Ditari i Simon Rrotës, zbulohet
një vepër e panjohur e piktorit

Këto ditë pata privilegjin të kisha në dorë një dorëshkrim me kujtime ose DITARIN e piktorit të njohur shqiptar, birit të Shkodrës, Simon Rrotes. Personalisht e si kërkues, jam njohur me disa nga pjestarët e familjes Rrota, me jetën dhe veprimtarinë e të cilëve kam shkruar më parë duke publikuar informacione, foto dhe dokumenta të panjohura. Po ashtu, në arkivat e Vjenës kam pasur rastin të njihem me dokumenta që tregojnë veprimtarine e gjërë në të mirë të atdheut të Kolë e Justin Rrotes, vëllezërve të piktorit Simon Rrota, apo me jetën dhe veprimtarinë e vëllaut të vogël, fotografit të njohur Gjon Rrota. Njohja e shumë ngjarjeve, të përshkruara në këtë ditar, personazheve, familjarëve të autorit, shumë ambienteve ku zhvilloheshin këto ndodhi, më bëri që gjatë leximit të përjetoj momente e ndjesi të vecanta.

Shënimet e ditarit janë të rreshtuara në 204 faqe të shtypura me makinë shkrimi nga i biri i autorit, Rafaeli, i cili i është referuar me korrektësi dorëshkrimit origjinal të autorit. Kujtimet e piktorit Simon Rrota fillojnë  duke përshkruar në mëndyrë kronologjike ngjarjet dhe ndodhitë me mbresëlënëse të jetës së tij që nga fëmijëria, shkollimi, zanafilla dhe vështirësitë e përmbushjes së dëshirës së tij të jetës - PIKTURES, deri në kujtimet e ngjarjeve që ndodhën ndër periudha të ndryshme në qytetin e tij të lindjes, Shkodren apo perpjekjet e shqiptarëve për pamvarsi si dhe zhvillimet e luftës së parë botërore.

Ditarin e përshkon një stili i qartë dhe i thjeshtë i ngjarjeve, që shpesh bëhet shumë emocional edhe për vetë autorin. Ndër ato reshta, ku ai shkruan për artin e pikturës, për prindërit apo atdheun, lexuesi ”ndjen” mallin e emocionet që autorit i kanë pushtuar shpirtin, që bën “ti dridhet dora”.  Daljes së vëllezërve nga shtëpia, në vitin 1901 e Kolës (vëllaut të madh), i cili largohet për në Klagenfurt të Austrisë për studime të larta të mësuesisë, më pas, largimit në 1902 të Ndocit ose sic u quajt më vonë At Justin Rrota për të vazhduar studimet në teologji e pregaditjen për meshtar, autori i kushton faqet e para. 
Si periudhë kohore, autori fillon të kujtojë e të përshkruaj ndodhitë që i kanë mbetur në mendje, që nga viti 1902, kur ai ishte vetëm 15 vjec, kur “ishte bërë burrë” dhe kërkon ti bëhet ndihmë babait të tij të moshuar, për të mbajtur familjen duke u punësuar si “Shegert” tek një tregëtar i madh në Pazarin e Shkodres. Puna që filloj të bënte aty si shënues i mallrave që hynin e delnin në magazinat gjigande të pronarit, bëri që Simoni 14 vjecar të përballet për të parën herë me personazhe apo me  atmosferën orientale të pazarit, me shumëllojshmërinë e mallrave që vinin kryesisht nëpërmes anijeve në lumin Buna, me sengserë, hamej, peshues, kafexhinjë, shënues, tregtar të vegjël e të mëdhenj të ngarkuar me napoljona arit, gjë që e ndihmoj atë për të fiksuar në memorien e tij tipa të ndryshëm që do ti duheshin për vizatimet e pikturat e mevonëshme.
Dëshira e Simonit për të mësuar sekretet e pikturës, bindi babain e tij Gjushin, që ti kërkojë piktorit të famshëm Kolë Idromeno, ta marrë nën mbikqyrje, si nxënës pikture, djaloshin fillestar i cili më vonë, njohjes, mësimdhënies e punës me të, do ti kushtojë shumë faqe në kujtimet e tija. Njëkohësisht një vend të vecantë në ditar, merr edhe miqësia e Simonit me At Gjergj Fishten i cili atë kohë drejtonte shkollën franceskane në Shkoder dhe që merrej vetë me vizatim. Frati franceskan e ndihmon, piktorin e vogël me materiale që i duheshin për pikturën që atë kohë gjindeshin me shumë vështirësi, si dhe me ambiente për të punuar.
“Dishiri qi i paraqita, për kërkesën e materialit, – kujton ai, - e gëzoi shumë fratin, prandaj, pa far voneset më mori për krahut, më prini përpara, tue me cue në dhomën e vizatimit ku unë tre vjetë ma parë kisha mësue vizatim me shokët e shkollës. Aty material kishte mjaft e pa dhimbë. Më dha nji sasi të mirë lapsa, goma, letra vizatimit e modele të ndryshme. Përvec gjanave, i dha urdhën shërbyesit të shkollës, Ndoke Cunit, i cili ishte edhe kepucar e bante sandale për freten, qi, sa herë qi do të më nevojitesh material për vizatime, me ma dhanë pa pengesa. Gzimi kje i madh e kshtu unë pa vonesë ju shtrova punës me dishir për me vizatue elementet e para, e mbasi bana nji sasi të mirë, i cova te Kolë Idromeno për me i korigjue...”
Një ndër ngjarjet e rëndësishme të kohës, që autori e përshkruan me hollësi, ishte dhe termeti i 1 qershorit të vitit 1905 në Shkoder. Ai kujton: “Vendi ku unë punojshe, nuk ishte i mirë e as dritë të rregullt nuk kishte, për arsye se banojshim ku mujshim...për shkak të termekut qi në vjetin 1905, me 1 qershor, në orën 16.20 (ala turka), Shkodra u trondit prej termekut të randë e me dame të mëdha...” dhe vazhdon të përshkruaj me hollësi situaten katastrofale dhe rrenimet që pat në cdo cep të qytetit.
“...Shkodra u shndrrue krejt, e tjetër nuk u pa vec tym o pluhun,...qi u shkaktonte prej rrenimit të mureve e të shpijave, me shumicë. Kushtrimi u dha gjithkah, pse secili u interesonte për njerzit e të afërmit e vet, e në raste nevojet me dhanë ndihmë për nxjerrjen e viktimave qi kishin mbetë ndër rrenoja... Në Shkoder nuk mbeti  shtëpi pa u prishë e pësue dame të mëdha. Ndër to edhe Kisha e Madhe (Katedrale)...sidomos tullat qi ranë prej tavanit tuj damtue edhe njerzit”
Fragmente shumë interesante të ditarit janë miqësia dhe bashkëpunimi i autorit me At Gjergj Fishten i cili duke parë situatën e vështirë ekonomike të familjes Rrota dhe të vetë Simonit, e aktivizon në punime të ndryshme artistike si piktor. Së pari i beson ndërtimin e Betlemit të Krishtlindjes, me e pasunue me figura të cilat Simoni i realizonte plot fantazi e realizëm, e më vonë me pregaditjen e skenave teatrore të një komedie të cilën e kishte përkthyer vetë....
”...mbas sa ditësh, më thirri Pater Gjergj Fishta per me ba disa skena për teatër, për nji dramë të përkthyeme prej tij “Mjeku i përdhunë” (Komedi e Molier-it). Kjo do të ishte rasa ma e mirë për mue me pasë përpjekje ma të ngushta me poetin tonë. Edhe ai vetë, mori pjesë me mue, në punimin e atyne skenave mbasi vizatimi i vinte për dorësh, e kështu punojshim bashkë. Ndërsa unë papushim me brushat e mija ngjyrojshe në ato skena të bukura, poeti recitonte vjersha e lëshonte disa batuta satirike qi mue më bajshin me qesh aq shumë sa mu donte me lanë edhe punën tue i thanë se nuk mujshe me vazhdue ma, pse dhimbje të mëdha më kishin kape dejt e qafës prej së qeshunit të fortë....”
Këtu autori, faqe me radhë, vazhdon të tregojë anektodat dhe humorin që At Gjergj Fishta krijonte me nxansat e tij, të cilëve u recitonte në shqip vargje apo u tregonte historina me heronjtë tonë kombëtare, duke u ba njikohësisht edhe aktor e interpretues... Në ditar përshkruhet vënia në skenë për herë të parë e një drame në shqip:
....” Drama pati sukses të madh në Shkoder pse e organizueme në te tana pikat dhe skenat e bukura, e veqanërisht pse drama ishte në gjuhen shqip qi ma përpara nuk ishin cfaqë në Shkoder, prandej bani nji përshtypje të madhe në popull qi e priti me duartrokitje të vazhdueshme, në drejtim të poetit tonë. Mbasi mbaroj gjithshkafja, Pater Gjergji më shpërblej mirë për punën qi kishe ba, tue me dhanë tetë mixhida të bardha (pare turke argjenti), qi aso kohe kishin nji vlerë të madhe e mue më gzuen shumë....”
Në fletët në vijim, Simon Rrota tregon vështirësitë që kishte, si fëmijë piktor, për të realizue deshirat e tij me vizatime apo portrete të cilat i duhej ti bente në naturë apo në mes të njerzve të cilët nga injoranca nuk kuptonin artin e tij dhe shpesh reagonin brutalisht duke ja vjedhur, prishur apo grisur bllokun e skicave që mbante kudo me vehte...
”Tue kenë, -tregon ai -, se populli hartin nuk e kuptonte, unë para tyne ishe i pavlefshëm me atë bllokun e skicave qi mbajshe me vedi. Më thojshin se unë ishe i papunë e u sillshe rrugash si rrugac, në vend qi me punue nji zanate, përvec kësaj, kudo qi unë rrijshe me vizatue, aty kishin për tu mbledhë te tanë vagabondat e Shkodres, qi atherë ishin me shumicë.... e me prishnin punët qi bajshe....
Episode e përshkrime shumë interesante, vazhdojnë në përmbajtjen e këtij Ditari, të cilat kanë vlerë të madhe historike dhe edukative për brezat e ri, si dhe për ndonji ekspert historie apo folklori, prandaj, duke falenderue familjen që ma besoj këtë vepër të Simon Rrotes, shpresoj që ndonjë nga lexuesit e këtij shkrimi të marrë përsipër që të mbështesë financiarisht botimin e kësaj vepre.
 
 
Vazhdon në numrat e ardhshëm
 
 
Pjesë nga ditari...
 
Ishte vjeti 1902 kur vëllau jem Ndoci u largue nga shtëpija për me ndjekë rrugën e meshtarisë në Kuvendin e Françeskanëve, simbas dishirit të tij, megjithëse baba e pat kundërshtue qyshë nji vjetë përpara, por ai kishte caktue me u largue përgjithmonë prej gjindëve të vet. Ky largim ndodhi me 28.08.1902, e sot emni i tij, si meshtar, asht Pater Justin.
Ajo ditë kje nji gja shum e përmallshme për né të gjithë, kur për të mbramën herë na rroku (perqafoi) se e dinte qi në shtëpi të prindëve nuk do të kthente ma. Ndër ata qi ndodhën aty në atë moment aq të përmallshëm e qi ishte ma i prekun se të gjithë, përveç prindëve, ishe unë, tue mendue se qyshë me atë ditë do të shkëputeshim me shoqi shojnë, e se me largimin e tij unë do të mbetëshe vetëm në shtëpi, përveç nji vëllaut të vogël, Gjonit, e dy motra.
Kurse nji vjetë ma përpara ishte nisë vëllau ma i madhi, Kola, për në Klagefurt (Austri) për me ndjekë mësimet e nalta në degën normale për mësues.
Pra, me pak fjalë, unë vëllazën të përshtatëshëm për moshën teme, nuk kishe ma e secili prej tyne kishte zgjedhë karrieren e vet, po unë çka do të bajshe në atë moment aq të kritikshëm, kurrgja tjetër veç se edhe unë do të kqyrshe me gjetë nji rrugë, njashtu si banë vëllaznit e mij.
Kështu pra, tue ndejë në këto mendime pa caktue gja, kaluem ma se dy muej, i merzitun e i shqetsuem, përveç pak vizatimit qi bajshe, e ky ishte qi me u përmbajtë në vedi, e se me këtë, po të thuejsh do tu lidhte fati jem, pse ashtu mendojshem vetë.
Por jo, kje krejt e kundërta për mue! Nji natë, kur baba erdhi prej pazarit, tue ndejë pranë votrës e tue çue gotën e rakish si ishte zakoni i atëhershëm, po sillet nga unë e po më thotë: shikjo se edhe ti do të këqyrish me ndjekë ndoj rrugë o ndoj zanatë, si banë vëllaznit tu, prandej unë të kam gjetë nji vend në pazar si shegert, qi aso kohe, ishte nji karrierë e mirë për djelmt e ri mbasi mbarojshin shkollën fillore. E me të vërtetë, të gjithë po të thuejsh shkojshin kush në dugajë të vet, ose shegert te tjerët, pse kjo ishte jeta e masës të ré, me kalue jetën në atë pazar mizerabel.
 
Pazari i Shkodrës
Kështu pra më tha baba e ashtu do të veprojsha, e nesër nade, kundër vullnetit tem, mu desht me u nisë, i përcjellun prej tij, me shkue te magazja e atij tregtarit qi kishte caktue baba jem e aty më là me ndejë e me i sherbye atij porsi shegert.
Më bani përshtypje shum të madhe atë ditë qi dola së pari në pazar, pse, megjithëse kishe mbushë 14 vjetat, baba nuk më kishte qitë kurr me pa pazarin. E kur hyna mbrendë, mu duk vetja si me kenë në nji botë tjetër me nji lëvizje të madhe njerzish, gjithfarë tipash të ndryshëm: myslimanë e kristjanë, qi unë kurr nuk i kishe pa as njoftë. Atë ditë, për të parën herë, më ranë në sy shum sende të reja e të panjoftuna, të thuejsh nji jetesë orientale o ma mirë me thanë, anadollake, pse ashtu mu paraqiste për sytë e mij, mbasi qi nuk kishe pa kurr aso jete. Por unë nuk po shkoj ma gjatë se për këtë pikë, do të shkruej ma vonë e se tash po vazhdoj në bisedimin e përparshëm, aty ku më la baba në magazen e atij tregtarit. Kjo me të vërtetë ishte mbushë me shum mallna: manifakturë, denga kafjet e sheqerit, oriz, miell me qinda dengash, qi mblojshin gjithë faqet e murit. Nga ana tjetër unë shifshe tipa të ndryshëm sengserësh (persona kompetentë e ndërmjetës në mes të tregëtarëve grosistë ndermjet vedit dhe këtyne e tregëtarëve ma të vegjël) qi vijshin me blé (për llogari të atij qi e kishte dërgue) me qinda denga (thasë 100-150 kg.) të mbushun me: miell, oriz, sheqer, kafe përnjiherë, e mbas këtyne vijshin hamajt qi i qitshin në sakak (në rrugë, jashtë magazes) për me i peshue. Mue mu donte me i marrë në shenim të gjithë (dengat) pse në fund do të llogaritshe sasinë e okëve (1 okë = 1.50 kg.).
Pa ndërpremje vijshin sengserë të tjerë, ndër ta edhe baba jem, i cili edhe ai blente mall për të tjerët; kështu vazhdonte gjithë ajo livizje e përditshme qi mue më lodhte tepër, ndersa zotnija (pronari) u gëzonte shum kur merrte paret e mallit të shitun, tue numrue me qinda napoliona ar, mixhida e metelikë (këto dy ishin pare turke) si ishte parja e atëhershme. Në numrimin, merrshe pjesë edhe unë pse më pelqente shum me njohë pare...
 
 
Takimi me at Gjergj Fishtën
Atëherë, mendova me shkue te Pater Gjergj Fishta, i cili ishte drejtor i Shkollës Françeskana në Shkodër, në vjetin 1905. Edhe ky u merrte me vizatim, në kohën e lir, e material kishte mjaft. Por, me u paraqitë te Pater Gjergji më vinte turp mbasi qi ishte e para herë qi do të flitshe me te. Rasa kje e mirë për mue me u takue së bashku, pse, njatë herë ai ishte ndejë në kopshtë të kuvendit, ku sot asht nji bli i madh, ndërsa po vërente puntorët qi po ndërtojshin Kishën e Françeskanëve, qi po atë vjetë do t’i bahej inaugurimi i saj.
     Dishiri qi i paraqita për kërkesën e materialit, e gëzoi shum, prandej, pa farë voneset, më mori për krahut, më prini përpara, tue më çue në dhomën e vizatimit ku unë, tri vjetë ma parë, kishe mësue vizatim me shokët e shkollës. Aty, material kishte mjaft e pa dhimbë. Më dha nji sasi të mirë lapsa, goma, letra vizatimit, modele të nryshëm etj. Përveç këtyne gjanave, i dha udhën sherbëtorit të shkollës, Ndokë Çunit, i cili ishte edhe këpuctar e bante sandale për fretën, qi, sa herë qi do të m’u nevojitëte material për vizatim, me ma dhanë pa pengesa.
Gëzimi kje i madh për mue me pasë material të mjaftueshëm e atëherë nuk u donte tjetër veçse aktiviteti jem.
Kështu edhe unë, pa vonesë, iu shtrova punës me dishir e nisa me vizatue elementet e para, e mbasi bana nji sasi të mirë, i çova te Kolë Idromeno për me m’i korigjue, pse të metat e mija ishin shum të mëdha, por ai me durimin e tij më jepte udhëzime të mira.
 
Tërmeti i vitit 1905
Vendi ku unë punojshe, nuk ishte i mirë e as dritë të rregullt nuk kishte për arsye se banojshim ku mujshim, në ahër (kantinë), çardaqe e kudò për shkak të termekut qi në vjetin 1905, me 1 qershuer, në orën 10.20’ (ala turka) pra nadje heret, qi i bjen me kenë njaty kah ora 6, në atë moment, Shkodra u trondit prej termekut të randë e me dame të mëdha.
Mbasi rasa na qiti këtë episod, asht mirë për mue me përshkrue atë ditë tragjike e të mënershme, për vendin tonë.
Ishte atë ditë festa e të Shelbuemit (Ascensiono). Unë tue ndejë me motren teme Lizen, ndimë nji gjamë e nji tronditje të fortë, por nuk dijshim çka ishte tue ndodhë me termekun, në moshën tonë, nuk e kishim provue kurr, por patëm frigë të madhe pse filluen me ra copa gëlqerje prej mureve. Morëm me ikë prej odet (dhomë), por tronditja e të dridhunat e dyshemes, nuk na lanë kohë me livizë kaq sa çardaku luente si me kenë dallgë e detit. Me pak fjalë, për tetë sekonda, Shkodra u shndrrue krejt e tjetër nuk u pa veç tym e pluhun, si me kenë mjegull në dimën, qi u shkaktonte prej rrenimit të mureve e të shtëpijave, me shumicë. Kushtrimi u dha gjithkah, pse secili u interesonte për njerzit e të afërmit e vet me i pa, e në rasë nevojet, me dhanë ndihmë për nxjerjen e viktimave qi kishin mbetë ndër rrenoja të mureve e të shtëpijave. Tjetër nuk u ndinte veç vaj e britma; gjithkush vajtonte babën o nanën, vëllaun o motrën të mbetun të ndrydhun prej trenave e gurëve, e veç prej shejeve të gjakut, qi rrjedhte rrëkajë, mujshin me diktue trupat e të dekunve. Në këtë rasë, nji nanës, në lagjen Arra e Madhe, i mbetën të dekun tre djelm përnjiherë e kuptohet vedit se ç’moment tragjik pau ajo nanë e shkretë, sidomos njatë herë, kur tre arkivola dolën njani mbas tjetrit, për me i çue me i vorrue, tue mos i mbetë tjetër te shtëpija përveç nji vajzës.
Dame ma të mëdha kjenë shkaktue në Bahçallek ku toka ishte ça për gjysë e shum shtëpi u rrafshuen për tokë e ku mbetën ma se 40 vetë të dekun përveç të varrumëve qi kjenë me shumicë.
Në Shkodër, nuk mbeti pa u prishë e pësue dame të mëdha. Ndër to, kje edhe Kisha e Madhe (Katedrale) qi u prish shum, sidomos tullat prej gibsi (gjeso) të cilat, përveç se ranë prej tavanit, por damtuen edhe njerzit, e kur baba jem u kthye prej kishet dhe erdhi në shtëpi, teshat e tija ishin zbardhue si me pasë dalë prej mullinit.
     Por me kaq nuk mbaroi. Gjithë ditën, lëkundje ma të lehta vazhduen në Shkodër, e ndër shtëpija, ishte frigë e madhe me hy. Nata kishte fillue me ardhë e ku do të flejshim? Vetëm nëpër oborre, tue ngrehë kësolle me qylyme e rregica (pelhura si ajo e thasëve), drrasa e trina (të thuruna me thupra shelqe (ku për bazë ishin 3-5 shkopij me maje...
 
Bashkëpunimi me Fishtën për skenografitë 
... Për me më qetsue edhe ma tej, më diftoi nji libër histori harti me figura, tue më thanë se në kohën e ardhshme, do të delshe edhe unë hartist.
     Ngushllimi i madh qi më dha mësuesi jem, më vjefti aq shum sa ç’atë ditë u ndryjshe në odën teme e se mbrendë, nuk lejshe me hy asi njerzish qi më trazojshin.
     Por fjalët e këqija, influencuen shum nanën e cila i diftoi babës ngjarjen. Ai nuk kundërshtoi, por me fjalë të mira e me arsye më tha: me muejtë me gjatë ndonji punë tjetër për me pasë ndonji fitim material për dobi të shtëpisë. Baba, kishte arsye të plotë mbasi ndihmë prej vëllazënve tjerë nuk kishte, vetëm priste prej mejet qi ishe ma i madhi në shtëpi. Në tjetrën anë, ndërgjegja më brente zemrën teme, pse ishin fjalë të logjikshme të nji babe plak e pa shpresë të kurrkuj, e vetëm ai punonte për me mbajtë familjen.
     Kështu kaluen edhe pak ditë me këtë krizë familjare kur qe, mbas nji jave më doli do punë me ba ndër Etnit Françeskanë.
     Si zakonisht, në prak të Këshndellave (Krishtlindjes) u pregatshin ndër shtëpija e nëpër Kisha, betleme (presepio) e veçanërisht fëmijtë. Unë, tue kenë se zotnojshe vizatimin, më kërkojshin me ba skena e figura kafshësh e barijsh. Kolë Tomë Galani (gjyshi nga nana i Piero Tafilit) marangoz, më ndihmonte në pregatitjen e tërhekjen (tirimin) e pëlhurave në telajo. Punuem për 6 javë; rezultati kje shum i mirë e i paraqitshëm, si skenë me karakter fetar. Për këtë punë, kjeçë shpërblye mirë e ashtu si i mora paret, ia dhashë babës, e kur i pa, iu mbush mendja se edhe prej vizatimit u nxirshin fitime. Me gëzim më tha, vazhdò kështu se ké me pasë fitime ma të mëdha. Këto fjalë më ngushlluen edhe ma tepër në mënyrë qi unë të vazhdojshe hartin me nji prirje ma të madhe.
 
Një komedi e Molierit
E me të vërtetë ashtu ndodhi puna pse, mbas sa ditësh, më thirri Pater Gjergj Fishta për me ba disa skena për teatër për nji dramë të përthyeme prej tij “Mjeku i përdhunë” (komedi e Moliér-it). Kjo do të ishte rasa ma e mira për mue me pasë përpjekje ma të ngushta me poetin tonë.
Edhe ai vetë, mori pjesë me mue, në punimin e atyne skenave mbasi vizatimi i vinte shum për dorësh, e kështu punojshim bashkë. Ndersa unë, pa pushim me brushat e mija ngjyrojshe në ato skena të bukura, poeti recitonte vjersha e lëshonte disa batuta satirike qi mue më bajshin me qésh aq shum sa mu donte me lanë edhe punën tue i thanë se nuk mujshe me vazhdue ma pse dhimbje të mëdha më kishin kapë dejt e qafës prej të qeshunit të fortë. E kështu, tue e pa edhe ai vetë, menjiherë u largue, por në nesre e shof se po vinte e me vehte kishte pru do vjerrsha të pregatituna prej tij. Unë i mbylla derën e teatrit (teatri i Françeskanëve, ndodhej djathtas në oborrin e Shkollës Vasil Shanto) e nuk e lashë me hy mbrendë, por mbas pak kohet qi ai qindroi jashtë deret, më premtoi se nuk do të më trazonte ma e, me këtë konditë, i çila derën. Por premtimet e tija kjenë të shkurta e tue pa se skena po delte e bukur, ndërsa po pinte cigare e kafe së bashku me mue afër tangarit (mangallit), në njatë kohë ia mbërrijti Mati Logoreci qi atëherë ishte mësues në Shkollën Françeskane. Prandej rasa kje mirë për poetin me na lexue vjerrshat e pregatituna aq bukur ku ndër to kishte përmendë vedin edhe mue, si edhe disa tjerë qi vijshin aty me na pa. Por në këtë mënyrë, puna nhuk ecte përpara, koha ishte e shkurtë, skenat nuk do t’u mbarojshin sa ma parë. Për këtë arsye, lidhëm konditë me poetin qi mos me më trazue ma me vjerssha të tjera. E me të vërtetë e mbajti fjalën e kështu gjithçka kje plotësue mbrenda nji kohe të shkurtë.
Drama pati sukses të madh në Shkodër pse e organizueme në të tana pikat, edhe skenat e bukura, e veçanërisht pse drama ishte në gjuhën shqip qi ma përpara nuk ishin çfaqë në Shkodër; prandej bani nji përshtypje të madhe në popull qi e priti me durtrokitje të vazhdueshme, në drejtim të poetit tonë.
Mbasi mbaroi gjithçka, Pater Gjergji më shpërblej mirë për punën qi kishe ba, tue më dhanë tetë mixhida të bardha (pare turke argjenti) qi aso kohe kishin nji vlerë të madhe e mue më gëzuen shum. Dy prej tyne i mbajta për vedi e tjerat ia dhashë babës i cili u gëzue tepër për ato pare qi ai nuk e kishte besue se do të merrte aq shum...


Simon Rrota



Shtepia e Simon Rrota