duke kërkuar që të tregojë provat ndaj tij, është qesharake dhe në të njëjtën kohë groteske.