U takuam për një kafe. Ai mbërriti me ndihmën e një kujdestari. Eshtë Fatmir Kola, 44- vjeç, qytetar i Bulqizës. Njeri i buzëqeshur, me mendje të kthjellët dhe humor të hollë por i mbërthyer në një karrocë elektrike, pa kontroll mbi duart e këmbët.

Fatmiri rrëfen se ka lindur i shëndetshëm por në moshën 13-vjeçare iu shfaq sëmundja e rrallë genetike, distrofitë muskulare, që karakterizohet nga dobësimi gradual i muskujve. Fillimisht ka lëvizur me paterica, sot vetëm me karrocë.

Fatmir Kola ka arritur të krijojë familje dhe është krenar për bashkëshorten e tre fëmijët. Ata nuk e lënë të dorëzohet. Bar-kafeja ku qendruam eshte jo e pershtatshme per invalidë. Teksa përpiqem të përqendrohem në bisedën tonë, vërej gjërat që zakonisht nuk i shoh..

'Jeta ime është mes gëzimit dhe vuajtjes, gëzimi është se jam familje e shëndosh, kurse vuajtja që jam në karrige. Unë nga mosha 13 vjeç mu zbulua kjo sëmundje dhe shkova në spital. Vite më votë unë krijova familje, por jeta më e vështirë kur unë rash në karrocë në moshën 31 vjeç', tha ai. 

Ai flet për rutinën e tij të përditshme dhe me tregon se ka nevojë për ndihmë për të hipur në autobus, për të kaluar një trotuar të pabarabartë apo për të hyrë në një zyrë shtetërore a kinema, ku gjithëandej mungojne rampat.

'Dita ime fillon në mëngjes dal me gruan në 7 e gjysmë, sepse kam frikë se mos ikën gruaja dhe më gjen që mund të kem rënë në tokë. Ka edhe njerëz që më përbuzin këtu, kurse rampa nuk ka, asnjë s'ka vënë dorë. Ju luta bëni ndonjë rampa për ne', tha ai. 

Nuk është vetëm infrastruktura ajo që e pengon por dhe indiferenca e shoqërisë, mungesa e përkujdesjes. Jeta në karrocë në Shqipëri është një betejë e mundimshme por Fatmiri e ka gjetur forcën për të qëndruar me dinjitet pa kërkuar mëshirë.