Al Bano: Emri im vjen nga shqiptarët, një nderim nga babai për njerëzit që e shpëtuan në luftë

Këngëtari Al Bano mbush këtë muaj 80 vjeç. Në një intervistë për Corriere della Sera, ai ka zbuluar shumë gjëra, ku është ndalur të flasë për të atin dhe lidhjen e tij me Shqipërinë, si u fut në rrugën e muzikës, këngët e tij më të suksesshme si dhe për raportin me Romina Power.

Al Bano, çfarë emri është?
Babai im Carmelo ishte në frontin shqiptar. Një granatë goditi dy shokët e tij dhe i bëri pluhur. Ai shtirej se ishte i sëmurë…

Si ia ka dalë?
Ngrohte një gur, e fuste nën sqetull, e linte të binte dhe e kapnin ethet. Ai mund të pështynte gjak, nuk e kuptoi kurrë se si. Shqiptarët i hapën shtëpitë, e ushqyen me misër. Më pas u kthye në Cellino me leje.

Dhe çfarë ndodhi?
Më pas do të ngjizesha unë. Nëna ime Jolanda ishte vetëm tetëmbëdhjetë vjeç. Një dashuri e pamasë. Babai duhej të kthehej në front. Ai ishte analfabet, mësoi të shkruante për t’i shkruar asaj: letrat i diktuan të tjerët, por babai nuk donte t’ia besonte ndjenjat e tij një të huaji. Dhe në dimër nëna ime flinte pa batanije për të ndjerë të njëjtin të ftohtë që ndjente ai.

Çfarë shkruante babai juaj?
Shqiptarët më shpëtuan dhe nëse do të kemi një vajzë do ta quajmë Alba, nëse është djalë Albano. Do ta shohësh që do të jetë fati ynë.

Po emri juaj shkruhet Al Bano, apo jo?
Ma hoqën kur u bashkova me “Clan Celentano”. Stili amerikan. Dhe kështu mbeti.

Babain e kanë zënë rob pas 8 shtatorit. Ashtu si gjashtëqind mijë ushtarë të tjerë italianë, ai preferoi të qëndronte në kampet e përqendrimit, në Wletzar, në vend që të qëndronte me Hitlerin. Ai u largua kur ishte burrë i madh; u kthye 42 kilogramë.

Cili është kujtimi juaj më i hershëm?
Babai im duke u kthyer në shtëpi nga robëria. Mami kishte parë një ëndërr paraprake: Shën Marku, shenjtori mbrojtës i Cellinos, i tha asaj se babi do të kthehej në ditën e festës së tij. E diel, 29 korrik 1945, në festën e madhe të San Markos, babai im u kthye. Më kujtohet një parfum i çuditshëm, të cilin e ndjeva për herë të parë. Ai nxori një tabletë të errët: “A e dini se çfarë është kjo? Çokollatë”. Amerikanët ua dhanë të burgosurve të liruar dhe ai kishte ruajtur një pjesë për të parëlindurin e tij, të cilin nuk e kishte parë kurrë. Dhe ai kishte dy dhurata të tjera.

Çfarë ishin?
Një klarinetë dhe një fizarmonikë e vogël. Të burgosurit ndonjëherë grabitnin shtëpitë e gjermanëve – para, bizhuteri. Ai më kishte blerë dy instrumente muzikore.

B.K./Shqiptarja.com

TAG:
• albano carrisi
• itali