Shkurre me Lepuj

Zoti Çela, është letra e fundit për ju. Dhe po bëj një përmbledhje për gjithë sa, në mënyrë të hallakatur, ju kam shkruar më parë. Nëse tërheq vëmendjen tuaj për ta bërë publike, e keni lejen time. 

Unë kam dashur prej kohësh të bëhesha nënë. Por tash që po shkel në të dyzetat, thirrja e gjakut për një fëmijë më është bërë përvëluese. Kurse ai, Isak Bubala, siç nuk ka dashur prej shtatë vjetësh, qëkur nisëm të bashkëjetonim, përsëri nuk do. E kam zënë ngoje diku, në moshën pesëdhjetë e dy vjeçare Bubala mbahet ende mirë. Si nëpunës i niveleve të rëndomta, herë pas here merr lavdërata për shkathtësinë e veprimeve. Por në sytë e mi është ca i ngathët. Atë të ecurën lëkundëse dhe të paqëndrueshme e pranon edhe vetë. Por në këtë rast jemi të dy në një mendje, i vjen nga këmbët dystaban. Siç mund ta keni vërejtur, unë s’jam ankuar kurrë për hollësi të tilla, as për dystabanin, as për hendekun e moshës. Madje, gjatë gjithë këtyre viteve, respektova edhe dëshirën e tij për seksin. Duke mos dashur të rrezikoja shterpësi nga përdorimi i vazhdueshëm i pilulave, fillova të kujdesesha për prezervativët e tij. U vura shpesh në siklet në farmacitë e qytetit, derisa bëra mike një farmaciste në rrethina. Por ka katër muaj që nuk i blej më prezervativë, ndërsa ai e shtyn hë sot, hë nesër. Troç, ka katër muaj që nuk bëjmë seks. Dhe më troç akoma, Isak Bubala po më duket si një frikacak i pandreqshëm.

Përfytyroni tani mosmarrëveshjen tonë. Është mbrëmje vonë dhe, prej një llambushke të vogël në prizë, shtrati ka rënë në gjysmëhije joshëse. Duke i pëshpëritur ëmbël, duke e përkëdhelur dhe duke iu ngjitur pas trupit, has në mosdashjen e tij ngulmuese. E përse? e pyes. Po sikur ti, shpreh një dyshim Bubala, po sikur ti të m’i lidhësh shalët kular mbas kurrizit bash në çastin e tërheqjes, ku shkon sperma ime?!

Ahere i kthehem me nerva të acaruara: Po përse, përse nuk do fëmijë, o njeri? Vonon pakëz, por nuk mënon të përgjigjet. Me një zë që më ngjan i zvargur, ndoshta nga përsëritjet e argumentit, atë ndryshimin e moshës Isak Bubala e kthen tani në favorin e tij. Është turbulluese t’i hyjmë këtij telashi, Norjeta, thotë. E ku ta dimë ç’na pret në të ardhmen. Kur unë të dal në pension, fëmija jonë ende s’do të ketë hyrë në gjimnaz. Po sikur të lindë autik, ose të pësojë një aksident, si ia bëjmë ne pastaj?! Ja, e zëmë se ka lindur i shëndetshëm, por merr një rrugë të gabuar, kemi forca ne për ta kthyer?! Ja, le ta vërtisim edhe ndryshe. Ky fëmijë i shëndetshëm mbaron gjimnazin, por ngul këmbë si mushka: Ose shkon diku në perëndim për studimet e larta, ose nuk diplomohet hiç. Në daç universitarin jashtë, në daç parazitin në shtëpi, nuk do të kemi xhep për ta përballuar. A nuk është kështu, Norjeta, më thuaj a nuk është kështu? Norjeta mos qoftë! e ndërpres unë me një ofshamë, që nuk mund ta përmbajë. Shtrati më bëhet aq eroziv, sa më vjen të besoj se po ma grin shtatin. Pa dashur t’i hidhem në fyt për këto dërdëllisje, ngrihem vringthi dhe endem gjithë mërzi nëpër shtëpi.

Ju kam thënë se, për vetë natyrën e tij, Isak Bubala nuk është tip i shoqërueshëm. Për fat, ai kishte trashëguar nga i ati një çifte teke, që po zinte ndryshk në dollap dhe unë e nxita të bashkohej me gjahtarët. Në stinën e gjuetisë së lepurit, së pari u bashkua me Xhemailin, fqinjin tonë. Kur ktheheshin, ndodhte t’i shihja nga ballkoni. Në nisje pakogjë merrte me vete fqinji, por kthehej me çantën plot. Ky imi, pasi llupte tri lloje ushqimesh dhe e thante plloskën shpatuke të ujit, kthehej me çantën bosh. Xhemaili më kishte thënë se të gjithë gjahtarët po i vinin lepurit hakut, përveç Isakut. E pyeta një të diel, teksa pinim kafen e pasdites, dhe më dha këtë sqarim. Pa dëgjo, Norjeta, gjuetia nuk është vetëm çështje pasioni, por edhe profesioni. E pra, unë shoh profesionistë që e bredhin kodrën pëllëmbë për pëllëmbë dhe, prapëseprapë, nuk vrasin gjë prej gjëje. Por atje poshtë, mu ku fillon rrafshina, është një shkurre e madhe. Pasi e kanë braktisur kodrën nga hamullitjet e zagarëve, lepujt aty struken. Këta gjahtarët e dinë, prandaj aty shkojnë. Lepujt hezitojnë sa hezitojnë, pastaj vrunduj dalin nga shkurrja. Në vrap e sipër, burrave u ndeshin edhe nëpër këmbë. Bam-bum qëllojnë gjahtarët në tufë dhe, në mos tre, dy i vrasin me siguri. Po ti, ti pse nuk vret? i drejtohem unë, pa e lënë bisedën të ftohet. Eh, Norjeta, psherëtin ai, ti e di se unë nuk jam fort i qëndrueshëm më këmbë! Po sikur nga vrulli i lepujve të rrëzohem?! E merr me mend ç’mund të ndodhë? Mund të ndodhë që të bie brinjazi, arma të bëjë shkrepje të pavullnetshme dhe të ma kripë trupin me saçma. Më thuaj tani, ia vlen që Isaku yt të rrezikojë kokën në një aventurë të tillë për një gëzof lepuri?!.. Në çaste të ngjashme, përkëdhelëse ose nervoze, unë i flas gjithnjë duke përdorur mbiemrin e tij. Dhe ashtu ia kthej: Është një pyetje që s’ka nevojë për përgjigje, Bubala im.

Sidoqoftë, atë natë u tregua më i ngrohtë në shtrat. Madje më aktiv. Dhe mua, si të ma kishte ndier zemra, isha shtrirë pa mbathje nën këmishë. Mbasi më puthi disa herë, ndjeva dorën e tij poshtë kërthizës. Më kishte marrë malli për atë fërkim. Se si më dukej që ashtu, me organet seksuale shqeto, dora e tij po zbriste poshtë e më poshtë nëpër kodrinën time. Mirëpo nuk ishte e thënë! Me të prekur në zonën me pellush, befas e tërhoqi turrshëm pëllëmbën. S’durova dot, i fola si të ndieja ndonjë dhimbje akute dhëmballe:
“Çfarë pate, Bubale, u trembe nga shkurrja ime?!.. Ah, mor qyq, ti nuk shpëton dot, po nuk e vrave lepurin.”

“Ç’lepur?”, u pataks ai.

“Atë pra, lepurin e frikës që ke në bark”, ia zbraza saçmat e mia.

Përsëritjet nuk janë në zakonet që pëlqej. Por po e mbyll, i nderuar Mjeshtër, duke ju kujtuar se, nëse nuk shihni ndonjë pengesë private, e keni lejen për ta bërë publike këtë letër. Me mall ju përqafoj, e dashura juaj e parë, Sonila V.

(Shkruar më shtator 2018)

G.M./Shqiptarja.com

TAG:
• zija cela
• trgim