Lufta Izrael-Hamas tregoi edhe një herë një Evropë të pafuqishme

Joe Biden-it i takoi të artikulonte publikisht frikën e shumë liderëve evropianë. Tërbimi kombëtar, vërejti presidenti amerikan pas bisedimeve në Tel Aviv me Benjamin Netanyahun, është plotësisht i justifikuar, por Izraeli nuk duhet të përsërisë gabimin e amerikanëve pas 11 shtatorit duke lejuar emocionet të sundojnë përgjigjen. Tmerri mes evropianëve nga mizoritë e Hamasit në Izraelin jugor më 7 tetor është i pazbardhur.

Olaf Scholz i Gjermanisë dhe Rishi Sunak i Britanisë gjithashtu bënë një udhëtim në Izrael për të treguar solidaritet me Netanyahun. Megjithatë, numri në rritje i civilëve palestinezë- i shkaktuar nga bombardimet izraelite- ka parë dënimin publik të bashkuar me shqetësimin privat.

Izraeli, janë dakord të gjithë, ka të drejtë të mbrohet. Hamasi duhet të lirojë pengjet që ka marrë në Gaza. Po forca dhe gjerësia e hakmarrjes së Izraelit? Kur një vendosmëri për të “shkatërruar” Hamasin rrjedh në dhunë pa dallim kundër palestinezëve të bllokuar?

Kur liderët evropianë shtojnë një kod në deklaratat e tyre të mbështetjes së palëkundur për Izraelin duke thënë se ai duhet të bëjë çmos për të shmangur viktimat civile, ata ofrojnë pak të dhëna se ku është tërhequr kufiri midis vetëmbrojtjes dhe hakmarrjes së pandërgjegjshme.

Kur Rusia mbyll furnizimin me energji për qytetet e Ukrainës, Moska akuzohet për krime lufte. Izraeli ka ndërprerë lidhjet e ujit, karburantit dhe energjisë me Gazën.

Solidariteti me Izraelin tundet me një kaleidoskop frikash të rrënjosura në impulse më egoiste. Një shqetësim i madh është se lufta do të jetë shkëndijë për një zjarr më të gjerë rajonal – me efekte të pashmangshme përhapëse në Evropë.

Irani, si financues për Hamasin dhe Hizbollahun në Liban, po peshon opsionet e tij. Netanyahu nuk e ka mbajtur sekret se dëshiron të tërheqë SHBA-në në një konfrontim ushtarak për të shkatërruar ambiciet bërthamore të Teheranit.

Kreu i shërbimit britanik të sigurisë MI5, Ken McCallum, paralajmëroi se konflikti mund të jetë një katalizator për terrorizmin islamik. Të tjerë në mesin e frikacakëve shqetësohen se lufta po nxit antisemitizmin dhe islamofobinë njëkohësisht.

Demonstratat e mëdha në rrugë në qytetet evropiane që bëjnë thirrje për përmbajtje nga Izraeli tregojnë për pakënaqësinë në rritje midis popullatës myslimane të kontinentit. Një valë e re refugjatësh do të ishte një dhuratë për populistët e ekstremit të djathtë.

Dhe – në këtë pikë diplomatët shqetësohen – çfarë mund të thuhet për përpjekjet e Evropës për të mbledhur mbështetje kundër agresionit rus në Ukrainë nga i ashtuquajturi jug global, nëse mbështetja për Izraelin përkthehet në indiferencë ndaj fatit të palestinezëve?

Sa më gjatë që Gaza të jetë nën rrethim dhe bombardime, aq më e vështirë bëhet kundër akuza për standarde të dyfishta. Askund nuk ndihen këto strese dhe tensione më të mprehta sesa në Gjermani, ku mbështetja për shtetin e Izraelit është çimentuar nga Holokausti.

Gjermania, ju dëgjoni përgjithmonë të thonë politikanët vendas, nuk mund t’i harrojë kurrë faktet e historisë. Në Berlin, ankthi është skalitur në shprehjet e politikëbërësve të pyetur nëse fajësia gjermane ka shkruar një çek të bardhë për ndjekjen e hakmarrjes së Netanyahut.

Ka edhe fije politike konkurruese. Lufta e Dytë Botërore i la Gjermanisë një impuls tjetër – kërkimin e humanizmit dhe zgjidhjen e konflikteve. Do të jetë e vështirë të hidhet poshtë ndërsa viktimat në Gaza rriten.

Një numër i konsiderueshëm i qytetarëve gjermanë pretendojnë se janë trashëgimi myslimane. Qindra mijëra erdhën nga Siria vetëm tetë vjet më parë.

Në anën tjetër të gardhit, Alternativa për Gjermaninë e ekstremit të djathtë është në rritje, duke kërkuar shanse për të ndezur flakët e ksenofobisë. E vërteta e thellë që qëndron në themel të këtyre anktheve përplasëse është se Evropa është e pafuqishme.

Dikur qeveritë evropiane mund të pretendonin se ishin lojtarë në Lindjen e Mesme. Deklarata e Venecias e vitit 1980 detyroi ritmin e njohjes së të drejtës palestineze për shtetësi. Nëse SHBA do të merrte drejtimin pas kësaj, Evropa kishte një zë dhe ndikim në formësimin e ngjarjeve.

Dështimi i Marrëveshjeve të Oslos dhe “harta rrugore” e vitit 2003 për një shtet të Palestinës shënuan një pikë kthese. Dhe që nga viti 2009, Netanyahu ka kërkuar të shkatërrojë të gjitha perspektivat e një zgjidhjeje me dy shtete duke zgjeruar vendbanimet në Bregun Perëndimor të pushtuar.

Pajtimi amerikan dhe arab në taktikat e tij shkatërrimtare e kanë bërë Evropën të tërhiqet në mënjanë. Qeveritë e Evropës pranuan iluzionin se palestinezët mund të shtyheshin nga kolonët në qoshet e Bregut Perëndimor dhe të mbaheshin në Gaza për aq kohë sa ndihma vazhdonte të rrjedhë.

Siç doli, vetëkënaqësia e Netanyahut e la Izraelin të pambrojtur. Muret dhe gardhet jepnin vetëm iluzionin e sigurisë. Dhe me gjithë retorikën e tij aktuale për shkatërrimin e Hamasit, ende nuk ka asnjë rrugë ushtarake drejt paqes.

Ndryshe nga ndërtesat e Gazës, aspirata palestineze për shtetësi nuk mund të bombardohet në pluhur. Siguria afatgjatë e Izraelit kërkon që ai të niset sërish në rrugën drejt një zgjidhjeje politike. Për këtë, evropianët kishin të drejtë. Për të ardhur keq është që ata nuk patën guximin e bindjeve të tyre.

S.S/Shqiptarja.com

TAG:
• Joe Biden