Si mbeta në Amerikë prej izolimit dhe pse mezi pres të kthehem në Shqipëri

Kur e dëgjova fillimisht shprehjen “everything is bigger in Texas”, bëra sikur e kuptova më së miri kontekstin e fjalisë. Në fakt as që ia kisha idenë se do vërtetohej aq shpejt. Madje që sa zbret nga avioni dhe shkel tokën të duket se do humbasësh. Rrugët janë pafundësisht të gjera, por akoma më të mëdha janë parqet. Këto i kisha parë edhe në Google Maps, por për mikpritjen e banorëve nuk kisha asnjë ide.

Si hera e parë në Amerikë, isha kurioze të shihja veshjet e tyre. Nuk kam dashur ta vizitoj më parë, se s’më kanë pëlqyer kurrë udhëtimet e gjata si dhe të ndenjurit larg familjes për një kohë të konsiderueshme. E kam bindur veten gjithmonë se nuk do kënaqesha. As nuk do gjeja veten.

Që ditën e dytë pasi erdha, mësova se amerikanët nuk vishen për t’i pëlqyer askujt tjetër përveçse vetes së tyre. Mund të shohësh të shtunën paradite me pizhama dhe kafe në dorë teksa blejnë tek HEB ushqiime. Fillimisht kjo nuk më pëlqeu aspak. Jam mësuar të vizitoj vende plot me modë, rrugë të bukura me njerëz të veshur mirë. Por më vonë, fillova të mos i vë re. Sikur më pëlqeu ai vetëbesim i tyre për të mos e vrarë shumë mendjen.

Dyqanet janë të mëdha, thuajse sa një fushë golfi. Ka edhe qëndra tregtare të hapura, ku mund të gjesh vende të vogla që shesin veshje cilësore. Nuk kam blerë shumë këtu. Të gjithë më rekomanduan të prisja për uljet e çmimeve, ose t’i blija në butikët virtual.

Një gjë tjetër që mësova këtej ishte se unë nuk blej dot online, sado të mundohem. Duhet eksperiencë për të gjetur masën tënde, prerjen ose dhe ngjyrën.Ndryshe nga komshiu im, i cili bën shatërvane tek oborri i shtëpisë së tij. Me gurë dekorativë, plastikë, ujëvara të vogla, etj tek oborri i tij. Ai thuajse të gjitha i blen online. Madje edhe ushqimin e qenit.

Jo vetëm veshjet por dhe kafet janë ndryshe nga sa jemi mësuar në Europë. Përveçse janë me filxhanë të mëdhenj, kanë shije tjetër.

Në 25 mars, ime më më shkruan tek grupi i familjes në Whatsapp. Pastaj im vëlla dhe të gjithë të tjerët më vonë. Donald Trump kishte deklaruar se do mbyllte kufijtë e Amerikës për shkak të pandemisë globale. Më kapi një ndjenjë ankthi dhe paniku. Kisha planifikuar të udhëtoja për në Europë në prill. Por dukej se ai plan ishte zhdukur si hije në diell.Amerika nuk është e lirë për të jetuar. Dhe situata e mbylljes brenda nuk e favorizon aspak.

Sado i bukur dhe luksoz të jetë izolimi, ngelet izolim. Edhe në Canada, Francë, Itali, Angli, Australi apo Amerikë. Të gjitha ëndërrat amerikane duket se kanë shtypur padashje atë butonin “pause”.Po të më thonin para një viti që do qëndrosh për 4 muaj në një vend të ri, larg familjes dhe miqve, s’do e besoja kurrë.

4 muaj më vonë, më duket se jam familjarizuar me “everything is bigger in Texas”. Por gjithsesi nuk doja të rrija jashtë afatit të lejuar, sado tunduese të jetë. Tani dua të kthehem në Shqipëri, por më vonë, do doja të vija prapë. Si turiste, kuptohet.

TAG:
• Teksas
• Analize
• stela sallaku
• Koronavirus