TIRANE- E parë nga kjo pikëpamje forma e shkruar e shqipes, si ajo e përdorimit të përditshëm, si ajo e nivelit letrar, që prej kohësh kur dëshmohet së pari me shkrim, paraqitet me një vijë zhvillimi, e cila karakterizohet nga një aksiomatikë e caktuar. Aksioma e parë është që kjo formë gjuhësore gjatë përdorimit të saj është thjeshtuar gjithmonë e më shumë në trajtat e sistemit fonetik e gramatikor dhe është pasuruar në visar të fjalëve. Ky proces vazhdon dhe sot e kësaj dite, duke shkuar gjuha më një anë drejt thjeshtimit, më anë tjetër drejt pasurimit.

Aksioma e dytë është konvergjenca. Rregullat e drejtshkrimit ndaj tërësisë së këtij janë të krahasueshme me gurët e veçantë me të cilët ngrihet një ndërtesë, dhe si këta gurë, edhe ato rregulla kanë vendin edhe peshën e tyre si elemente përbërëse të një tërësie. Po peshë kryesore në këtë mes ka tërësia. Nuk është pa rëndësi që një fjalë e caktuar e shqipes të shkruhet me një ë të pathekse më pak ose më shumë, me r të fortë ose të thjeshtë, me l palatale apo velare, me sh a me ç në pozicion nistor, dhe për këto çështje e të tjera si këto po diskutohet në mënyrë që t’u japim rrugë përbrenda mundësive të sotme.

Shkrimi u botua në të përditshmen Shqiptarja.com. Lexoni të plotë në versionin online, duke klikuar linkun

 *(Shënim: Raporti i Eqrem Çabejit mban titullin “Mbi disa çështje të traditës së shkrimit dhe të drejtshkrimit të shqipes”. Titujt dhe mestitujt janë redaksional)


Redaksia online
(d.a/shqiptarja.com)