Në botë, edhe në Shqipërinë tonë të vogël, kurdoherë ka artistë, ka shumë që hidhen në të bukurën plot pasion e profesionalizëm, por shumë pak prej tyre kapërcejnë dhe shkrijnë kufijtë duke bërë art Universal, atë që shpërthen jo vetëm nga skena, galeritë, spektaklet, ekranet, sheshet, stadiumet, por edhe brenda nesh. Arti i tyre është art mbi art që hyn në zemër e ndryshon diçka përgjithmonë: na përmirëson, na ngre në një nivel sipëror.
Mijëra luajnë në violinë, por tingulli që nxjerr nga violina e tij transparente Olen Cesari është përtej muzikës, përtej artit. I madhi Lucio Dalla e kishte kuptuar këtë. Duhet gjithnjë një Maestro të kuptojë gjenialitetin e nxënësit të tij. Muzika që Oleni arrin të nxjerrë nga violina është aq fine, aq e hollë e depërtuese saqë gjen rrugën për të hyrë në hapsirat misterioze që janë brenda nesh e që jemi mësuar t’i quajmë shpirt.
Për dy orë Olen Çesari, bashkë me të tijën International Clandestine Orchestra, ngriti peshë zemrat e sallës së tejmbushur të Pallatit të Kongreseve me një risi surprizë: artisten napoletane Lavinia Mancusi, një eksploziv pasioni folklori italian dhe arbëresh. Me fat, kush i pa.
