Gruaja e Medin Zhegës: Shteti
nuk na ka dhënë asnjë ndihmë

TIRANE- Gëzohet pa masë kur i themi se jemi të interesuar për shëndetin e tij. Dhe gëzimin e shpreh jo vetëm me sytë që i shkëlqejnë nga lotët, por edhe me një lëvizje të pakontrolluar të këmbëve. Medin Zhega, ish-trajneri i kombëtares shqiptare që ka bërë krenarë mijëra tifozë, nuk mundet të flasë dhe as të lëvizë për shkak të një hemorragjie cerebrale që e ka paralizuar krejtësisht. Që prej fillimit të janarit ai ndodhet i shtruar në dhomën nr.4 të katit të katërt të neurokirurgjisë, ku po trajtohen nën kujdesin e veçantë të mjekëve. Dhe tek krevati i tij, qëndron gjithmonë, pa u larguar pa asnjë çast që nga Kanadaja, kur edhe e goditi sëmundja, Valentina, bashkëshortja e tij.
Ajo u përgjigjet të gjitha telefonatave dhe i rrëfen të shoqit se kush ishte dhe çfarë i tha. Dhe ai lumturohet për çdo telefonatë.
Në një intervistë për "Shqiptarja.com", Valentina na rrëfen për sëmundjen e bashkëshortit, për kujdesin e stafit dhe vizitat e shumta të miqve, futbollistëve, politikanëve, të gazetarëve dhe mundohet të fshehë pakënaqësinë ndaj shtetit që se ka ndihmuar për asgjë.

Si është aktualisht gjendja shëndetësore e profesor Zhegës?
Është pak më mirë, por akoma nuk mund të lëvizë. Mjekët po e mbajnë nën vëzhgim, duke parë e duke bërë.

A ju kanë dhënë shpresa mjekët se mund të përmirësohet?
Është ende vështirë të thuhet kjo gjë. Profesor Mentor Petrela që po e ndjek po bën më të mirën, por gjithçka mbetet për t'u parë. Por duke e krahasuar me ditët e fillimit ne sigurisht vëmë re shumë ndryshime për mirë.

A keni pasur shumë vizita këto ditë?
Jashtë mase shumë. Na kanë ardhur miq, futbollistë, të afërm, politikanë madje dhe shumë gazetarë. Pardje për shembull ishin një grup i madh gazetarësh që erdhën dhe e vizituan për qejf. Dhe Mediu gëzohet shumë për çdo njeri që vjen e pyet se si është ai.

Po trajtimi në spital si ka qenë?
Jemi të kënaqur. Na kanë lënë në një dhomë të veçantë dhe infermieret dhe mjekët na shërbejnë në maksimum dhe për këtë i falenderojmë të gjithë.

Po nga shteti keni pasur ndonjë mbështetje, e kam fjalën që të marrë përsipër kurën, apo ilaçet?
Ç'të të them. Njësoj si çdo pacient tjetër. Edhe ne i mbulojmë me paratë tona të gjithë shpenzimet që ka spitali.

Ju keni qëndruar gjithmonë me të?
Po sigurisht, që nga Kanadaja dhe këtu. Nuk jam larguar për asnjë moment. Nuk mund ta lë vetëm.
(Shkrimi u botua sot ne gazeten Shqiptarja.com)