“Vëllau si shkau”

Askush nuk po i beson askujt, madje as vetvetes. Ka disa vite që ka filluar të humbasë besimi ndër shqiptarë, ndërsa ditëve të fundit besueshmëria ka rënë nën zero. Kjo, parimisht mund të konsiderohet si shkatërrim i vlerës kombëtare, si denigrim i asaj pjesëze etnie për të cilën jemi mburrur si komb gjatë gjithë historisë.

Ndoshta kjo ka qenë vlerë e paarritshme për ne, prandaj gjithmonë e kemi proklamuar si të ishte autoktone, e jona, e që realisht nuk ka qenë.

Si komb jemi të prirë që të mos i besojmë asnjë prijësi që vjen nga gjaku ynë.Këtë e thotë edhe Gjergj Fishta te “Anzat e Parnasit”: “Ma s'kam me i qitun/ Zavall un kresë/ Për krena t'vendit/ As për t'parë t'fésë/ Kushdo për mue/ Le t'jet i parë/ T'jetë dreq me bryna/ Por jo Shqyptar”.

Këtë poeti e thotë nga zhgënjimi, edhe pse tash pas dekadash, po shihet se shqiptarët janë të prirë që të mos i besojnë lidershipit.

Gjatë 14 vjetëve sa Kosova është e lirë, dhe pas 6 vjetëve të pavarësisë, besueshmëria ndaj liderëve institucionalë ka rënë në zero.

Flet presidentja e Shtetit, askujt s’i bën përshtypje, madje gjysma e fyejnë, duke e etiketuar si: presidente egoiste, pa fuqi dhe e dalë nga një zarf i një ambasadori. Po ashtu disa e komentojnë “llukun” e saj, ndërsa të gjithë ia numërojnë gabimet në zhargonin e saj.

Flet kryeministri Hashim Thaçi, gjysma e njerëzve kanë neveri. Të sharat nuk ndalen derisa ai flet, ndërsa etiketimi si hajn ordiner, i korruptuar, i padijshëm, shkojnë si “duhani pas buke”. Ndërkaq, nuk diskutohet nëse i beson kush, sepse mosbesueshmëria institucionale ka hyrë “shtat pash nën dhe”.

Gjithashtu pakkush i beson edhe kryeparlamentarit, Jakup Krasniqi. Madje askush nuk e thërret me emrin që e ka Jakup, por herë “Kupa” herë “Jakupovski”, “sykaltrosh”, “doktori” etj.

Nuk janë vetëm këta liderë që nuk iu besojnë shqiptarët, e njëjta ndodh edhe me kryetarët e partive politike. Sa herë flet Isa Mustafa thonë: ja ky “Putini”, “shoku i Rrahman Morinës”, ndërsa Ramush Haradinajt i thonë si “satelit i Thaçit”, “kryeministri i vetëshpallur” etj. Këtu nuk po e përmendim zëvendëskryeministrin Behgjet Pacollin, për të cilin shpërfaqin lloj-lloj epiteti, nga “Stalini”, “injoranti”, “katundari” etj.

Ndërsa për besueshmëri, Pacolli edhe me xhami në krahë të ecë s’i beson kush.
Populli është prirë që të mos i besojë as Akademisë së Arteve, as Policisë e as FSK-së. Madje për ASHAK-në thonë se aty janë instaluar kryekomunistët, ndërsa në Universitet të padijshmit.

Është vështirë “t’i biesh në fije” këtij populli. Shkojnë në xhami për t’u lutur, gjysma i shajnë nënën hoxhës, gjatë kohës sa ai është në hudbe (foltore). Ua jep prifti bukën e bekuar, gjysma s‘e hanë, ndërsa nëna i shahet deri te Papa.

Kjo është vetëm një rezyme e shkurtër e asaj që ndodh përditë në Kosovë. Ndërsa, mungesa e besimit ndër shqiptarë është shqetësuese, sepse përveç tjerash nxjerr në pah një defekt patologjik në gjen. Si është e mundur që shqiptarët të shtrijnë qafën para liderëve të huaj, ne këtë rast edhe para EULEX-it, e të mos bëhen të dëgjueshëm para liderëve vendorë. Kjo kërkon studim. Vetëm te shqiptarët ekziston thënia: “vëllau si shkjau”, ndërsa te popujt tjerë është kuptim tjetër. Ata e çmojnë më shumë bashkëkombësin e vdekur sesa të huajin e gjallë.

Marre nga "Zeri"

TAG:
• OSBE