Në “Esencë” rrugëtimi fotografik dhe nostalgjia na sjellin në vëmendje jetën e regjisorit Spiro Duni. Edhe pse thotë se nuk ka një lidhje të fortë me nostalgjinë e së shkuarës ai na tregon për mardhënien e fortë që ka me të vëllain dhe motrat. Kështu e nis rrëfimin nga thelbi,nga ajo që në shumë forma ndikon unin tonë të mëvonshëm personal dhe profesional,familja. Ai thotë se ishte këmbëngulja e të atit që ai të merrej me aktrimin. Ishte krejt e natyrshme dhe një proçes që do të ndodhte,i gjithë përqëndrimi i tij i mëvonshëm tek teatri. Filmat ishin vetëm shtegu që kishte hapur rrugën,që ai të kishte tempull skenën e teatrit. Aty ku e nisi me shfaqjen e parë,në teatrin “Skampa” në Elbasan,ku Bashkia e qytetit këtë vit i dha titullin “Qytetar Nderi”,për kontributin e tij të vyer në skenën e teatrit. “Regjisura është si një dirigjim pa partiturë”- thotë regjisori për të cilin teatri,ashtu sikurse për shumë profesionistë është një sëmundje prej së cilës nuk shërohet asnjë. Një videomesazh nga e bija,artistja Elina Duni ishte një moment emocionues për regjisorin. Ai tha se është një baba krenar dhe njëherësh shok dhe një bashkëpunëtor i së bijës në shumë projekte të përbashkëta,ku këngëtarja ka kompozuar dhe kënduar muzikë në shfaqjet e tij.