Një sekretare e Brendshme, që minon në mënyrë aktive rendin publik

Lexohet, me një vështrim prapa, në mënyrë të çuditshme si një profeci. Shumë kohë përpara se Suella Braverman të bëhej sekretare e Brendshme, kur Mark Rowley po shijonte një pushim të shkurtër karriere përpara se të emërohej kryekomisar i policisë Metropolitane, ai botoi një debutim të papritur letrar.

Një thriller rreptësisht imagjinar, i bashkautor nga gazetari David Derbyshire, The Sleep of Reason, zhvillohet në një botë ku ideologjitë politike konkurruese të mprehta e bëjnë punën e policimit pafundësisht më të vështirë dhe si pasojë njerëzit realë rrezikojnë të lëndohen.

“Midis meje dhe jush, unë dëshpërohem me këtë brez politikanësh,” thotë në një moment një oficer i lartë policie. “Ne kemi rritjen e terrorizmit të ekstremit të djathtë, kërcënimin e vazhdueshëm nga islamistët dhe jemi në mes, gjoja duke mbrojtur publikun. Dhe ndërkohë klasa politike në çdo anë duket më e interesuar për të hedhur karburant në zjarr”.

LEXO EDHE:
Stuhia ‘Bert’ godet Mbretërinë e Bashkuar! Konfirmohet viktima e parë

Aty ku autorët morën frymëzimin e tyre për një roman për një oficere femër që përpiqet të parandalojë komplotet e terrorit në fronte të shumta, ndërsa lufton jo vetëm me seksizmin në rangje, por edhe me një ministre populiste të turbullt, që nuk bën gjë tjetër veçse hedh benzinë ​​në flakë, i cili mund te thuash? Por ndërsa vendi i afrohet një fundjave të mbushur me emocione të Ditës së Përkujtimit, duket tepër largpamës.

E pakënaqur me sugjerimin se të pastrehët mund të jenë një “zgjedhje e stilit të jetës”, që kontrollohet më së miri duke konfiskuar tendat mbi kokat e vrazhda të gjumit, të enjten Braverman u bë sekretarja e parë e Brendshme konservatore, që minoi në mënyrë aktive rendin publik me një sulm politik jashtëzakonisht të rrezikshëm, në shërbim të oficerëve të policisë, që rrezikon që një situatë tashmë e tensionuar të dalë jashtë kontrollit.

Për ditë të tëra, tani, Braverman ka qenë e bllokuar në një qëndrim të keq me Rowley-n për marshimin pro-palestinez të planifikuar për këtë të shtunë, i cili nuk mund të ndalohet me ligj pa inteligjencë të qartë që paraqet rrezik për çrregullime serioze, që nuk mund të kontrollohen në ndonjë mënyrë tjetër.

Në artikullin e saj për Times, Braverman pranoi me pahir pikën e Rowley-t se ai nuk mund të ndalojë marshimet thjesht sepse njerëzve nuk u pëlqen kjo ide. Por më pas ajo vazhdoi të hidhte akuzën nxitëse se “ekziston një perceptim se oficerët e lartë luajnë favoritë” me protestuesit, duke ecur lehtë në kauza të majta dhe të pakicave, të tilla si Black Lives Matter, ndërkohë që nuk u jep asnjë të katërtën krahëve të djathtë.

Etiketimi i Met, mund të duket për disa lexues si një ide tepër qesharake për t’u marrë seriozisht. Por në një kohë kur themeluesi i Ligës Angleze të Mbrojtjes, Tommy Robinson, po bën thirrje që vigjilentët të vijnë dhe të “mbrojnë kenotafin” këtë fundjavë, pavarësisht se marshimi është larguar shumë nga kjo zonë e kuptueshme e ndjeshme, ka pak gjëra më shumë gjasa për të rritur mundësinë e përplasjeve të dhunshme midis kampeve rivale sesa një sekretar shtëpie që nënkupton se policia nuk mund t’i besohet që ta mbajë vetë linjën.

Nëse dikush po rrëmben atë që duhet të jetë një moment solemn për britanikët që të mblidhen dhe të nderojnë të vdekurit tanë të luftës, është vetë qeveria.

Ndërkohë, duke kërkuar të ndërhyjë në pavarësinë operacionale të Met në këtë mënyrë, Braverman, nëse ka asgjë, vetëm e ka bërë më të vështirë që Rowley të tërhiqet. Siç tha kryetari i bashkisë së Londrës, Sadiq Khan, çfarë më pas?

A duam të bëhemi lloji i vendit ku sekretarët e Brendshëm diktojnë se kush duhet të arrestohet? Ajo që shqetëson pothuajse po aq, megjithatë, është perspektiva për t’u bërë një vend, politikanët e stilit Trump të të cilit janë mjaft të pamatur për të nisur trazira.

Prej disa muajsh, Braverman ka qenë dukshëm duke marrë frymëzim jo nga traditat konservatore, por nga republikanizmi i Tea Party. Ajo ishte folësja kryesore në konferencën e kësaj pranvere të mbajtur nga krahu i ri i partisë së saj të Konservatorizmit Kombëtar, theksi i të cilit mbi besimin, flamurin dhe familjen është ndikuar shumë nga politika ungjillore e SHBA-ve, megjithëse në atë kohë ajo paralajmëroi se konteksti britanik do të ndryshonte natyrshëm në disa mënyra.

Muajin e kaluar, në një fjalim që denonconte multikulturalizmin para një auditori të mendimit në Washington, ajo po paralajmëronte se kultura evropiane po “hollohej”, në një gjuhë që mbart një jehonë të pakëndshme të teorisë së zëvendësimit të madh, ose teorinë e konspiracionit që amerikanët e bardhë po “zëvendësohen qëllimisht me emigrantë të zinj apo kafe”.

Këtë javë, ajo përmendi kampet e shumta të të pastrehëve të Kalifornisë urbane – për të cilat republikanët fajësojnë politikat liberale progresive, në vend të varfërisë dhe kostove të dëmshme të banesave – për të justifikuar luftën e saj ndaj njerëzve të ashpër.

Nëse Britania nuk do të vepronte, pohoi ajo, ne do të shkonim në rrugën e San Franciskos ose Los Angelesit, “ku politikat e dobëta kanë çuar në një shpërthim krimi, marrje droge dhe mjerim”.

Edhe nëse kjo do të ishte e vërtetë, konfiskimi i tendave është një politikë sa e pashpirt aq edhe e padobishme, duke trajtuar vetëm simptomat e dukshme dhe jo shkakun e të pastrehëve.

Por atëherë, zgjidhjet e zbatueshme të politikave nuk janë në të vërtetë gjëja e Braverman. Sipas fjalëve të ish-ministrit të kabinetit konservator, Sayeeda Warsi; “Ajo nuk i rregullon gjërat; ajo i thyen gjërat.”

Kjo është ajo që bëjnë luftëtarët e kulturës: ndezin zjarre dhe më pas fajësojnë të gjithë të tjerët kur shtëpia digjet dhe bëhet hi.

Ajo që mbetet nga partia e vjetër Konservatore ka ende dyshimet e saj për ta ndjekur atë në këtë rrugë, duke gjykuar nga reagimi i brendshëm kundër ndalimit të tendës së propozuar nga Braverman (i cili aktualisht është në pritje, në pritje të argumenteve në kabinet).

Deputetja e Doverit, Natalie Elphicke – në të djathtë të partisë, por edhe një ish specialiste e politikave të strehimit – shkroi në Twitter se gjatë gjithë viteve të saj që punonte për të pastrehët, “në asnjë moment askush nuk ka thënë se përgjigja qëndron në heqjen e tendave”.

Të tjerë pyesin se çfarë e mira e mundshme zgjedhore mund të vijë nga paralajmërime të tilla gjakderdhëse rreth krizave të supozuara sociale që e bëjnë jetën në Britani të tingëllojë më keq sesa është në të vërtetë. Shpërthimi i saj i fundit, megjithatë, e kalon kufirin nga ekzagjerimi i tensioneve deri tek ndezja potenciale e tyre.

Downing Street tani thotë se fjalët e saj nuk u rishikuan paraprakisht, një shkelje e protokollit të kabinetit që e bën këtë çështje potencialisht të dorëheqjes. Por pavarësisht nëse ai e miratoi apo jo artikullin, Rishi Sunak gjithashtu ka grumbulluar nivele të tepërta presioni në Met kohët e fundit, duke sugjeruar se Rowley do të mbahej personalisht përgjegjës për çdo dhunë këtë fundjavë.

Ajo që ai duket se nuk e ka kuptuar, deri shumë vonë, është se konventa e vjetër e politikanëve që ka lënë policinë operacionale, përfundimisht i jep përfitim të dyja palëve. Ai lejon që ligji të zbatohet me një farë shkalle besimi publik, por edhe herë pas here shfajëson qeverinë nga marrja e vendimeve të vështira. Epo, jo këtë herë.

Duhet të shpresohet thellësisht që protestat e së shtunës të përfundojnë ende paqësisht, se asgjë nuk e shqetëson shenjtërinë e të Dielës së Përkujtimit dhe se edhe një publik kaq i keq i shërbyer nga udhëheqësit e tij mund të sillet ende me dinjitet dhe respekt në kohë të vështira.

Por nëse më e keqja vjen tek më e keqja, vendi do të kujtojë se sa duar të ndryshme ndezën letrën e prekjes. Dhe ne nuk do të harrojmë.

M.T/Shqiptarja.com

TAG:
• Britani e Madhe
• Suella Braverman