Fitorja e Albin Kurtit në Kosovë nuk përfaqëson thjesht suksesin e një subjekti politik apo të një lideri të veçantë. Ajo shënon një moment kthese në raportin mes qytetarit dhe pushtetit, një përplasje të hapur mes dy koncepteve të politikës: politikës si shërbim publik dhe politikës si instrument privat pushteti. Në këtë kuptim, fitorja e Kurtit është më shumë se rezultat zgjedhor - është akt refuzimi ndaj një rendi politik të konsumuar.

Reagimi i qytetarëve shqiptarë, jo vetëm në Kosovë por edhe në Shqipëri dhe diasporë, dëshmon se kjo fitore ka kapërcyer kufijtë administrativë. Entuziazmi i tyre nuk lidhet vetëm me figurën e Kurtit, por me simbolikën që ai përfaqëson: një politikan i pakorruptuar, me integritet personal, që pushtetin nuk e sheh si pronë, por si barrë përgjegjësie. Në një hapësirë politike shqiptare të lodhur nga korrupsioni, klientelizmi dhe kapja e shtetit, ky model përjetohet si përjashtim shpresëdhënës.

Në kontrast të plotë me këtë atmosferë qytetare është reagimi i politikës. Establishmenti politik në të gjitha trevat shqiptare e ka pritur fitoren e Kurtit me shqetësim, në mos me frikë. Jo sepse ai përbën rrezik për demokracinë, siç pretendohet shpesh, por sepse përbën rrezik për status quo-në. Modelet e reja janë gjithmonë kërcënim për sistemet e vjetra, sidomos kur ato sisteme janë ndërtuar mbi kompromise morale dhe interesa personale.

Diskursi kundër Kurtit është i njohur dhe i përsëritur: akuzohet për prishje marrëdhëniesh me aleatët perëndimorë, për prodhim krizash, për izolim dhe për varfërim ekonomik. Por këto akuza rrallë mbështeten në fakte dhe më shpesh shërbejnë si instrument frikësimi politik. Në realitet, marrëdhëniet strategjike të Kosovës nuk janë ndërprerë, ndërsa kapacitetet shtetërore dhe mbrojtëse janë forcuar më shumë se kurrë më parë. Diskrepanca mes diskursit mediatik dhe realitetit politik është e dukshme.

Një element kyç që e dallon Kurtin nga politikanët tradicionalë është mënyra e komunikimit. Ai nuk fshihet pas gjuhës diplomatike të paqartë dhe nuk ndërton narrativa artificiale për konsum publik. Komunikimi i tij është i drejtpërdrejtë, shpesh i ashpër, por i sinqertë. Pikërisht kjo e ka krijuar lidhjen e fortë me qytetarët, të cilët janë lodhur nga retorika boshe dhe premtimet pa përmbajtje.

Reagimi i disa mediave dhe analistëve ndaj këtij modeli nxjerr në pah një problem më të thellë: rolin e medias në shoqëritë shqiptare. Shpesh, ajo nuk funksionon si kontroll i pushtetit, por si zgjatim i tij. Akuzat se Kurti po bllokon demokracinë, ndërkohë që ka marrë mbështetje më të madhe se e gjithë opozita së bashku, janë shembull i këtij paradoksi. Demokracia nuk kërcënohet nga fituesi, por nga ata që nuk e pranojnë vullnetin e popullit.

Fitorja e Kurtit ka edhe një dimension rajonal. Ajo shërben si pasqyrë për Shqipërinë, e cila ndodhet në një krizë të thellë politike dhe institucionale, ku rotacioni ka humbur kuptimin dhe alternativat duken të konsumuar. Në këtë kontekst, modeli Kurti nuk është eksport politik, por dëshmi se politika mund të bëhet ndryshe, edhe në hapësira të vogla dhe nën presione të mëdha.

Ajo që e bën këtë model edhe më domethënës është fakti se ai nuk mbështetet në shantazh elektoral, në blerje votash apo në premtime klienteliste. Sallat mbushen jo me frikë, por me besim. Jo me favore, por me ide. Ky është ndoshta elementi më subversiv i këtij lidershipi: normaliteti i tij moral në një mjedis politik të abnormalizuar.

Në një Ballkan të lodhur nga pazaret politike, nga kompromiset që dëmtojnë interesat kombëtare dhe nga liderë që mbijetojnë duke u përshtatur me çdo rrethanë, Albin Kurti përfaqëson një përjashtim domethënës. Jo si figurë e pagabueshme, por si provë se politika nuk është e dënuar të jetë domosdoshmërisht e korruptuar.

Në këtë kuptim, populli është në festë sepse sheh veten të përfaqësuar. Politika është në zi sepse sheh veten të sfiduar. Dhe pikërisht në këtë përplasje qëndron rëndësia e vërtetë e kësaj fitoreje.