'Ben Bajo iku! Turp për këtë vend që melhemet i përdor për të shëruar dallkaukët që mbijnë për 24 orë, 140 copë përnjëherë'

Ben Bajo iku.

Zemra e kujt e njohu u copëtua.

Po kaq. Nuk e ndihmuam dot të fitonte.

E lamë pa përpjekje ne krahet e vdekjes.

Ben Bajo na la. Biçikleta e tij e vjetër nuk do rrëshqasë më në nxitimin e heshtur drejt ateliesë.

Ben Bajo nuk është më. Do na mungojë përshëndetja e tij me njërën dorë mbi timonin e shkujdesur të biçikletës. Ditëve tona do u mungojë siguria që,për fat, kemi një mik të mirë me zemër të madhe, është Ben Bajo.

Sepse ai nuk është më dhe bashkë me të nuk është më siguria e mikut të mirë, atij që të gjendet në orën tënde të vështirë.

Atij nuk ju gjend një mik si vetja e vet, që të jepte pa pritur të merrte. Qe gëzohej kur të jepte, por gjithmonë harronte të merrte.

Po ky ishte njeriu i rrallë Ben Bajo. Por ndoshta i tillë ishte vetëm për ata që patën fatin ta njohin.

Them ta njohin vërtet, jo thjesht të shfaqen sikur e njohin. Por nëse flasim për skulptorin Ben Bajo, këtu duhet folur ndryshe.

Ben Bajo skulptor është pasuri e rrallë kombëtare. Kush e di sa vjet do i duhen kësaj toke të nxjerrë një tjetër si ai. Beni, skulptor ishte diamant nga ata që dalin rrallë në dritë, nga ata që e bëjnë një vend më të pasur.

E pra, ai skulptor nuk është më dhe kjo e bën Shqipërinë tonë akoma më të varfër. Turp për ketë vend, që melhemet i përdor për të shëruar dallkauket që mbijnë për 24 orë 140 copë përnjëherë.

Kaq të shumtë sa nuk mbetet kurrë ndonjë karrige bosh, në balluke të ngjyera apo me kaçurrela prej wihskey.

Mbijnë sa hap e mbyll sytë. Për ata kjo tokë ka plot melheme, i shëron brenda e jashtë vendit dhe i paguan me flori.

Po për Ben Bajo skulptorin, që nuk e bën më nëna kushedi për sa dekada, për atë nuk pati asnjë melhem, nuk mbeti asnjë kacidhe për të tentuar të fitonte mbi vdekjen. Ben artisti i madh, ben i ateliesë plot, Beni i ekspozitave të vetme të skulpturës në ketë vend të zhuritur për të bukurën, nuk është më. Iku, pa na qortuar për çfarë jemi, por duke na vene përpara pasqyrën të shohim vete çfarë jemi. Natyrisht, nëse do të jemi ende në gjendje ta dallojmë.

Por zemrën arrite të na e copëtosh Ben, o njeri i madh, o artist i madh. Të paktën mundemi të ndjejmë dhimbje dhe mungesë. Ike, por le plot vepra të jashtëzakonshme, ca në shtëpitë tona, ca në sheshe qytetesh.

Dikush përmend monumentet që do i gëzoje qyteti. Unë dua të përmend dy të jashtëzakonshmet dhe që mund t’i beje veç ti: portreti “Era” dhe “Shëtitje në park”.

Te dyja dedikuar ndjenjës tënde atërore, shpirtit tënd dhe vajzës tënde të vetme. E cili baba ka qenë në gjendje t’i japë bijës një xhevahir si këto? Askush veç teje, o i madhi Ben Bajo!

TAG:
• ndërron jetë
• Arben Bajo
• Koronavirus
• koronavirusi ne shqiperi
• ilir metaj