Kursimet i jetës i janë shuar në vetëm pak sekonda të tërmetit tragjik të 26 nëntorit. E tillë është historia e një familje të strehuar prej më shumë se një muaji në palestrën e shkollës numër 4 në Krujë.
"Hyrjen e kam blerë në 2018-ën, dhe në tetor 2019 jam futur brenda me dy hyrjet e fëmijëve, njëri djalë 7 pjesëtar, tjetri 4 pjesëtar. Është vështirë t'i përballoj më shpenzimet e atyre banesave. Të gjitha kursimet e fëmijëve kanë shkuar aty. Ishalla me ndihmën e zotit dhe të qeverisë do të bëhet më e mira për ne, se jemi të këputur. Ishalla të gjithë shqiptarët qofshin të lumtur në shtëpitë e tyre", thotë zonja për gazetarin Andi Kapxhiu.
Ka edhe nga ata banorë që kanë refuzuar të qëndrojnë pranë familjarëve të tyre që nuk janë prekur nga tërmeti, për të qenë pranë fqinjëve, miqve e shokëve të tyre në këto ditë të vështira.
"Na kanë ftuar edhe familjarë të tjerë, fëmija jonë na tha, por ndenjëm bashkë me shokët. Ndihma janë dhënë sa të duash dhe shpresa është e madhe. Na kanë sjellë ushqime, rroba dhe ngrohëse e të gjitha. Ne jemi shtëpi private, mirë është të na japin fond të na ndihmojnë ta ndërtojmë vet. Ne jemi moshë e madhe, çdo lloj kushti na e kanë përshtatur", tregon një zonjë tjetër. Ajo ndan edhe urimin e saj për shqiptarët, që sigurisht fjalët e shpirtit i drejton për ata që njëjtë si ajo, sot janë pa një shtëpi: "2020-ën uroj gjithë shqiptarët që janë pa banesa të hyjnë të gjithë në banesa të reja, e të gëzojnë kudo ku janë".
Bashkëshorti i saj thotë se dëshiron të mësojnë sa më shpejt se çfarë do të bëhet me ta. "Duam të dimë një përgjigje të saktë se çdo të bëhet me këto pallate. Të pabanueshme kanë dalë, por prapë në pikëpyetje se do të shikohen prapë. Nuk e dimë, a nuk dinë me i pa ata që i panë?", thotë ai.
Në mesin e vështirësive që kanë parë në banorë të tjerë, që jetojnë në çadra në këto ditë të acarta dimri, në këtë palestër, banorët ndihen të lumtur, e megjithatë nuk mund të fshehin dëshirën e këtij fundviti: Të kenë sa më shpejt shtëpitë e tyre të reja. "Jam 5 veta me familjen, si gjithë shokët e shoqet jemi pa shtëpi, jam me dy fëmijë të vegjël, 5 dhe 6 vjeç. Ne nuk jemi mësuar me këtë ambient, sado i mirë ka qenë. Duke dëgjuar se si jetojnë nëpër çadra ne kemi qenë shumë mirë këtu. Kanë ardhur lodra përditë për fëmijët, për t'i gëzuar", thotë një banore e strehuar prej një muaji në palestër.
Lajmi kryesor: