Mesazh nga një talasemike: Një
gjak i dhuruar nuk mund të blihet

TIRANE - You never know how strong you are, until being strong is your only choise. Askush nuk e mban mend as ditën e as datën. Unë di vetëm moshën, kisha pak që i kisha bërë 2 vjeç. Për të mos thënë foshnjë, mund të them se isha ende fëmijë në moshë fare të vogël. Gjithçka nisi nga një vaksinë. Menjëherë pas saj u zverdha në fytyrë më shumë seç kisha qenë më parë. Shkojmë me urgjencë në spital. Bëhet fjalë për spitalin e Beratit, por askush nga mjekët atje nuk mund të jepte një diagnozë mbi këtë gjendje. Më sjellin këtu në Tiranë dhe këtu si të thuash “Plas bomba”! Lajmi se duhej të kryeja transfuzione gjaku në mënyrë të vazhdueshme, ishte tronditës për familjen time dhe të gjithë të afërmit. Bëhej fjalë për një sëmundje gjaku.

Ishte Thalassemia.  Askush në familjen time nuk kishte dëgjuar më parë për të. Askush nuk e dinte se çfarë ishte dhe nga vinte. Kështu filluan transfuzionet që prej moshës 2 vjeç e gjysmë. Vështirësia shtohej me rritjen time. Kam qenë një fëmijë i shkathët dhe shumë i prapë edhe pse me këtë peshë mbi supe. Ka shumë gjëra që nuk i kupton kur je fëmijë, dhe fjala transfuzion është tepër e vështirë për ta. Unë i arrija shokët pa problem. Luaja me ta, qaja dhe qeshja njëlloj si ata, por shpejt vinte dita dhe agia e fortë sërish ngulej në mishin e njomë, i cili edhe prej hekuri të ishte tashmë do ishte ndryshkur. Ky proces do të përsëritej çdo 10 ditë, në të njëjtin vend rrugën e të cilit mund ta bësh edhe me symbyllur. E kur largohesh prej aty fillon rutinën e përditshme duke u ndjerë pjesë e shoqërisë, e jetës. Dukeu ndjerë normal. Por vitet kalojnë dhe pas fëmijërisë vjen adoleshenca. Unë do ta cilësoja si periudhën më të vështirë. Personalishtkam pasur raste pafund kur dikush është shprehur në mënyrë të gabuar mund të themi. Besoj se çdo pacient e ka pasur të paktën një herë të vetme një rast të tillë, e këto raste mua më vrasin, me ndrydhin.

Të gjithëve na vrasin. Na bëjnë të ndihemi ndryshe. E pra ky është realiteti i egër me të cilin përballemi çdo ditë. Do të doja të prekja një rast që ka ndodhur jo më larg se 2 vjet më parë. Dikush më është afruar dhe rëndomtë më ka zgjatur një sasi parash të futura në zarf. Në atë moment nuk e di për kë ndjeva më shumë keqardhje, për veten apo për atë. Ne nuk kemi nevojë për mëshirë, as nuk e kërkojmë dhe as nuk e duam atë nga askush. Një gjak i dhuruar nuk mund të blihet, dhe gjaku dhurohet nuk blihet!!!! Nëse dikush kërkon të na ndihmojë, këtë e bën vetëm duke dhuruar gjak. Kjo pra është thirrja e madhe që bëhet në Ditën Ndërkombëtare të talasemisë: Dhuroni gjak, shpëtoni jetë, na ndihmoni të bëjmë një jetë normale.

Redaksia Online
(Gre.M/Shqiptarja.com)