Arti ukrainas i luftës së re

Një mori dronësh në qiell, në det dhe në tokë përditësojnë taktikat dhe strategjitë. Dhe një industri ushtarake që po rritet pa pushim, falë edhe vullnetarizmit në luftë.

Kështu e revolucionarizon Kievi mënyrën e luftimit, i bindur se mund të mposht rusët.

“Një veprim vendimtar për t’i dhënë fund luftës deri në vitin 2025 dhe për të krijuar një zgjidhje të qëndrueshme të destinuar të zgjasë me kalimin e kohës”.

LEXO EDHE:
Dëmtimi i Ambasadës së Shqipërisë në Ukrainë, SHBA dënon sulmin me raketa të Rusisë

Presidenti Zelensky po paraqet një rrugë drejt paqes në kryeqytetet evropiane, e cila në fakt është një plan beteje dhe lind nga besimi se ai ende mund t’i mposhtë rusët në terren.

Në portat e dimrit të tretë të konfliktit, i cili premton të jetë më i vështirë se të tjerët, shumica e ukrainasve në Kiev, në Dnipro dhe në Odessa, kanë të njëjtën siguri: lufta do të jetë ende e gjatë.

Askush nuk beson në një armëpushim të afërt apo në formulat diplomatike që diskutohen në kancelaritë.

Ata që kanë rëndësi në sallat e pushtetit, me premisën se nuk janë të autorizuar të flasin, si dhe ushtarakët dhe civilët që thonë se nuk merren me politikë, përsërisin të njëjtin parashikim:

“Nuk ka garanci perëndimore të afta për të mbrojtur vendin nga synimet e Putinit: as nga NATO dhe as nga Bashkimi Evropian. Vetëm armët mund të lejojnë mbijetesën e kombit dhe identitetin që ne kemi krijuar nga protesta e Maidan-it, e në vazhdim”.

Duke kaluar Ukrainën, vërehen edhe shumë fraktura në strukturën shoqërore që rrezikojnë të zgjerohen me shpejtësi. Është ai gjeografik, midis rajoneve afër frontit dhe atyre më larg dhe për rrjedhojë më të begatë.

Është ai ekonomik, mes të pasurve që bllokojnë trafikun e kryeqytetit me SUV dhe makina të personalizuara, ndërsa të varfrit nga periferitë dhe fshati qarkullojnë me Lada të vjetra, të mbledhura në Togliattigrad dhe në radhë për paketat e ndihmës ushqimore.

Së fundi, është ai transversal midis atyre që kanë energji elektrike falë gjeneratorëve dhe atyre që në vend të kësaj mund të llogarisin në disa orë energji elektrike, duke mbetur pa ngrohje dhe pa ashensorë: efekti i bombardimeve në termocentralet ndjehet në apartamentet në rrokaqiejt luksoz si dhe në blloqet gri të kullave të socializmit real.

Me gjithë hendeqet dhe përkundër rënies së entuziazmit që kishte bashkuar popullsinë përballë pushtuesit, ata që sipas dëshirës apo nevojës nuk kanë emigruar e dinë se nuk kanë dhe nuk duan një atdhe tjetër.

Dhe pa retorikë, në të vërtetë shpesh me sytë plot dhimbje për humbjen ose tmerrin për të jetuar përvojën e një konflikti “thjesht monstruoz”, Zelensky deklaron se Ukraina mund të shpëtohet vetëm duke luftuar deri në fitore.

Edhe nëse të gjithë e kuptojnë se nuk do të jetë çështje muajsh, por vitesh.

Konsolidimi i tyre në këtë përcaktim, ose në mungesë të alternativave, është ndërgjegjësimi i një kapaciteti luftarak kombëtar në rritje, që pakkush në Evropë dhe Shtetet e Bashkuara e ka kuptuar.

Ukrainasit po rishkruajnë rregullat e luftës: po shpikin mjete dhe taktika të reja, të destinuara të ndryshojnë përgjithmonë mënyrën e luftës.

Dhe ata janë bërë një fuqi ushtarake industriale: vitin e ardhshëm do të ndërtojnë 4 milionë e gjysmë dronë fluturues; 20 mijë robotë luftëtarë të gjurmuar; 200 mijë pajisje për shqetësim elektromagnetik.

Ata tashmë ofrojnë më shumë armë vetëlëvizëse dhe më shumë predha artilerie sesa pjesa tjetër e Evropës së bashku.

“Sigurisht, gjërat në Donbas nuk po shkojnë mirë dhe ne po tërhiqemi vazhdimisht”, shpjegon një oficer që sapo është kthyer nga vija e zjarrit “sepse nuk kemi mjaftueshëm ushtarë për të kundërsulmuar.

Por të huajt nuk duhet ta vlerësojnë situatën me parametrat e manualeve të vjetër.

Le të marrim rastin e Vuhledarit, të cilin e braktisëm javën e kaluar: që nga viti 2014 pozicioni i tij në majë të një kodre konsiderohej strategjik, sepse lejonte që lëvizjet e armikut të zbuloheshin nga lart.

Megjithatë, sot ka gjithmonë dhjetëra dronë të të gjitha llojeve që monitorojnë vazhdimisht terrenin nga qielli dhe dallojnë lëvizjen edhe të një biçiklete brenda një rrezeje dhjetë kilometrash: të qenit mbi kodër nuk është më një avantazh.

“Dhe fshirja mes mbetjeve të një qyteti nuk është as shumë e dobishme. Në përleshjet mes snajperëve, ndërtesat ofruan strehim, por në vend të kësaj dronët rrëshqasin në dritare dhe vrasin ata brenda dhomave. Deri para disa muajsh dukej si fantashkencë, tani ndodh çdo orë dhe na lejon të shkatërrojmë rusët”.

Zoti i betejës

Napoleoni pretendonte se betejat fitohen me topa dhe Stalini madje shkoi aq larg sa tha se “artileria është perëndia e luftës”.

Që nga vjeshta e vitit 2023, kjo nuk ka ndodhur më: tani hyjnia supreme është droni, i cili është vendosur në panteonin e luftës.

“FPV-të e reja janë të thjeshta, të sakta dhe me kosto të ulët. Secili neutralizon një objektiv, ndërsa duhen të paktën tre predha topi për të arritur të njëjtin rezultat. Jo vetëm kaq. Instruksioni i një gjuajtësi kërkon muaj kurse, sepse ai duhet të mësojë të llogarisë distancat dhe trajektoret. Në vend të kësaj, edhe një katërmbëdhjetë vjeçar mund të fluturojë me këta helikopterë, të cilët drejtohen me të njëjtat syze si lojërat video”.

Fjala kyçe është FPV, një akronim në anglisht për Pamjen e Personave të Parë: kuadratët që funksionojnë instinktivisht përmes një tastierë të vogël, u shpikën si lodra dhe tani janë bërë vrasës vdekjeprurës.

Ukrainasit krijuan shprehjen “qielli i pisët”, për të treguar kur këto armë grumbullohen në ajër, duke u rrotulluar si ‘zogj grabitqarë mekanikë’ në kërkim të gjahut.

“Ka ushtarë që çmenden dhe vazhdojnë të dëgjojnë zhurmën e kuadrokopterëve ditë e natë”, thotë Victoria, një ish-infermiere e ushtrisë britanike që trajtonte të plagosurit në Afganistan dhe tani është vullnetare për OJQ-në “Rruga drejt shëndetit”, e cila merret me rimëkëmbjen e personave me aftësi të kufizuara në Dnipro.

“Kjo luftë ka krijuar trauma të papara…. Këmbësorët dikur mallkonin shiun që mbushte gropat me ujë”, shpjegon Jack, një gjuajtës i mprehtë dhe veteran i betejës së dëshpëruar të Bakhmutit, “tani ata festojnë sepse stuhitë i nxorën jashtë loje aeroplanët vrasës”.

Dronët po ndryshojnë gjithçka. Jo vetëm në ajër, por edhe në det dhe në tokë.

Në Detin e Zi, ata lejuan një komb pa anije të zhdukte flotën e fuqishme të Moskës, e cila në pranverën e vitit 2022 u shfaq me arrogancë përballë Odesës dhe tani po strehohet me frikë në lindje të Krimesë.

Formacionet e anijeve pa pilot po përgatiten të bëjnë debutimin e tyre: ato me radar që eksplorojnë, të tjera që mbrojnë me raketa kundërajrore dhe të tjera që nisin sulmin.

Edhe robotët e gjurmuar nuk janë më përjashtim.

Gjithnjë e më shpesh ata marrin përsipër detyra që janë shumë të rrezikshme për njerëzit. Disa hyjnë në llogore të armikut, duke gjuajtur mitralozë. Të tjerë furnizojnë fortesat e rrethuara me municion, ose marrin me vete të plagosurit nën një breshëri bombash.

Si rezultat, strategjitë po revolucionarizohen.

“NATO e vendos konceptin e epërsisë ajrore në radhë të parë, që nënkupton parandalimin e aktiviteteve të aviacionit armik”, nënvizon ish-ministri Andry Zagorodniuk.

“Në vend të kësaj, mjafton që ne të kapim 500 metra qiell, hapësirën në të cilën fluturojnë kuadrokopterët: nëse i fshijmë dronët e tyre nga ky brez, atëherë i verbërojmë rusët dhe mund t’i sulmojmë lirshëm”.

Çfarë do të thotë? Që tani po ndërtohen dronë luftarak që gjuajnë dronë.

“Ne kemi ndërtuar dhe dhuruar 19 mijë FPV, duke përdorur ekskluzivisht materiale të prodhuara në Ukrainë. Pak para verës, ne shpikëm “Mbretëreshën Hornet”, një ‘dron nënë’ që lëshon një më të vogël dhe vepron si një lidhje radioje, duke trefishuar rrezen e tij. Për më tepër, ne kemi zhvilluar një prototip që arrin shpejtësinë rekord prej 365 kilometra në orë: ideale për përgjimin e dronëve të tjerë”, shpjegon ai.

Vjaceslav, 38 vjeç, është një nga dy themeluesit e Wild Hornet, një kolektiv jofitimprurës vullnetarësh që shquhet për krijimtarinë e tij. Nuk është e vetmja: Ka shumë shoqata vullnetare që projektojnë ose montojnë drone, duke u kujdesur edhe për trajnimin e operatorëve.

“Shteti dhe ushtria nuk japin cilësi, mendojnë për sasinë dhe ndoshta vetëm kështu duhet të jetë. Atëherë hyjmë në skenë ne: mbledhim donacione dhe aftësi për të bërë ndryshimin”,  shpjegon Maxim i Victory Drones.

Në një fabrikë kolosale sovjetike të shndërruar në zyra me orendi skandinave, ky tridhjetëvjeçar me pamjen si ‘nerd’ u tregon ushtarëve muskulozë dhe me tatuazhe se si të ndryshojnë frekuencën për të kapërcyer bllokimet e armikut.

Maksimi u diplomua për aviacion dhe punoi për kompanitë britanike të aeronautikës, më pas në kohën e pushtimit u kthye në shtëpi dhe dijet e tij i vuri në shërbim të vendit.

“Në Ministrinë e Mbrojtjes ka një burokraci mbytëse. Në vend të kësaj, ne duhet të jemi krijues: ne përballemi me një luftë asimetrike, sepse Rusia ka më shumë njerëz dhe më shumë burime. Mund të fitojmë vetëm duke u fokusuar në ide të reja. E përsëris vazhdimisht: truri ynë është arma jonë”.

Të njëjtën gjë mendon edhe themeluesi i Wild Hornet:

“Duhen ide dhe shumë thjeshtësi. Ne kemi përshtatur sisteme gjurmimi që kushtojnë më pak se 50 euro: ata tani e drejtojnë automatikisht dronin drejt objektivit të caktuar, pa pasur nevojë për një njeri në kontrolle dhe pa frikë nga ndërhyrjet”.

Përgjigja ndaj asimetrisë së Moskës shprehet në videot e rezistencës Avdiivka: në pak minuta skuadriljet Wild Hornet shkatërruan një kolonë të blinduar ruse me nëntë tanke dhe një duzinë automjetesh të blinduara.

“Ka një ndryshim eksponencial midis vlerës së automjeteve që shkatërrojmë dhe çmimit të dronëve tanë, të cilët kushtojnë vetëm 420 dollarë ose 20 mijë herë më pak”.

Vullnetarizmi në luftë

Ky Sektor i Tretë i luftës është një tjetër rekord, i cili nuk ka precedent në histori: në dyqane, restorante dhe hotele, mblidhen fonde për të dhuruar dronë, jelek antiplumb dhe mjete të blinduara.

Ky aktivizëm ukrainas në bazë pasqyron dëshirën për të kapërcyer trashëgiminë sovjetike me një pragmatizëm që plotëson mangësitë e institucioneve publike.

“Në kohën e BRSS-së, nëse makina shtetërore ishte joefikase, ankoheshe dhe prisje që dikush nga lart t’i rregullonte gjërat. Në vend të kësaj ne i përveshim mëngët dhe gjejmë zgjidhje”, komenton Maxim.

Në dhomë është një burrë 60-vjeçar që monton mekanizmat për të lëshuar granata: elementi që i shndërron lodrat elektronike në bombardues mizorë.

“Po mësoj italisht, është një gjuhë që më relakson. Unë zotëroj një kompani që merret me metale, por sapo mundem, vij këtu për të montuar dron”, thotë Illia. “Kur rusët sulmuan Kievin, unë mora një kallashnikov dhe mbrojta qytetin tim. Edhe djali im ishte në ushtri…”.

Sapo përmend djalin e tij, sytë i mbushen me lot: është e lehtë të kuptosh se çfarë e shtyn atë të punojë në pjesën që u përhap vdekjen rusëve…

Atmosfera e forumit që u zhvillua të martën më 1 Tetor, në sallën vezulluese të bunkerit me llambadarë kristali dy nivele poshtë hotelit Intercontinental në Kiev, ishte krejtësisht ndryshe.

Atje qeveria thirri përfaqësues të 119 kompanive të mbrojtjes nga i gjithë Perëndimi.

DFNC2 është një ngjarje në gjysmë të rrugës midis spektaklit dhe panairit, e krijuar për të bindur menaxherët e huaj të ndërtojnë fabrika në Ukrainë: propozohen marrëveshje dhjetëvjeçare me një regjim tatimor premtues dhe perspektivë të eksporteve në vende të tjera.

Mbi të gjitha, ukrainasit ofrojnë mundësinë unike të zhvillimit të prototipeve drejtpërdrejt në pjesën e përparme, me një shpejtësi të jashtëzakonshme të inovacionit teknologjik.

“Sot mund të themi se një armë funksionon vetëm nëse është testuar në Ukrainë”, deklaroi zëvendësministrja e Industrive Strategjike Anna Gvozdiar mes duartrokitjeve.

Objektivi i qeverisë nuk është më marrja e armëve dhe municioneve si dhuratë: urgjenca mbetet vetëm për bateritë kundërajrore, të nevojshme për të frenuar valët e bombave që bien mbi qytetet çdo natë.

Tani partnerëve u kërkohet të financojnë prodhimin kombëtar të luftës, sipas modelit të prezantuar nga Danimarka e vogël, ose të krijojnë kompani të përbashkëta që hapin linja montimi në Ukrainë. Zelensky e diskutoi atë në të gjitha fazat e turneut evropian, duke paraqitur një listë të kompanive “të ftuara” për të investuar në Ukrainë.

Shembulli u dha nga gjermania Rheinmetall, e para që inauguroi një fabrikë në vend, e ndjekur nga grupi franko-gjerman Knds dhe suedez Saab.

Pak ose aspak nga amerikanët e mëdhenj. Nuk është rastësi.

Ekziston një ndjenjë në rritje e armiqësisë ndaj amerikanëve. Përshtypja se frika nga bomba atomike ruse i shtyu ata të pengonin Ukrainën që të jepte goditje vendimtare ndaj pushtuesve në disa raste.

Si në Kherson në tetor 2022, duke mbrojtur tërheqjen e divizionit armik që kaloi lumin Dnipro i padëmtuar. Ose duke ngadalësuar dërgimin e luftëtarëve F16 dhe stërvitjen e pilotëve në çdo mënyrë.

Së fundi, është edhe Jo-ja amerikane ndaj bombave me rreze të gjatë veprimi, e cila ata besojnë se ka anuluar efektin e sulmit në Kursk.

Bashkëbiseduesit në të gjitha nivelet përsërisin si në një mantra se “interesi i Uashingtonit është të rraskapisë ushtrinë ruse, jo të lejojë Ukrainën të fitojë”.

Në konventën në hotelin Intercontinental, Zelensky dhe ministrat e bëjnë të qartë shumë haptazi se raketat balistike ukrainase janë gati, ashtu si edhe “surprizat” e tjera të destinuara të bien thellë në territorin e Moskës dhe të anulojnë veton e Bidenit.

“Në realitet ne tashmë po e bëjmë këtë dhe çdo natë dronët ukrainas godasin infrastrukturën e Putinit. Por ne kemi nevojë për mjete më të fuqishme, sepse në këtë mënyrë do të jemi në gjendje ta mbyllim armikun në një kurth të vazhdueshëm, me tufa FPV-sh që sulmojnë vijën e frontit dhe raketat tona të pengojnë transferimin e përforcimeve dhe furnizimeve. Do të jetë mënyra jonë për të rishkruar doktrinën e NATO-s për goditjen e thellë”, thotë ai.

Alex është CEO dhe themeluesi i Skyeton, një kompani që prodhon avionë të vërtetë pa pilot, me performancë të jashtëzakonshme dhe një kosto prej mbi 3 milionë euro e gjysmë:

“I kemi përsosur për t’i bërë të padukshme për radarët dhe që të qëndrojnë në ajër për 18 orë. Ne kemi prezantuar tashmë një sistem drejtimi imun ndaj shqetësimeve dhe shumë shpejt do të kemi inteligjencën artificiale. Shpejtësia e inovacionit tonë vjen nga lidhja e drejtpërdrejtë me fushën e betejës. Deri më tani Raybird-ët tanë ishin vetëm zbulues, tani do të kenë aftësi shkatërruese”, shprehet ai.

Fabrika është e kamufluar në një periferi të shkatërruar: laboratorë të denjë për Silicon Valley janë brenda depove të rrënuara, me linja montimi nëntokësore që ndërtojnë 100 dronë stealth çdo vit.

Ministrat premtuan gjatë DFCN2 se ndalimi për shitjen e tyre jashtë vendit së shpejti do të bjerë dhe se eksportet e luftës do të sjellin menjëherë 10 miliardë euro në vit.

Manpower-at

“Ne kemi nevojë për dronë dhe armë të teknologjisë së lartë për të shpëtuar ushtarët tanë dhe për të përqendruar ata që kemi në vendet kryesore. 20 mijë robotët tokësorë që vijnë do të monitorojnë kufijtë dhe do të lejojnë lirimin e po aq ushtarëve”, thekson zëvendësministri Gvozdiar.

Fuqia punëtore, bollëku i këmbësorisë për të dërguar në sulm, është forca kryesore e gjeneralëve të Putinit.

Mobilizimi i detyrueshëm i prezantuar nga Kievi pranverën e kaluar ka vështirësi dhe nuk duket se do të fillojë. Megjithatë, ka një paradoks: ushtria nuk mund të gjejë rekrutët, ndërsa njësitë e përzgjedhura kanë mjaft prej tyre.

Brigadës së Tretë Sulmuese nuk i pëlqen të quhet Azov, edhe nëse janë krenarë që kanë lindur nga të njëjtat ideale nacionaliste.

Komanda është brenda një ambienti industrial tjetër të braktisur.

Përzgjedhësit e kandidatëve ulen në sallën e vjetër të hyrjes sovjetike: në mure janë vendosur pankarta me logon e stilit Waffen SS dhe portrete të të rënëve. Dritaret janë të mbyllura me thasë rëre. Të kujton bunkerin e Kancelarisë, gjë që nuk duket se s’pëlqen atij.

Ata janë tre me veshje ushtarake. Dy prej tyre nuk kanë krahun e majtë, pa protezë: kushdo që dëshiron të regjistrohet është i detyruar të kuptojë rreziqet.

Volodymir është në krye dhe para luftës ai ishte përgjegjës për marketing: ai i di mirë mesazhet që duhet të përcjellë. Në Ukrainë, reklamat e brigadave individuale janë kudo: video, postera, ngjitëse, murale.

Reklamat me sa duket janë të ngjashme, sepse synojnë të bindin të zgjidhet cilësia e pajisjeve dhe automjeteve.

Nga ana tjetër, njerëzit i dinë mirë repartet më të njohura, protagonistë të një Iliade që luftohet çdo ditë prej tre vitesh: ofrojnë një alternativë ndaj rekrutimit të reparteve “normale” të ushtrisë, ku të gjithë kanë frikë të bëhen mish për top.

Grupeve elitare nuk u kanë munguar kurrë meshkujt dhe mund të përballojnë të zgjedhin më të mirët.

“Përgatitja fizike nuk ka rëndësi, ne do të kujdesemi për këtë” shpjegon Volodymir.

“Ne jemi të interesuar për motivimet: vendosmërinë e tyre, vlerat që ata janë të gatshëm të ndajnë. Ata që vijnë këtu tashmë e dinë se kush jemi dhe çfarë i pret: këmbësoria sulmuese, ata që sulmojnë llogoret”.

Këto njësi nuk kanë probleme me personelin dhe janë gjithnjë e më të rëndësishme edhe nëse askush nuk di të vlerësojë rëndësinë e tyre politike. Për të shmangur anarkinë, ushtria ka vendosur që vullnetarët e tyre t’i nënshtrohen një muaji trajnimi të përbashkët me fillestarët.

Për këtë arsye, brigadat japin stërvitje shtesë para dhe pas: më pak se dy muaj, midis jetës civile, identike me atë të 20-vjeçarëve italianë dhe ferrit të Donbasit, “por nëse situata e kërkon, ata nisen edhe më herët”.

Zyrtarët nuk vijnë nga akademia: janë krerë që kanë dalë nga fusha e betejës dhe kanë besimin e atyre që i ndjekin. Rreshteri i stërvitjes hyn në dhomë: lëkura e tij është e mbuluar me tatuazhe dhe një diell i zi viking nga qafa e tij përhap rrezet në fytyrën e tij.

Shoqëron një rekrutë me ‘Kalasnikhovin’ e hedhur mbi supe. Atletik dhe me një pamje krenare, Antoni është ikona e luftëtarit ukrainas:

“Jam 25 vjeç, doja të nisesha më herët, por më thanë të mbaroja studimet: Mora një diplomë për tregti dhe ja ku jam”, thotë ai.

A ka shumë vullnetarë të huaj?

Volodymir është lakonik:

“Një departament tjetër merret me të …”.

“Ne kemi spanjollë, amerikanë, bjellorusë, britanikë. Ka edhe një italian, por ka vite që jeton në Francë”, rendit pa hezitim i graduari i batalionit “Da Vinci”.

Departamenti mori emrin e luftës nga themeluesi, i cili studioi për pikturë dhe hoqi dorë nga penelat për të marrë armët. Batalioni ka zyra në një zonë elegante, ku jeton shtresa e mesme e pasur, që ha dreka organike dhe nuk pi duhan.

Ndërtesa daton në fillim të shekullit të njëzetë, aty kishte një teatër dhe disa institucione kulturore: tani valëvitet flamuri i zi, me tre ujqërit e ‘Da Vinçit’.

Komandantit nuk i vjen keq të qëndrojë aty: ka studiuar për aktor dhe ka luajtur në “Rhino”, film i cili është edhe një lloj manifesti i grupit të tij nacionalist.

“Isha në Festivalin e Filmit në Venecia kur u prezantua në vitin 2021. I vetmi udhëtim jashtë vendit në jetën time.”

Ai dhe përzgjedhësi tjetër janë veteranë:

“Ne kemi qenë në vendet më të këqija, ne ujqit jemi zjarrfikësit: na dërgojnë të shuajmë zjarret që rrezikojnë të djegin frontin, për shembull për të mbrojtur rrugën e vetme për në Bakhmut”.

Nëse bëni një punë kaq të rrezikshme, pse njerëzit duan të bashkohen me ju?

“Sepse nuk u japim një biletë vetë vajtje. Ne përpiqemi t’i stërvitim mirë dhe t’u japim pajisje të mira. Por mbi të gjitha idealet: ata që luftojnë me ne janë njerëz, jo thjesht një numër. Ai e di se kushdo që ka mbrapa nuk do ta braktisë kurrë”.

Hap lap-topin dhe tregon numrat e të rekrutuarve:

“Janë sekret, mos i shkruani. E shihni sa janë? Dhe sa i refuzojmë? Ata nuk kishin vendosmërinë që ne kërkojmë”.

Hyjnë dy kandidatë, janë vetëm 17 vjeç dhe ndjekin trajnimin profesional për saldator.

Komandanti i sheh vrazhdë dhe iu thotë:

“Por a e keni idenë se çfarë ju pret? Merrni diplomën, luani sport dhe kthehuni pas dy vitesh. Mos nxitoni: do të ketë luftë të mjaftueshme për të gjithë”.

/Marrë nga "La Repubblica"/

A.Q/Shqiptarja.com

TAG:
• nato
• SHBA
• La Repubblica
• rusia
• dronë
• Zelensky
• lufta ne ukraine