Pamjet nga maja më e lartë e Kosovës janë të pabesueshme. Kështu e nis shkrimin e tij Ben Lerwill, publikuar një ditë më parë në prestigjiozen britanike “The Guardian”. 
Jemi duke ngjitur malet më të larta në Shqipëri, Kosovë dhe Malin e Zi.

Pjesa më e madhe e ecjes ndjek një gjurmë të vazhdueshme 33 miljesh përgjatë kufijve veriorë të Shqipërisë, kryqëzim mes vendeve pa asnjë kontroll të pasaportës. Ky është një xhep i mrekullueshëm i Evropës. 

Ecja fillon disa orë me makinë në jug, me një ngritje të pikës më të lartë të Shqipërisë, 2,751 m mali Korab. Ngjitja është e gjatë, shpatet janë plot me karkaleca, ka borë në kolonat më të larta. Ecja në Korab zgjat gjatë gjithë ditës.

"Mirë se erdhët në malet e mallkuara", thotë udhëzuesi ynë shqiptar Ardit mëngjesin e ardhshëm. Ai është i ri, i ditur dhe i bukur. Ai na udhëheq përgjatë shtigjeve të pjerrëta, teksa ngjitemi në një kreshtë të ashpër dhe luftojnë deri në malin Gjeravica, pastaj vazhdojmë në veri. Në mbrëmje, ne kalojmë kodrat dhe e gjejmë veten në Shqipëri. Brenda 45 minutash ne jemi në një fermë të qytetit, duke pirë raki. 

Mali mbi fermë shënon pikën ku bashkohen kufijtë e Kosovës, Shqipërisë dhe Malit të Zi. Gjeopolitika e rajonit është e përbërë nga algjebra të ndërlikuar, por, me kalimin e ditëve, kufijtë kombëtarë - të shënuar me pak më shumë se shtyllat e gurit dhe disa bajgë blegtorale - bëhen pothuajse të parëndësishme. Gjurmët tona ngjallin gërmadhat e kaluara të frikshme dhe luginat e heshtura, Yosemite. Ka orë të tëra kur e humbas rrugën e vendit ku jemi.

Një mëngjes, duke kaluar orë të tëra në pyje të ftohta të ahut, dalim në një rrugë, që dikur ishte patrulluar çdo ditë nga rojet kufitare të epokës komuniste. Shqiptarët që bënë përpjekje të kalojnë, na thuhet, u qëlluan me sy. Atë pasdite ne arrijmë në majën e Zla Kolata të Malit të Zi, një ekuacioni prej 2,534m.

"Kjo mund të jetë shëtitja më e vështirë që kam bërë," pasqyron një veteran, "por është mbyllur në mënyrë të mrekullueshme", thotë Arditi.

Kur arrijmë në Luginën e Valbonës në fund të udhëtimit, dielli është i ashpër. Flamujt shqiptarë fluturojnë nga çatitë e fshatit, flakët e të kuqes dhe të zezës kundër griut të pafalshëm të kodrave. Na duhet dhe shumë për të mbërritur në kryeqytetin e Shqipërisë, Tiranë, dhe një varkë përgjatë liqenit të Komanit, ky i fundit një produkt i bukur i një dige të ndërtuar.

Në fund mbeten në mendje kujtime qesharake nga ky udhëtim, horizonte të forta dhe shpate të pyllëzuara, djathi i deleve për mëngjes dhe një pllakë e mërzitshme, në majë të një mali të madh, rrëzuar në një det të majave të Ballkanit. 

tirana

Redaksia Online
D.Ç./Shqiptarja.com