- Sot është Dita Ndërkombëtate e Artistit. Ku të shkon mendja?
- Tek piktori Edison Gjergo?
- Pse?
- Ishte nga shpirtrat më të ndjerë të Artit Shqiptar. Piktor i talentuar... një tel kitare këputur nga rregjimi.
Kur u mësua lajmi ishte mëngjes. Dënohej një piktor. Edison Gjergo. Bota artistike mbajti frymën një çast. Një pshehrëtimë frike u përhap ngadalë. Më pas u kthye në kërcënim.
- Pse? Pse? Pse?
- E kishte tepruar. Fliste shumë...
- Si mund të dënohet një piktor se fliste shumë?!
- Duhej të flisje atë që të mësonin. Pinte dhe... i hante goja...
- Edhe?
- Nuk ishte kjo kohë. Nuk lejohej... të flisje... dmth të mos ishe në një mendje me pushtetin.
- Nuk të kuptoj... nejse vazhdo.
- Dikush tjetër tha:
"Do të na marrë në qafë"!
- Pse?
- Dikush në baret e kryeqytetit la kafen e mëngjesit mbi tavolinë pa pirë. Nxitoi të shkonte në studio, në shtëpi të fshihte gjurmët si të ishin vepra krimi...
- Çfarë gjurmësh?!
- Ndonjë skicë, tablo në formë etydi, ndonjë vepër arti me ndikime nga arti modern, si psh nga impresionistët...
- Impresionistët?!
- Pse çuditesh! Atë botë nuk lejohej.
- Idiotë ishin?!
- Aspak. Siç thoshte një shkrimtar humorist, idiotë kemi sa të duash. Na mungojnë Dostojevskët.
- Ha... ha... ha.. e bukur!
- Atë botë nuk qeshje dot.
- Duhej të fshije artin?
- Të fshehësh artin është si të fshehësh fëmijën nga ata që duan të ta vrasin...
- Kishte që e fshehën?
- Jo.
- Pse?
- Diktatura ishte e rëndë...
- Dhe?
- Dhe çfarë?
- Domethënë e hëngri...
- Gjergo më pëlqen shumë. Kur shoh tablotë e tij sikur ndjen muzikë.
- E vërtetë. Kur pikturonte studio e tij mbushej me muzikë. Dëgjonte Bethovenin, Moxartin... Bahun e pëlqente tmerrësisht.
- Bahu është përtej së qenit magjik... ka një frymë që të fut në një tjetër botë.
- Ndaj edhe Gjergo e pëlqente. E largonte nga bota ku jetonte. Ndihet kjo në tablonë "Epika e yjeve të mëngjesit"...
- Sa titull poetik!
- Mbas një nate të gjatë, kaluar bashkë me një poet, u gjet titulli. Nuk ka vepër të dytë në Shqipëri me titull më poetik e më të bukur. Është gur kilometrik, tablo sa poetike, aq edhe tragjike. Ndaj për të duhet një përshpirtje kujtimi dhe nderimi. Tabloja ishte njëherazi apogjeu i lavdisë dhe fillimi i rrokullimës dhe renia e thyerja fizike e morale në burgun e Spaçit.
- Kam dëgjuar se në burg...
- Hesht... hesht. Edisoni ishte artist dhe burgu nuk është për artistë.
- Mbyllje tragjike e jetës...
- Vite më vonë duke kujtuar piktorin rebel, një mik piktor më tha, "Edisoni ishte lokomotiva. Ne të tjerët ishim vagonët. Tani atë e arrestuan. Ne mbetëm pa lokomotivë, por vazhdojmë të ecim si vagonë, secili për hesap të vet..."
