Një javë pas marrjes së vendit nga talebanët, shumë afganë nuk janë të sigurt se çfarë do të thotë kjo për jetën dhe sigurinë e tyre. Një studente tregon frikërat e saj për të ardhmen. BBC nuk e identifikon për të mbrojtur sigurinë e saj.
Letra e plotë:
“Është dita e shtatë që kur vendi u rrëzua, presidenti u arratis dhe talebanët, erdhën sërish në pushtet.
Ne kemi mbetur pas …
Frika ka pushtuar të gjithë qenien time dhe me kalimin e ditëve, mund të ndiej se si shpresa po zbehet orë pas ore dhe ajo po zëvendësohet nga zhgënjimi. Gjithçka që mund të shoh është errësira, pasiguria dhe një e ardhme jo aq e ndritur.
Me siguri do të më vrasin. Unë kam arsye për të qenë …
Kështu ndihesh kur ata të cilët I ke frikë marrin nën kontroll vendin.
Imagjinoni të gjendeni në një rrugë të gjatë, pa fund, me mot të mjegullt; vetëm
Unë kam qenë dëshmitare e kaq shumë sfidave në jetën time, që asnjë vajzë tjetër nuk do të ishte në gjendje t’i tolerojë. Unë arrita t’i kapërcej, por kjo …
Hej botë, a të intereson se çfarë po ndodh këtu? A kemi ne rëndësi për ju? Na shihni?
Unë po e shkruaj këtë letër për ata që na dëgjojnë, për ata që kujdesen. Po e them. Ne po vuajmë këtu, po na lënë prapa.
Të jetosh me frikë nuk është më pak se vdekja. Është më keq.
Nëse na dëgjoni, na ndihmoni. Na ndihmoni të mbijetojmë dhe na bëni të besojmë sërish në dritë dhe të ngrihemi, më të fortë se më parë.
Ne duam që vendi ynë të kthehet. Dëshironi që njerëzit tanë të jetojnë ashtu siç duan, ashtu siç e meritojnë.
Thuajini vendeve tuaja që të ndalojnë luftën, lufta është e shëmtuar, ka fytyrë të ndyrë, nuk ka fitues. Zemra është shumë e vogël për të duruar luftën, për të duruar pasojat e saj.
Ne jemi fryt i luftës, disa vajza të reja të mbytura në pasiguri, në frikë, në dyshime … duke kërkuar dikë që të na ndihmojë të mbijetojmë. Duke parë familjet tona dhe duke qarë se nuk jemi në gjendje të bëjmë asgjë.
Duke parë qiellin dhe duke kërkuar prej tij: na shihni, a do të na ndihmoni? A do të kem shpresë, asnjë fije shprese! Hej botë, hej që jeni me fat që jetoni! Unë e kam zili jetën që jetoni.
Na shikoni ne. Unë isha ajo me kaq shumë ëndrra të mëdha, që ëndërroja për të ndihmuar të tjerët dhe tani po kërkoj ndihmë.
Kjo është luftë. A do të jem në gjendje të them ndonjëherë: Ne e bëmë atë? A mund t’ia dalim? Do ta bëj? “
Lajmi kryesor: