Të premten që shkoi në Komisionin e Ligjeve erdhi Nënë Liza. Zgjoi jo vetëm kuriozitetin e mediave, por na shkundi të gjithë ne, ligjvënësit në atë sallë. Me durim priti të na tregonte publikisht pretendimet e saj:
– “Shteti më ka cënuar të drejtën e pronës dhe më ka keqtrajtuar, ndërsa jam përpjekur t’a mbroj atë” – ky ishte thelbi i dëshmisë së saj.
Tre përfaqësuesit e 136 familjeve të prekura nga Programi i Rindërtimit, rrëfyen me indinjatë gjithë pretendimet e tyre për parregullsinë e proçesit të njoftimit të shpronësimit, pasiguritë juridike të akt-marrëveshjes dhe ndërhyrjen e dhunshme të policisë.
E respektoj nënë Lizën dhe djemtë, që mbronin të drejtat dhe pronën e tyre. Respektoj dhe mirëkuptoj tërësisht sakrificën që do t’ju duihet të bëjnë në këtë kohë të ftohtë të vitit, për hir të një projekti që nuk është as i lehtë dhe as pa pasoja në realizimin e tij.
Ajo që nuk arrij të kuptoj është përdorimi me çdo kusht dhe në çdo rrethanë i vështirësive që krijohen sa herë që vihen në jetë projekte të mëdha publike, që janë jetike për një qytet si Tirana. Nuk kuptoj dot banorët e “Shtëpisë së Lirisë”, që i hidhnin benzinë zjarrit të një zemërimi të përzgjedhur ndaj shtetit.
A thua se strehimi i familjeve të prekura nga tërmeti i 26 Janarit nuk është detyra jonë e përbashkët?!
A thua se transformimi i kaosit urbanistik dhe shoqëror, nuk është përfitimi i të gjithë publikut?!
A thua se rrugët, kanalizimi, ndriçimi, shkollat, çerdhet, kopshtet, parqet, shërbimet administrative në atë qendër moderne banimi, nuk do të rishpërndahen si të mira urbane për të gjithë banorët?!
A thua se nxitja e zhvillimit ekonomik në atë zonë do të jetë privilegj i disave dhe jo realitet për të gjithë banorët e asaj zone, ose siç thuhet në Pezë “pa dallim feje, krahine e ideje”?!
Apo se rregullimi i çështjeve të pronësisë, do të jetë premtimi politik i rradhës dhe jo detyrimi ligjor për të gjithë banorët e asaj zone informale?!
Interesi publik, që fatkeqësisht kolegët e mi opozitarë e lane jetim të premten mbrëma në sallën e Komisionit të ligjeve, nuk mund të jetë shumatore interesash individualë, që matet me 45 mijë metra katrorë truall, shtëpi banimi dhe njësi shërbimi, që u ofrohen banorëve në Lagjen 5 Maji!
Në udhëtimin profesional, “Shpronësimin” dhe “të drejtën e pronës” i kam parë të rrijnë urtë pranë njëra-tjetrës, vetëm në letrën e nenit 41 të Kushtetutës. Por sa herë që janë ballafaquar në jetën e përditshme, kanë tensionuar rrugë, lagje, sheshe, fshatra, qytete…. e madje shtete. Pavarësisht tensionit që krijon, shpronësimi publik ekziston si instituti ku DREJTËpeshohet respektimi i të drejtës individuale të pronës dhe i interesit publik, thënë ndryshe, ku ekuilibrohet Shteti. Ndaj dhe deri tani nuk njohim ndonjë sistem kushtetues, që t’a ketë hequr qafe shpronësimin publik.
Nënë Lizës dhe djemve të 5 Majit, në zbatim të Aktit Normativ të Rindërtimit nr.9/2019, Vendimi i Këshillit të Ministrave, 22.09.21 “Për shpronësim…” përmes Kontrata tip e miratuar nga Këshilli Bashkiak Tiranë, u janë ofruar respektivisht 353,4 m2 dhe 303,4 m2. Aktet ligjore dhe nënligjore parashikojnë qartë e shkoqur, që banorët do të shpërblehen me sipërfaqet e banimit që ju takojnë, ose kundravleftën e tyre monetare, ndërkohë që u paguhet qeraja e banesës sipas çmimit të tregut.
Këto garanci kanë shtyrë, 51 familje, 27 me dokumenta pronësie dhe 24 që zotërojnë ndërtime informale, të nënshkruajnë akt-marrëveshjet përkatëse me Bashkinë e Tiranës. Janë të njëjtat garanci që shpërblyen mbi 3 mijë familje në Vaqarr, Thumanë, Laç, Kavajë, Bubq, Kurbin, që tashmë i janë rikthyer jetës në një shtëpi më të mirë, më të bukur dhe me më shumë vlerë.
Këto garanci i ofron dhe i mbron shteti ligjor.
Të vetmit të humbur, do të jenë banorët e “Shtëpisë së Lirisë” që janë kthyer në shtëpinë e fantazmave politike me marifetin e rradhës. Po yshtin qytetarët për kapital politik.
Është e provuar se kush ndërsen të tjerët kundër ligjit dhe të mirës së të gjithëve, nuk i fshihet dot as ndëshkimit të drejtësisë dhe as verdiktit popullor në kutinë e votimit.
Kur tymi i sherrit të rradhës të davaritet, Tirana do të ketë fituar një Lagje 5 Maji më të mire, më të bukur dhe sigurisht më të drejtë se e sotmja.
Kurse Shqipëria do të vazhdojë të jetë shtëpia e vërtetë e njerëzve të thjeshtë të këtij vendi, ndërkohë që “Shtëpia e Lirisë” do të mbetet e palegalizuar.