Supozojmë një tryezë në një restorant, ku është ulur një cift, mesa duket janë bashkëshortë. Ulur përballë njëri-tjetrit , të dy nuk shkëmbejnë asnjë fjalë, secili me iPhonin e vet, apo me pajisje të tjera të ngjashme. Nganjëherë flasin, por jo me njëri- tjetrin, por me interlokutorë të padukshme, por në përgjithësi janë të heshtur, të zhytur në vetvete dhe me iPhonin e tyre.

Disa vjet më parë ndoshta ata do t'i ketë ndarë një gazetë, perde letër, por pothuajse e hekurt, ndërsa tani është zëvendësuar me mure të reja, izolim edhe më të sofistikuar. Disa tabeleta të tjera theksojnë kënaqësinë e të qënit censorët e kohës dhe të rënies së marrëdhënieve autentike njerëzore.

Në çfarë tavolinë ulen klientët më të gjallë? Supozojmë sërisht. Ajo prek krahun e tij. Shëkmbejnë shikime në mënyrë misterioze dhe të qetë . Por të qënit së bashku në heshtje jo gjithmonë duhet të interpretohet si shenjë largësie apo indiferentizmi.

Fakti i të qënit i huaj apo pak i cuditshëm mund të jetë një dhimbje e vetëdijshme, sidomos për ata që e duan njëri tjetrin në mënyrë reciproke. Atëherë dialogu duhet të
ekzistojë domosdoshmërisht.

Realiteti i egër shumë shpesh na privon nga një aktivitet tjetër: Njërëzit gjithmonë e më shumë po ndjejnë nevojën e të qënit vetëm, për të jetuar të paktën një herë në një hapësirë shumë të largët dhe të ndihen me të vërtetë si kauboj.

Prandaj edhe dashuria mbi të gjitha do të thotë të kuptojmë dhe të mbrojnë vetminë për të cilën tjetri ka nevojë. Edhe nëse ai dëshiron të hajë darkë jashtë, jo domosdoshmërisht duhet ta bëjë atë në rast kur ka punë, por edhe sepse atë ditë ka nevojë për të qëndrojë vetëm me mendimet e tij e të humbasë në to. Por nje shprehje e Rilke thotë " të dashuruarit shtyhen gjithmonë të shkelin kufijtë e njëri-tjetrit."

Të dy bashkëshortët e supozuar në tryezë nuk kanë ndonjë detyrë për t'u bërë llafazane dhe as të tjerët nuk kanë të drejtë të dinë nëse ata janë të kënaqur ose të pakënaqur, nëse e duan apo jo njëri-tjetrin dhe si ata e duan, apo nëse i kanë shkaktuar ndonjë padrejtësi. Është e dretë respektimi i kësaj perdeje, madje edhe në qoftë se është shkelur vazhdimisht. Pse kjo dëshirë për të gërmuar nëpër jetën e tjetrit, duke dashur të dimë të vërtetën, dhe shpesh prishim kështu edhe atë romancë të bukur që ekziston . Ashtu sic thotë edhe Don Kishoti: Të shohë secili mëkatin e tij.

Redaksia Online
(Jetona Koçibelli/ Shqiptarja.com)