Shkencëtarëve iu deshën 375 vjet për të zbuluar kontinentin e tetë të botës, i cili ka qenë sa i fshehur aq edhe i dukshëm gjithë kohës. Por misteret mbeten ende. Ishte viti 1642 dhe Abel Tasman ishte në një mision. Marinari holandez ishte i sigurt për ekzistencën e një kontinenti të gjerë në hemisferën jugore dhe ishte i vendosur të gjente.
Në atë kohë, kjo pjesë e globit ishte ende kryesisht misterioze për europianët, por ata kishin një besim të palëkundur se duhet të kishte një masë të madhe toke atje – të quajtur paraprakisht Terra Australis – për të balancuar kontinentin e tyre në veri. Dyshimi daton që nga koha e lashtë romake, por vetëm tani do të testohej.
Dhe kështu, më 14 gusht, Tasman u nis nga baza e kompanisë së tij në Xhakarta, Indonezi, me dy anije të vogla dhe u nis në perëndim, pastaj në jug, pastaj në lindje, duke përfunduar në ishullin jugor të Zelandës së Re. Takimi i tij i parë me njerëzit vendas Maori (të cilët mendohet se ishin vendosur atje disa shekuj më parë) nuk shkoi mirë: në ditën e dytë, disa hipën në një kanoe dhe përplasën një varkë të vogël që po kalonte mesazhe midis anijeve holandeze. Katër europianë vdiqën.
Dhe ky ishte fundi i misionit të tij – Tasman e quajti vendndodhjen fatale “Moordenaers” (Vrasësit), me pak ndjenjë ironie, dhe lundroi në shtëpi disa javë më vonë pa e shkelur këmbën në këtë tokë të re. Ndërsa ai besonte se kishte zbuluar vërtet kontinentin e madh jugor, me sa duket, nuk ishte utopia tregtare që ai kishte parashikuar.
(Në atë kohë, Australia ishte tashmë e njohur, por europianët mendonin se nuk ishte kontinenti legjendar që ata po kërkonin)
Tasman kishte të drejtë gjatë gjithë kohës. Mungonte një kontinent.
Në vitin 2017, një grup gjeologësh doli në titujt kryesorë të lajmeve kur njoftuan zbulimin e tyre të Zelandisë – Te Riu-a-Māui në gjuhën maori. Një kontinent i madh prej 1.89 milion milje katrorë (4.9 milion km katrorë) është rreth gjashtë herë më i madh se Madagaskari.
Megjithëse enciklopeditë, hartat dhe motorët e kërkimit të botës kishin qenë të bindur se kishte vetëm shtatë kontinente për disa kohë, ekipi me besim informoi botën se kjo ishte e gabuar. Mbi të gjitha janë tetë – dhe ky i fundit thyen të gjitha rekordet, si më i vogli, më i hollë dhe më i riu në botë. 94% e tij është nën ujë, me vetëm një pjesë të vogël të ishujve, si Zelanda e Re, që dalin nga thellësitë e saj oqeanike.
“Ky është një shembull se si diçka shumë e dukshme mund të marrë pak kohë për t’u zbuluar,” thotë Andy Tulloch, një gjeolog në Institutin Kërkimor të Zelandës së Re GNS Science, i cili ishte pjesë e ekipit që zbuloi Zelandinë.
Por ky është vetëm fillimi. Katër vjet më vonë dhe kontinenti është aq enigmatik si kurrë më parë bashkë me sekretet e tij të ruajtura me xhelozi nën 6560 ft (2 km) ujë. Si u formua? Çfarë jetonte atje? Dhe sa kohë ka qenë nën ujë?
Një zbulim i mundimshëm
Në fakt, Zelandia ka qenë gjithmonë e vështirë për t’u studiuar. Më shumë se një shekull pasi Tasman zbuloi Zelandën e Re në 1642, hartuesi britanik James Cook u dërgua në një udhëtim shkencor në hemisferën jugore. Udhëzimet e tij zyrtare ishin të vëzhgonte kalimin e Venusit midis Tokës dhe Diellit, në mënyrë që të llogaritet se sa larg është Dielli.
Por ai mbante me vete edhe një zarf të mbyllur, të cilin e udhëzuan ta hapte kur të kishte përfunduar detyrën e parë. Ai përmbante një mision top-sekret për të zbuluar kontinentin jugor – mbi të cilin ai lundroi drejt, përpara se të arrinte në Zelandën e Re.
Të dhënat e para reale të ekzistencës së Zelandës u mblodhën nga natyralisti skocez Sir James Hector, i cili mori pjesë në një udhëtim për të vëzhguar një sërë ishujsh në brigjet jugore të Zelandës së Re në 1895. Pasi studioi gjeologjinë e tyre, ai arriti në përfundimin se Zelanda e Re është ” mbetje e një zinxhiri malor që formonte kreshtën e një zone të madhe kontinentale që shtrihej shumë në jug dhe në lindje, dhe që tani është zhytur në ujë…”.
Pavarësisht nga ky zbulim i hershëm, njohuria për një Zelandë të mundshme mbeti e errët dhe shumë pak ndodhi deri në vitet 1960. “Gjërat ndodhin shumë ngadalë në këtë fushë,” thotë Nick Mortimer, një gjeolog në GNS Science i cili drejtoi studimin e 2017-ës.
Më pas, në vitet 1960, gjeologët më në fund ranë dakord për një përkufizim të asaj se çfarë është një kontinent – gjerësisht, një zonë gjeologjike me një lartësi të madhe, shumëllojshmëri të gjerë shkëmbinjsh dhe një kore të trashë. Ajo gjithashtu duhet të jetë e madhe. “Ti thjesht nuk mund të jesh një copë e vogël,” thotë Mortimer. Kjo u dha gjeologëve diçka për të punuar – nëse ata mund të mblidhnin prova, ata mund të vërtetonin se kontinenti i tetë ishte i vërtetë.
Megjithatë, misioni ngeci – zbulimi i një kontinenti është i ndërlikuar dhe i shtrenjtë, dhe Mortimer thekson se nuk kishte urgjencë. Më pas, në vitin 1995, gjeofizikani amerikan Bruce Luyendyk e përshkroi përsëri rajonin si një kontinent dhe sugjeroi ta quante Zelandia. Prej andej, Tulloch e përshkruan zbulimin e tij si një kurbë eksponenciale.
Në të njëjtën kohë, “Konventa e Kombeve të Bashkuara për të Drejtën e Detit” hyri në fuqi dhe më në fund dha një motiv serioz. Ajo thotë se vendet mund të zgjerojnë territoret e tyre ligjore përtej Zonës së tyre Ekskluzive Ekonomike, e cila arrin 200 milje detare (370 km) nga vijat e tyre bregdetare, për të kërkuar “shelfin e tyre të zgjeruar kontinental” – me të gjitha pasuritë minerale dhe naftën që përfshin.
Nëse Zelanda e Re mund të provonte se ishte pjesë e një kontinenti më të madh, mund të rriste territorin e saj me gjashtë herë. Papritur pati një bollëk fondesh për udhëtime për të vëzhguar zonën dhe provat u grumbulluan gradualisht. Me çdo mostër shkëmbi që u mblodh, rasti për Zelandinë u përmirësua.
Lulëzimi përfundimtar erdhi nga të dhënat satelitore, të cilat mund të përdoren për të gjurmuar ndryshimet e vogla të gravitetit të Tokës nëpër pjesë të ndryshme të kores për të hartuar shtratin e detit. Me këtë teknologji, Zelandia është qartë e dukshme si një masë e paformuar pothuajse aq e madhe sa Australia.
Kur kontinenti më në fund u zbulua para botës, ai hapi një nga territoret detare më të mëdha në botë. “Është disi e lezetshme,” thotë Mortimer, “Nëse mendoni për këtë, çdo kontinent në planet ka vende të ndryshme në të, por ka vetëm tre territore në Zelandë.”
Përveç Zelandës së Re, kontinenti përfshin ishullin e Kaledonisë së Re – një koloni franceze e famshme për lagunat e saj dhe territoret e vogla australiane të ishullit Lord Howe dhe Piramidës së Ballit. Ky i fundit u përshkrua nga një eksplorues i shekullit të 18-të se dukej “të mos ishte më i madh se një varkë”.
Një shtrirje misterioze
Zelandia fillimisht ishte pjesë e superkontinentit të lashtë të Gondwana, i cili u formua rreth 550 milionë vjet më parë dhe në thelb grumbulloi të gjithë tokën në hemisferën jugore. Ai zinte një cep në anën lindore, ku kufizohej me disa të tjerë, duke përfshirë gjysmën e Antarktidës Perëndimore dhe të gjithë Australinë lindore.
Pastaj rreth 105 milionë vjet më parë, “për shkak të një procesi që ne nuk e kuptojmë ende plotësisht, Zelandia filloi të tërhiqej”, thotë Tulloch.
Korja kontinentale është rreth 40 km e thellë – dukshëm më e trashë se korja oqeanike, e cila tenton të jetë rreth 10 km. Ndërsa ishte e tendosur, Zelandia përfundoi duke u shtrirë aq shumë sa korja e saj tani shtrihet vetëm 20 km (12.4 milje) poshtë. Përfundimisht, kontinenti shumë i hollë u fundos – edhe pse jo në nivelin e kores normale oqeanike – dhe u zhduk nën det.
Pavarësisht se është e hollë dhe e zhytur në ujë, gjeologët e dinë se Zelandia është një kontinent për shkak të llojeve të shkëmbinjve që gjenden atje. Korja kontinentale ka tendencë të përbëhet nga shkëmbinj magmatikë, metamorfikë dhe sedimentarë – si graniti, rreshpe dhe gurë gëlqerorë, ndërsa fundi i oqeanit zakonisht përbëhet vetëm nga shkëmbinj magmatik si bazalti.
Por ka ende shumë të panjohura. Origjina e pazakontë e kontinentit të tetë e bën atë veçanërisht intrigues për gjeologët. Për shembull, ende nuk është e qartë se si Zelandia arriti të qëndrojë së bashku kur është kaq e hollë dhe të mos shpërbëhet në mikro-kontinente të vogla.
Një tjetër mister është pikërisht se kur Zelandia përfundoi nën ujë – dhe nëse ndonjëherë, në fakt, përbëhej nga toka e thatë. Pjesët që janë aktualisht mbi nivelin e detit janë kreshta që u formuan kur pllakat tektonike të Paqësorit dhe Australisë u thërrmuan së bashku. Tulloch thotë se opinioni është i ndarë nëse ka qenë gjithmonë i zhytur në ujë, përveç disa ishujve të vegjël, apo dikur tokë tërësisht e thatë.
Kjo ngre edhe pyetjen: çfarë ka jetuar atje?(BBC, gazeta “Si”)
