Irani po nis një luftë që e di se mund ta shkatërrojë atë

Sulmet iraniane në Irak, Siri madje edhe në Pakistan janë shenja dobësie. Ditët e fundit, SHBA-ja ka vrarë një udhëheqës terrorist iranian në Bagdad dhe izraelitët kanë vrarë udhëheqësit e Hamasit dhe Hezbollahut në Liban.

Media shtetërore iraniane tha se sulmet e fundit në Erbil, gjoja kundër "bazave spiune" izraelite, ishin hakmarrje për vrasje të tilla. Goditja e objektivave në Irak dhe Siri sigurisht që nuk shkaktoi asnjë përgjigje ushtarake nga qeveritë kliente të Iranit atje, por goditja brenda Pakistanit ishte një perspektivë krejtësisht e ndryshme që u përball me një sulm hakmarrës në territorin iranian.

Pse dreqin Teherani do të provokonte një konflikt me një shtet bërthamor me një ushtri masive dhe të pajisur mirë, e cila, nëse do të donte, mund ta mposhtte regjimin? Për t'i dërguar mesazhe frenimi SHBA-së dhe mesazhe fuqie përfaqësuesve të saj përballë asaj që duket si një kthesë e rrezikshme në fatin e ajatollahëve, raporton Telegraph.co.uk.

Për shumë vite Irani ka ndërtuar atë që është quajtur një "unazë zjarri" rreth Izraelit, duke përfshirë përfaqësues në Gaza, Bregun Perëndimor, Liban, Siri dhe Jordani, me flakë më të largëta në Irak dhe Jemen. Qëllimi është të mbytet shteti hebre, sepse ajatollahët e dënojnë vetë ekzistencën e tij dhe e shohin atë si një avampost të fuqisë amerikane, kundërshtimi ndaj të cilit ka qenë një gur themeli i revolucionit që nga fillimi i tij.

Por pas sulmeve të 7 tetorit, gjithçka duket se po shkon keq. Izraeli është duke i ndarë në mënyrë të vazhdueshme përfaqësuesit iranian të Hamasit dhe Xhihadit Islamik në Gaza, duke vrarë luftëtarët e tyre në numër të madh dhe duke shkatërruar infrastrukturën terroriste të ndërtuar me kujdes. Në Liban, Hezbollahu duket se po përballet me perspektivën e një lufte jashtëzakonisht shkatërruese ose një tërheqjeje poshtëruese në veri të lumit Litani.

Në Jemen, tentativat për sulme raketore të huthive ndaj Izraelit janë zbutur dhe SHBA dhe Britania e Madhe kanë kaluar papritur nga operacionet mbrojtëse në ato sulmuese për të penguar sulmet e tyre ndaj anijeve të Detit të Kuq.

Provokimi i Pakistanit, me hakmarrjen e pashmangshme, dhe ndoshta përshkallëzimin e mëtejshëm, mund të shkojë edhe më thellë. Ajatollahët po mendojnë për një kërcënim shumë më të madh sesa shuarja e unazës së tyre të zjarrit: shembja e regjimit.

Udhëheqësit e Iranit po plaken dhe popullsia po kërkon gjithnjë e më shumë një formë tjetër qeverisjeje, me protestat e përhapura gjatë 16 muajve të fundit që përfaqësojnë sfidën më të rëndë për autoritetet në dekada. Grupet islamike jo të të regjimit, si ISIS, duket se janë gjithashtu në rritje, një realitet që u bë i qartë nga sulmet me bomba vetëvrasëse në Kerman dy javë më parë.

Diktaturat që luftojnë shpesh i janë drejtuar nxitjes së konfliktit të jashtëm për të forcuar mbështetjen në vend. Por kjo nuk funksionon gjithmonë siç ishte planifikuar - mendoni për rënien e juntës ushtarake të Galtierit pas pushtimit të dështuar të ishujve Falkland. Por ajatollahët mund të kenë një Plan B në mendje.

Për ta, revolucioni është gjithçka dhe ata mund të mendojnë se e vetmja mënyrë për të mbijetuar është eksportimi i tij i shpejtë dhe i dhunshëm, dhe kjo kërkon zhvlerësimin e sovranitetit kombëtar në të gjithë rajonin.

Sigurisht, Irani nuk mund të përballet me Arabinë Saudite, Pakistanin dhe Izraelin në të njëjtën kohë. Por ndërsa revolucioni dobësohet nga brenda, udhëheqësit e tij tani mund të jenë të përgatitur të kryejnë vetëvrasje për hir të ëndrrave të tyre të shtrembëruara ideologjike.

 

S.S/Shqiptarja.com

TAG:
• iran
• Siri
• irak