Nuk janë larg me hapa, janë larg me dëshira

Rruga që nga selia kryeministrore deri tek ajo e Presidencës është rreth 300 metër e gjatë. Nga selia e Kuvendit, ku ishte më parë Meta dhe deri tek zyra e tij e sotme janë apo jo 200 metër. Dhe nga selia e shefit të qeverisë tek zyrat e kryetarit të kuvendit janë apo jo 100 metër. Një gjerësi bulevardi është mes tyre.

Ky është trekëndëshi i pushtetit të sotëm në Shqipëri në tre majat e saj. E gjithë rruga mund të përshkohet në këmbë në 5 minuta, në largësinë më të madhe dhe, ende pa t’u marrur fryma në largësinë më të afërt.

E megjithatë, ata nuk merren vesh. Janë tepër larg njëri tjetrit, sa që mund të duket se vite drite qëndrojnë mes tyre.

Në të tre institucionet janë përfaqësues, të cilët vijnë nga parti të së majtës, kështu quhen; janë njerëz që kanë pasur lidhje të gjata me njëri tjetrin; qofshin si miq, qofshin si bashkëdrejtues pushtetesh; janë deleguar në postet e tyre nga përkrahja që i kanë bërë njëri-tjetrit.

Rama, në mandatin e parë, u ul në karrigen e shefit të qeverisë edhe me votat e partisë së Metës. Ky i fundit u bë president nga dëshira e Ramës, e kështu ndodhi edhe me Ruçin, të cilin nuk e votuan shokët e tij të djeshëm të LSI-së, por që në heshtje e përkrahën.

Ditët e fundit, jo krejt papritur, doli rasti Lleshi, emërimi dhe refuzimi i tij në postin e Ministrit të Brendshëm.

Ishte një këmbanë që po dëgjohej më herët, që dihej se si mund të tingëllonte më pas, por që askush, asnjëri nga treshja drejtuese, nuk bëri gjënë më të zakonshme: të diskutonin me njëri tjetrin, para se të hidheshin zaret e një konflikti të ri, i cili nuk gjen dot zgjidhje, pasi mungon hallka e domosdoshme në këto raste: Gjykata Kushtetuese.

Vetëm pasi, si i thonë ,“plasi”, të gjithë vrapuan të shkojnë tek të gjithë. Një herë 90 minuta, pasi gjërat ishin më të thelluara në takimin e parë, pastaj 60 minuta, më pas deklarata politike që paralajmërojnë kohë të turbullt, debate që ndizen, zëdhënës shtypi që flasin në emër të shefave, kërkim për një gjetje të re, duke harruar themeloren: asnjëri nuk është në atë post për t’i bërë karshillëk njëri tjetrit, por për të gjetur një rrugë të duhur në dobi të vendit ku shërbejnë dhe ku i kanë deleguar.

Të gjithë këto takime mund të bëheshin më parë, me qetësi e dashuri, si thotë njëri prej tyre; me nerv të paluhatshëm, si thotë tjetri , dhe, me mirëkuptim, si shpjegon i treti.

Duke parë luhatjet dhe zvarritjet në një rast si ky, ndoshta duhej të ishte gjetur një zgjidhje më e qetë, më kuptuese, debati të ishte mjeti i fundit dhe të kishte një detajim më të gjerë dhe të mirëpritur përse ishte kjo lëvizje qeveritare, çfarë synohej me emërimin e ministrit të ri, cilat shkaqe çuan në këtë mendim dhe pse ishte e domosdoshme të shpejtohej lidhja mes emrit të ri dhe stafit të një dikasteri aq të rëndësishëm.

Shteti nuk drejtohet me inate dhe as me mëri politike. Dhe as me lëshime politike, sipas një parimi të njohur në politikën tonë, “ më jep, të të jap”.

Ai nuk drejtohet as me heshtje dhe takime të vonuara, të cilat, jo vetëm nuk e zbusin klimën politike, por e rëndojnë edhe më tej atë, duke bërë shpërthyese një gjendje që shumë lehtë mund të ishte normale.
Deklaratat që po vijnë nga seli të ndryshme paralajmërojnë një dimër të ftohtë, akullnajë politike, që nuk do të ketë asnjë dobi për vendin.

Dhe, as për liderët./ DITA

TAG:
• edi rama
• Ilir Meta
• dekretimi i sander lleshit