Elona, e bija s’mund të thotë dot asnjë fjalë. 27 shkurti është dita kur përcillet me nderime dhe lot për në banesën e fundit, nëna Sadije Agolli. Shkoi pranë Dritëroit, dy vjet pas vdekjes së tij. Pesha e dhimbjes është dyfishuar. “Kishim lënë shumë punë në mes me mamim”-ia plas vajit Elona. Ishin punë që lidheshin me veprën e shkrimtarit të madh Dritëro Agolli. Elona ka zbuluar edhe disa shënime të nënës Sadije, shënime që dëshmojnë shumëçka e dëftojnë të thëna e të pathëna për kohën, për raportet me të panjohurën botë të Perëndimit.

Fjalë, ndjenja dhe kujtime fantastike nga Sadije Agolli!

                   08.06. 1990

“Kemi katër ditë në hotelin Monparnas- Hotel me 3 yje , nata 120 dollarë. Dhoma është e vogël, me minibar që nuk guxojmë ta hapim. Shoqëruesja Ana Renard na tha që bëjnë shumë shtrenjtë. Çdo gjë është e shtrenjtë. Një fustan me lule bën 110 dollarë. Rrobat e mia janë si të një fshatareje. Dhomën e kemi nga rruga me shumë zhurmë. Deri tani kemi takuar drejtoreshën e Drejtorisë së Kulturës në Ministrinë e Jashtme , zonjën Gaudini që na dha programin. Kemi parë muzeun Zhorzh Pompidu, një mrekulli. Shëtitëm mbi tre orë atje, pamë me qindra të rinj në bibliotekë ku lexonin, ku mësonin gjuhë të huaj, ku dëgjonin muzikë e vështronin piktura të artit modern. Në një qoshe ishte kafeneja, ku rrinin gazetarët, të rinj ,ndërsa në një shesh ishin të rinj muzikantë, piktorë, që nxirrnin ndonjë lekë. Pamë edhe një ekspozitë pikture të aplikuar nga një piktor austriak, Andre Korabi.