Pranverë e hidhur e vitit 1956!

Shkrimi i historisë moderne të shqiptarëve është një sfidë për cilindo studiues serioz që mundohet të shkruajë për ngjarje të afërta dhe të rëndësishme që kanë shenjuar epokën e sistemit të kaluar socialist. Aq më tepër, kur historiani është vendas dhe dashur pa dashur mes qëmtimeve të dokumentacionit dhe fakteve gjen emra personazhesh historikë  që mund ti ketë njohur dhe ngjarje apo dhe ngjarje që mund t’i ketë  përjetuar dhe vet, çka në fakt sa mund të quhet avantazh sepse sa i njeh gjërat që shkruan me themel, po aq mund të konsiderohet një fat i trishtë, pasi i duhet që të ruajë baraslargësinë nga emocionet dhe ngjarjet që përshkruhen në libër.

Nëse ka një karakteristikë dalluese ky libër që tenton të hapë siparin e një ngjarje që mund të ishte pranvera e parë në dimrin e gjatë komunist e totalitar të Shqipërisë, është pikërisht kjo baraslargësi dhe gjithpërfshirje në mendimin analitik të gjithë aktorëve dhe faktorëve që kontribuan në parapërgatitjen dhe zhvillimin e kësaj konference në vitin 1956. Nuk besoj se mund të ketë ndonjë tjetër fjalë në fjalorin politik të totalitarizmit komunist shqiptar sesa fjala “konferencë”, që  shënonte  përshkrimin e një veprimtari normale të partisë shtet të asaj kohe, që të ketë pësuar një ngarkesë kaq të madhe semantike dhe politike sa Konferenca e Tiranës në 1956.