Pas tre muajve të kësaj krize shëndetësore, të dhënat e grumbulluara fillojnë të na lejojnë të lexojmë historinë e pandemisë, ose të paktën pjesën e parë të saj. Kështu, del se në Evropë vendet që zakonisht konsiderohen më të dobëta, kanë fituar ndaj virusit, kanë fituar më pak të pasurit.
Rumania, Bullgaria, Greqia, Shqipëria, Hungaria ose Sllovakia kanë pasur – në proporcion me popullsinë – shumë më pak dhe shpesh më pak se një e dhjeta e vdekjeve, të vendeve të Evropës së pasur, si Franca, Gjermania, Zvicra, Suedia, Belgjika, Danimarka, Britania e Madhe. Kishin shumë më pak infeksione, ata arritën të kontrollojnë kurbën e epidemisë dhe ta përkulin atë më herët.
Të dhënat çështje fati? Ndoshta edhe kjo mund të jetë. Ndoshta më pak njerëz që mbartnin virusin, u transferuan në rajonet qendrore dhe lindore të Evropës, në javët vendimtare të janarit dhe shkurtit. Por disa të dhëna sugjerojnë se ekziston edhe diçka tjetër: ato vende ishin më modeste në sjelljen e tyre, sepse ishin më të vetëdijshme për brishtësinë e sistemeve të tyre shëndetësore. Kjo është arsyeja pse ato nuk i morën me lehtësi sinjalet që vinin nga Italia dhe Spanja dhe vendosën të zbatojnë regjime më të rrepta të bllokimit, duke e bërë këtë më herët dhe me më rigorozitet. Ata e dinin që nuk mund të merrnin rreziqe përballë pandemisë.
Një fotografi e situatës së 15 Marsit, na lejon të kuptojmë se si u zhvendos rrugëtimi i dy pjesëve të Evropës – më të pasurit në Perëndim, më të varfrit në Lindje. Italia tashmë kishte 1,809 vdekje nga koronavirusi dhe 24,000 infeksione atë ditë. Spanja pati 294 vdekje dhe 7988 raste, por pjesa tjetër e Evropës mund të mendonte se ishte ende e paprekur. Franca, vendi i tretë që më pas u godit rëndë, pati 127 vdekje dhe 5423 raste të infeksionit. Shumë nga pjesa tjetër e Evropës Perëndimore shikonte në heshtje dhe në mënyrë disi shpërfillëse, duke dyshuar se epidemia në Evropën Jugore ishte rezultat i çorganizimit të vendeve të përfshira.