Viktimat e Kosovës nuk e kanë thënë ende fjalën e tyre të fundit !

Në një nga librat e fundit botuar rishtazi nga zonja Karla del Ponte, ish-prokurorja e Gjykatës së Hagës, ka parashtruar (sipas të thënave të dikujt??!!) se një veprimtari trafiku organesh të robërve serbë ka ngjarë në një fshat të prapambetur të Shqipërisë.

Përfshi ambiguitetin e këtij “zbulimi” të vonuar lidhur me burimin e informacionit, është i habitshëm fakti që deklarata e saj është pasuar nga një mobilizim i ethshëm mediatik, i cili, me sa duket nuk buron vetëm nga sensacioni i përmbajtjes së kësaj deklarate.

Para disa ditësh akuza e mësipërme u formalizua, madje nga një komision ad hoc i Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës, menjëherë pas një propozimi të delegacionit rus. Thënë ndryshe, akuza virtuale e një ish-prokuroreje po ndjek rrugëtimin e saj institucional.

Ndodh që një ekip gazetarësh të huaj vizitojnë banorin e fshatit të thellë shqiptar në lidhje me çështjen e transplantit të organeve dhe pasi i shpjeguan se çfarë kuptimi kishte transplanti dhe trafiku i organeve, ai nuk mundi ta fshihte habinë e tij mbi progresin që paska bërë shkenca për shërimin e qenive njerëzore, duke zëvendësuar organet e tyre!!

Kështu një familje e ndershme shqiptare u bë e famshme, për shkak të një akuze poshtëruese lidhur me një aktivitet të hamendësuar kriminal.

Sikurse ndodh rëndom, të vërteta ose jo, akuzat e zonjës Del Ponte dhe jehona “spontane” e disa medieve ndërkombëtare, përfshirë Komisionin ad hoc të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës, kanë bezdisur e poshtëruar në terma vlerash, jo vetëm këtë familje dhe banorët e këtij fshati malor, por një komunitet të tërë shqiptar.

Rrethanat deshën që zonja Del Ponte të zgjidhte një vend të hamendësuar krimi, pra fshatin ku ajo përfytyron se ka ngjarë transplanti i organeve, në një zonë ku kam punuar si mësues fshati për thuajse një dekadë. Pretendoj se i njoh mirë potencialet teknologjike të këtij fshati, pra jam mëse i vetëdijshëm për pabazueshmërinë e akuzës, me shumë gjasë ashtu si dhe hartuesit dhe autorët e akuzës.

Përse, atëherë, zonja Del Ponte hodhi këtë blasfemi, menjëherë pasi la mandatin e saj si prokurore, ndërkohë që ajo nuk kishte asnjë pengesë për të ndërmarrë një hetim gjatë mandatit të saj? Shqipëria ka qenë gjithnjë e hapur ndaj çdo instance të Gjykatës së Hagës, megjithëse shqiptarët kanë patur gjithnjë vështirësi për të kuptuar orvatjet e veshura me “objektivitetin e ashpër” të zonjës Del Ponte, duke dashur çdo herë të baraspeshojë fajësinë midis shqiptarëve dhe serbëve dhe, njëherazi të shmangë akuzën ndaj serbëve për gjenocid, duke e reduktuar këtë çështje vetëm në nivel politik.

Po në këtë frymë Shqipëria ka përshëndetur gjestin e dorëheqjes së udhëheqësve kosovarë për t’u dorëzuar përpara gjykatës së Hagës.

Lind pyetja, mos jemi përballë një improvizimi emocional të zonjës Del Ponte, apo përballë ndonjë nxitimi për të nxjerrë në pah të keqen pa e shqyrtuar më parë, duke dashur të nxjerrë fajtorët, pa marrë as mundimin për të ekzaminuar krimet?

Apo ndofta zonja Del Ponte nuk është aq e ndërgjegjëshme për të kuptuar të gjithë të keqen që ajo ka shkaktuar me këtë akuzë virtuale?

Me të drejtë thuhet se kush do të vrasë qenin, fillimisht e akuzon atë për tërbim.Nga ky fakt, na lind e drejta të mendojmë se krimi po përpiqet edhe këtë herë të marrë theksin e virtutit.

Në një kohë, kur bota demokratike po bën çmos të eliminojë pengesat e ndryshme për të thjeshtëzuar bashkëjetesën serbo-shqiptare, sipas modeleve evropiane, akuza e mësipërme kontribuon më së shumti në një përjashtim të pakthyeshëm të shqiptarëve, nëpërmjet mohimit të njohjes si dhe poshtërimit moral të tyre.

Nga ana tjetër Asambleja Parlamentare e Këshillit të Evropës nis një hetim mbështetur mbi këtë akuzë imagjinare, kryesuar nga një prej deputetëve më të dalluar antishqiptar, zviceriani Dik Marti, përmes procedurash të stërgjatura dhe gjithçka e financuar nga taksapaguesit e vendeve anëtare të Këshillit të Evropës, ku bën pjesë dhe Shqipëria.

Hetim ky, në një kohë kur e vërteta e katastrofës masive kosovare ende nuk është shpalosur në tërë dimensionin e saj të vërtetë dhe kur, jo rrallë, kujtimi dhe harresa shndërrohen në institucione manipulimi të së vërtetës, për ta mbuluar atë me tisin e harresës apo veshur me ngjyrat e virtytit.

A ka kjo Asamble të njëjtin vullnet për të zbuluar gjithë të vërtetën ende të panjohur të krimeve dhe gjenocidit të bërë në Kosovë, të atyre mijra viktimave të torturuar e të zhdukur, dhunimeve e masakrave të pangjara në historinë moderne të njerëzimit?

Eshtë e qartë se gjithë këto procedura që do pasojnë dhe zgjatjesh pa fund të hetimeve do ndihmojnë për të rritur shtresën e pluhurit të harresës ndaj krimeve të vërteta dhe të fajtorëve të vërtetë në rajon.

Në tallazinë e betejave të perceptimeve të opinionit publik, duket qartë se kemi të bëjmë me përpjekje për të vënë shenjën e barazimit mes krimit të programuar serb dhe luftës për dinjitet dhe mbijetesë të viktimave kosovare.

 Përpjekje këto për të penguar shtetin e ri të Kosovës, i cili lufton për të konsoliduar identitetin e tij kulturor e shtetëror, për hapësirën e tij në Evropë për t’u çliruar nga traumat e tij historike, vetëm përmes të vërtetave. Atyre të vërtetave, të cilat ndërgjegjja njerëzore, të paktën pas luftës së dytë botërore, duket se nuk po ka ende fuqi t’i perceptojë realisht.

A ka mundësi që zonja Del Ponte të jetë e paaftë për të kuptuar se si dikush nga një aksh etni i çan barkun një gruaje shtatzënë nga një tjetër etni dhe para se ta therë e përdhunojë, e bën film erotik dhe i skalit mbi mishin e gjinjve nga një kryq; apo se si theret një fëmijë dyvjeçar dhe i pihet gjaku në sy të nënës së tij…

Këto nuk janë fantazi, por realitete dhe dëshmi që, qoftë për mungesë mjetesh komunikimi, apo dhe për shkak të ndrojës dhe turpit që ka rëndom qenia njerëzore ndaj poshtërimit të vet, bindesh fare lehtë se ende nuk ka dalë krejtësisht në vëmendje të opinionit publik ndërkombëtar tërë ai krim masiv, polimorf dhe i shumëfishtë, në një kohë kur me qëllim apo kinse spontanisht, me një mjeshtëri të përsosur manipulimi në fushën e përpunimit të opinionit publik, krimi i vërtetë përpiqet të fshihet, qoftë dhe duke iu kundërvënë me ngjallje dyshimi mbi një tjetër krim monstruoz hipotetik.

Të asaj mjeshtërie instrumentalizuese që ia doli mbanë të mobilizojë fuqinë karizmatike të turmave, të banalizojë urrejtjen dhe të shpikë “armikun objektiv” të kombit serb, nëpërmjet “vizioneve profetike” në lidhje me të ardhmen e ndritur të popullit serb në Ballkan. Për të kaluar më pas në përqasje kokësprapthi të asaj që Peter Handke e quan: “Universi serb i dhembjes”.

A do t’i mjaftojë popullit shqiptar apo banorëve të fshatit të thellë malor një shfajësim nga ana e zonjës Del Ponte? Është fort e mundëshme që edhe kjo gjë të mos ndodhë, thjesht për inerci dhe traditë të modelit serb, që nuk denjoi kurrë të kërkojë ndjesë për gjenocidin në Kosovë.
Por, historia i ka bërë shqiptarët, dhe jo vetëm ata, të kuptojnë se shpifja turbullon, por është e vërteta që qetëson. E këto mësime të historisë marrin një tjetër vlerë, nëse rikujtojmë që urrejtja e shqiptarëve nuk është aq e rrezikshme sa miqësia e tyre.

E.M./b.ha./Shqiptarja.com