Alban Pengili: “Një ditë…,
suksesi flet vetë”

TIRANE- Kur ishte i vogël mbante gjithnjë pranë vetes një orë të vogël… ! I pëlqente ritmi i saj, ndoshta i dukej sikur dëgjonte muzikë. Kur ishte 4 vjeç një pagure druri e konceptoi  si një vegël muzikore, ishte diçka e ngjashme mes violinës dhe kitarës… Por, për Albanin e vogël nuk kishte rëndësi se çfarë vegle ishte. Rëndësi kishte që ajo çudi, e krijuar me tela prej tij, të lëshonte tinguj. Dhe Albani kalonte orët e fëmijërisë me të, pa e ditur ndoshta se ai …, tingulli i muzikës do të ishte bashkëshoqërues në jetën e tij.

Tashmë një violinist profesionist, tingujt e jetës së tij dalin nga një violinë moderne, model Guarneri del Gesu, e prodhuar ekstra për të në vitin 2000 nga mjeshtri Joachim Schade (Halle an der Saale). Si në Shqipëri ashtu edhe në Gjermani, Alban Pengili, me më shumë se ajo që quhet këmbëngulje është përpjekur të jetë besnik me violinën, të studioj dhe të luaj repertorin dhe programin më të vështirë që është shkruar për violinë si Violinë me Piano, me Orkestër Quartet dhe Solo.
 
Kur jeni lidhur me muzikën në përgjithësi dhe violinën në veçanti?
Që i vogël e doja shumë muzikën. Me sa kam dëgjuar nga prindërit, në moshën 1 vjeç kur flija mbaja gjithmonë një orë të madhe pranë veshit se më pëlqente ritmi i saj. Ndoshta, më dukej sikur dëgjoja muzikë. Kur isha jo më shumë se 4 vjeç, një nga ato paguret e rrumbullakëta prej druri, punim artizanal, e ndava dy pjesë. Në atë që kishte formën si pjesa e poshtme e violinës apo kitarës vendosa katër gozhdë dhe i vura katër tela që i tërhoqa nga ana tjetër. Konstatoja se kur i lëvizja lëshonin tingull. Besoj se ndikim në dashurinë time për muzikën ka pasur dhe ambienti ku u rrita.

Motra ime, Aida Pengili, aktualisht soprano dramatike, ka kënduar që fëmijë dhe është nderuar me shumë çmime. Kurse djali i xhaxhit, Ali Pengili, sot profesor i oboe në Francë, ishte talent i madh dhe që atëherë luante shkëlqyeshëm në fizarmonikë. Kujtoj se, në vitet 1975 përballë shtëpisë sonë u ndërtua një pallat për punonjësit e Teatrit të Operës dhe Baletit. Në atë pallat jetonte dhe familja e Selim Asllanit, i cili punonte në Ansamblin e Shtetit. Më kujtohet kur shkova në shtëpinë e prof. Asllanit. Isha 5-6 vjeç. Zoti Selim e këshilloi babain të më regjistronte në degën e violinës. Ishte i mendimit se violina ishte instrumenti i duhur për mua.
 
Cila është violina juaj e parë?
Prindërit u përpoqën të më regjistronin për Provim-Konkurs në Liceun Artistik “Jordan Misja” në Tiranë, por nuk mundën pasi familja jonë nuk ishte e lidhur me njerëz të regjimit. Më regjistruan në shkollën “Kongresi i Përmetit” në Tiranë dhe megjithëse e mora provimin për violin e humba një vit, pasi na thanë se vendet ishin zënë dhe nuk kishte mësues për mua. Pas një viti, fillova të ushtrohesha me mësuesen e re, Yllka Mishto. Por, impostimet dhe positionet e violinës i kisha marrë si fillim nga profesor Ramazan Peku, i cili banonte me familjen e tij përballë shtëpisë sonë.

Violina ime e parë ishte violinë 1/4, me llak të kuq të errët që i mungonte diku në pjesën e sipërme. Më kujtohet se në atë kohë violinat ndryshonin nga njëra- tjetra përsa i përket anës se tingullit. Unë isha krenar se violina ime tingëllonte mirë dhe mbante tingullin në krahasim me të tjerat. Kishte raste që nuk ushtrohesha në violinë gati 2 javë sepse më ishte këputur teli Sol apo harku dhe prindërit e mi nuk kishin mundësi t’i gjenin. Më ka ndihmuar prof.Ramazan Peku, i cili kur më jepte telin ose harkun e ri më dukej sikur kishte dalë dielli. Më kujtohet se me atë violinë kam luajtur shumë pjesë, mes tyre dhe Moto Perpetuo të Paganinit.
 
Violina që punoni sot?
Është një violinë moderne, model Guarneri del Gesu, e prodhuar ekstra për mua në vitin 2000 nga mjeshtri Joachim Schade (Halle an der Saale). Prita dy vjet deri sa mjeshtri e realizoi këtë violinë. Por, jo vetëm violina është e rëndësishme. Edhe harku është shumë i rëndësishëm. Në shumë raste harku është më i rëndësishëm se violina, pasi nga një hark i mirë artisti e ndërton teknikën e lartë. Një hark jo i mirë e shkatërron teknikën dhe nuk është aq e lehtë ta ndërtosh përsëri atë.
 
Jeni larguar nga Shqipëria në 1991… U detyruan motivet ekonomike apo profesionale?
U largova për të marrë pjesë në Konkursin Ndërkombëtar të Violinës Rodolfo Lipizer në Gorizia, Itali, por edhe me qëllimin për të studiuar muzikë në Essen, Gjermani. Drejtori i Shkollës së Lartë Folkëang Musikhoschule Essen, z. Wolfgang Hufschmidt, në vitin 1989, vizitoi Konservatorin e Tiranës për shkëmbim eksperience. Motra ime, Aida, si studente shumë e mirë, u përzgjodh të këndonte për miqtë gjermanë dhe nga ajo ditë ishte shumë e interesuar të studionte në Essen dhe bashkë me të edhe unë.

Mbërrita me vështirësi në Essen dhe nuk e pata të lehtë deri sa u sistemova sepse shqiptarët në atë kohë nuk kishin të drejtë për vizë, as për të qëndruar, as për studim, as për punë. Unë ndoshta isha nga të parët shqiptarë, më mirë të them i pari, që u paraqita në Folkëang Hoschule Essen dhe drejtoria e sekretaria mbetën pa fjalë. Ata madje morën dhe një përkthyes në telefon që të kishim mundësi të komunikonim. Pyetja e parë e përkthyesit ishte: “Pse je larguar nga Shqipëria? U përgjigja: U largova sepse dëshiroja të studioja këtu në Essen! Thuaj se ne si popull nuk kishim të drejtë të shkonim në vend tjetër për të studiuar, apo për punë. Duhet të konfrontoja një situatë të tillë, pa harruar se me sa shumë mund dhe vështirësi arrita në Gjermani.

Edhe shumë krahë hapur nuk na kanë pritur gjermanët… ndoshta edhe për faktin se një vit më parë kishin qënë shqiptarët e ambasadave që patën krijuar një përshtypje jo shumë të mirë. Megjithatë, drejtori i shkollës në Essen, Prof. Wolfgang Hufschmidt, një personalitet brilant, më ndihmoi sa mundi. Ngaqë nuk kisha vizë më vendosën si kusht se nëse do merrja provimin e violinës për shkollën e lartë do të shikonin se çdo të bënin me mua. Përpara duhet të më dëgjonin disa profesorë nëse isha i denjë për të hyrë në provim. Më pas më dhanë të drejtën e shkollimit si dhe të studioja në klasën e profesor Pieter Daniel. Ishte një ëndërr e madhe të kishe mësues prof.Pieter Daniel, nxënësin e Henryk Szeryng, violinist i madh polak.
 
Gazeta “Dorstener Zeitung”, ”Derwesten WAZ” ka shkruar se emri juaj është i njohur për publikun dhe se me koncertet tuaja ju po nguliteni edhe në mendjet e atyre që nuk ju njihnin… Si do ta përcaktonit karrierën tuaj?
Si në Shqipëri, edhe këtu në Gjermani, jam përpjekur gjithmonë të jem besnik me violinën, jam përpjekur gjithmonë të studioj dhe të luaj repertorin dhe programin më të vështirë që është shkruar për violinë si, Violinë me Piano, me Orkestër Quartet dhe Solo. Drejtimi që mora në Shqipëri ishte si solist dhe në atë periudhë jam nderuar me disa çmime. Gjithashtu, gjatë viteve të punës në Shqipëri kam marrë pjesë në shumë koncerte. Edhe tani përpiqem gjithmonë të pasuroj repertorin solistik dhe të luaj pjesët e kompozitorëve të mëdhenj si me piano, solo ashtu edhe pjesë të veçanta.
 
Cilat janë preferencat për kompozitorët? Ka ndonjë kompozitor që të frymëzon, qoftë ky i huaj apo shqiptar?
Gjithçka, ç’është shkruar për violinë dhe instrumente të tjera si dhe për këngëtarët, është shkruar në një formë të përkryer dhe gjithesecili nga kompozitorët ka një vend në zemrën time. Por, sigurisht, më pëlqejnë kompozitorët e huaj Bach, Mozart, Beethoven, Brahms, dhe kompozitorët shqiptarë si Pjetër Gaci, Peçi, Gaqi, Simaku, Zadeja, etj.
 
Sa koncerte numëroni dhe cili është repertori juaj?
Mund të them se bëj të paktën një koncert në muaj, me formacione të ndryshme si violinë-piano, StreichQuartett/Quintett, me orkestër dhe shumë koncerte solo. Repertori është i shumtë, por mund të përmend disa pjesë. Në violinë solo- Bach Sonate dhe Partita, Paganini 24 Capriccio plus pjesë të tjera, Milstein, Ernst, Ysaye, Wieniaëski etj. Në violinë piano- Sonatën Mozart, Beethoven, Brahms, Prokofiev, Tartini, Franck etj. Gjithashtu përpiqem gjithmonë të mësoj pjesë të reja.
 
Çdo të thotë të bësh art në Gjermani? Po për Shqipërinë çfarë keni dëgjuar?
Art mund të bëjë gjithësecili në botë, sikurse edhe në Gjermani. Por, një gjë nuk duhet ta harrojmë se Gjermania është një nga vendet me kulturë dhe traditë shumë të vjetër përsa i përket muzikës. Shumë nga kompozitorët më të rëndësishëm në botë vijnë nga Gjermania. E kam fjalën se ky shtet, por edhe ato përreth, e njohin shumë mirë muzikën dhe i kanë dëgjuar e parë të gjithë artistët e famshëm deri më sot.

Pra, nëse dikush do të vërtetojë se është muzikant dhe është ndoshta i veçantë atëherë duhet shumë punë, ushtrim, durim, këmbëngulje, besim dhe asnjëherë të mos dorëzohet derisa ndoshta një ditë suksesi flet vetë. Kam shumë dëshirë të jap një koncert në vendin tim, sepse prandaj e bëra shkollën, kam punuar me disiplinë e durim, kam dhënë koncerte, jam përpjekur jashtë vendit, që një ditë të kem mundësinë të jap kontributin për popullin shqiptar. Deri tani nuk më kanë thirrur asnjë herë, në asnjë koncert.
 
A ju mungon vendlindja dhe çfarë marrëdhënie keni me të?
Më mungon vendlindja, gurët e shtëpisë, shokët e fëmijërisë së shkollës, shoqëria e lagjes dhe e Liceut, me të cilët kemi realizuar shumë koncerte në vitet 1986-1991 dhe përfaqësonim Shqipërinë çdo vit jashtë shtetit. Kohën nuk mund ta kthejmë mbrapsht, por duhet ta shikojmë realitetin dhe ndryshimin ashtu siç është.
 
 
Shkrimi u publikua sot (01.02.2014) në gazetën Shqiptarja.com (print)

Redaksia Online
(d.d/shqiptarja.com)