Pas letrës, pjesa e dytë e intervistës ekskluzive/Babai i Ermal Metës: Divorci ishte apokalips, si e përjetoi Ermali dhe mëria 28-vjeçare

Babai i Ermal Metës, në një intervistë ekskluzive për Report Tv, ka rrëfyer momentin e divorcit me bashkëshorten dhe si e ka përjetuar këngëtari i famshëm, i cili në atë kohë ishte vetëm 9 vjeç. Gëzim Meta tregoi se divorci ishte një apokalips i familjes së tij dhe se Ermali ishte dëshmitar i shumë skenave në procesin gjyqësor.

(Vijon nga numri i kaluar)

Intervistoi: Denis Minga

LEXO EDHE:
Ermal Meta do të bëhet baba për herë të parë

     Kthehemi te momenti i divorcit. Pa dyshim që është një traumë për çdo fëmijë divorci i prindërve. Si e priti Ermali dhe çfarë ndodhi më tej?

     -Periudhën e divorcit unë e kam quajtur një apokalips të familjes sime. Çdo gjë ndryshoi. Të gjitha palët u futën në llogore. Filloi një trishtim dhe një depresion i jashtëzakonshëm siç mund të ndodhë në atë periudhë. Megjithatë, një gjë është për të ardhur keq, që neve këtë lloj divorci nuk arritëm ta rikuperonim me kalimin e kohës, por kjo e thelloi hendekun midis dy familjeve tona. Në periudhën 1990-1993, pas divorcit, për të qenë i sinqertë, kalova një lloj depresioni të lehtë, që mund të ishte dhe tragjik, por nuk ua ta paraqes si të tillë. Kalova një lloj shqetësimi të jashtëzakonshëm, që koha dalëngadalë mund të bënte punën e vet, por megjithatë ajo plagë nuk u mbyll.

Divorci është shumë i vështirë sidomos për fëmijët. Kur ka qenë një familje kaq ideale, kaq e mirë, kur ka qenë një familje e mbushur me kaq dashuri, pse ai flet për dhunë? Ka një lloj të drejte. Cila është e drejta e tij? Në momentin e divorcit, ish-bashkëshortja ime e mori në gjyq. Ermali është dëshmitar i shumë skenave në procesin gjyqësor. Kjo gjë nuk duhej të ndodhte, por për fat të keq ndodhi. Ai ishte vetëm 9 vjeç dhe i përjetoi të gjitha gjërat.

     U pyet në gjyq Ermali nga gjyqtari se me kë dëshironte të rrinte?

     -Patjetër. Ajo ishte pyetja që bëhet në fund, por çështja nuk ishte kjo. Çështja ishte që ai përjetim që i bëri gjyqit ai, tregoi që nuk e kishte kapërcyer dot dhe e quan veten të dhunuar.

     Vetëm Ermali ishte në gjyq apo edhe dy fëmijët e tjerë?

     -Vetëm Ermali sepse dy të tjerët ishin më të vegjël, djali 7 vjeç dhe vajza 3 vjeçe.

     Pse thoni që e përjetoi keq gjyqin? Çfarë ndodhi në atë gjyq?

     -Debate kishte, por nuk ishin debate më të ashpra se sa debatet që shikojnë neve sot në studiot televizive, nga analistë të ndryshëm. Mos harroni që ishte viti 1990, kur nuk kishte filluar ende asnjë lloj procesi demokratik. Atëherë doli edhe një lloj ligji nga Ramiz Alia, ku thuhej që kalimi i paligjshëm i kufirit quhej shkelje administrative dhe nuk quhej më shkelje penale. Pra, jemi në periudhën kur sistemi komuniste ishte në rënie e sipër. Por, frika nuk kishte dalë ende. Në këtë rast dua të them që ishte e vështirë që ta kundërshtoje gjykatësin ose të bëje debat. Nuk mund të imagjinohej.

     Pra ju do të kishit dashur që Ermali të mos ishte i pranishëm?

     -Patjetër, për arsyen se nga kjo dhunë që ai përjetoi, nëse do ta quajmë dhunë në kuptimin e plagës që i la atij, jo në kuptimin e dhunës fizike.

     Gjyqi vendosi që Ermali do të rrinte me nënën? Juve ju dha të drejtën që ta takonit?

     -Gjyqi vendosi që të rrinte me nënën dhe më dha të drejtën që ta takoja, më dha gjithashtu të drejtën që të mbaja një fëmijë. Por duhet të kesh parasysh në rastin konkret, por edhe në të gjitha rastet e tjera po ta vësh re, fëmijët në përgjithësi shkojnë me nënën ose duan nënën, për një arsye ose për një tjetër. Nëna është vatra e familjes, mendoj unë.

     Zoti Meta, ju thatë që deri në vitin 1993 kaluat një periudhë të vështirë, të cilën e cilësuat si një depresion të vogël. Nga viti 1990 deri më 1994, kur Ermali u largua nga Shqipëria, si kanë qenë tentativat që ju të kishit kontakte me Ermalin?

     -Pas divorcit, pra pas vitit 1990, gjakrat ishin të nxehta, në kuptimin metaforik të fjalës.

     Edhe familjet u ndanë, nuk kishit fare kontakte, as prindërit?

     -Në mënyrë absolute nuk afroheshin. Unë kam bërë tentativat e mia, kam shkuar edhe në shkollën e Ermalit, por e shikoja që djali ishte jashtëzakonisht i mbushur me urrejtje. Kam përshtypjen se nuk është vetëm faji i gjyqit për këtë. Kam përshtypjen se edhe palët e treta mund të kenë ndikuar.

     Kush janë palët e treta?

     -P.sh. ish-bashkëshortja ose edhe njerëzit e saj. Nuk mund t’i paragjykoj, por në rastin konkret, kur shikoj që djali edhe tani më pas flet për dhunë e të tjera, do të thotë që ai është rritur me urrejtje karshi meje. Këtë e them duke bërë një lloj analize, duke parë sjelljen e tij sistematike. Edhe pas vitit 1993-1994 përpjekjet e mia nuk është se kanë qenë shumë të jashtëzakonshme, për disa arsye.

     Kjo hyn te përgjegjësia juaj. Mund të kishit qenë edhe më shumë këmbëngulës, p.sh. në raste datëlindjesh ose ngjarjesh të rëndësishme për Ermalin. Ju mund të kishit qenë më i pranishëm apo jo, zoti Meta?

     -Patjetër. Në rastin konkret, nga viti 1993 deri në vitin 1994, siç ju thashë, situata ishte jashtëzakonisht e nxehtë. Nuk ishte nga ato situata kur koha bënte punën e vet. Jo. Pati një lloj tempi të tillë, në mënyrë drejtvizore. Kontakte kishte. P.sh. vajza vinte, edhe djali i dytë.

     Pra ju kishit kontakte me dy fëmijët e tjerë, por me Ermalin jo.

     -Me Ermalin jo. Për arsyen që, siç e thashë, Ermali duke qenë në gjyq i pranishëm në të gjithë atë debat verbal që u bë atje, atij i kishte lënë gjurmë. Për këtë arsye mendoj se ai flet edhe sot për të ashtuquajturën dhunë. Nuk bëhet fjalë këtu për dhunë fizike.

     Ju e përjashtoni që të ketë pasur dhunë fizike?

     -Jo vetëm që e përjashtoj, por nuk është në natyrën time.

     Më duhet t’ju bëj një pyetje për interesin e publikut. Në ato vite a keni pasur vese të tilla si alkooli, bixhozi apo gjëra të tjera të kësaj natyre?

     -Jo. Dua t’ju tregoj disa raste. Mbase do t’ju duket patetike. Momentin kur do të merrnim shtëpi e kishim me një dëshirë shumë të madhe. Unë isha 25 vjeç dhe ajo 23 vjeçe dhe kishim një shtëpi tonën, të cilën të tjerët e ëndërronin me dhjetëvjeçarë. Dëshira e madhe që ishte për të rregulluar shtëpinë, më bënte që disa orendi, të cilat na mungonin, të përpiqesha për t’i bërë vetë. Nuk them që ish-bashkëshortja ime nuk ka marrë pjesë, sepse nuk do të isha i sinqertë. Gjatë periudhës kur isha ushtar, na mungonin disa orendi të kuzhinës. Tani mund të duken gjëra të thjeshta, por atëherë nuk ishin. Organizova një lloj llotarie me të gjithë ushtarët e repartit dhe me ato lekë i plotësova këto mungesa. Pra isha i përkushtuar për familjen.

     E kuptoj që ishit i përkushtuar dhe nuk po hyj në arsyet e ndarjes, megjithëse ky mund të jetë momenti kur Ermali vërtet është tronditur. Por divorcin e kërkuat ju apo bashkëshortja?

     -Divorci ishte i pashmangshëm. Ne nuk u ndamë sepse unë nuk njihja Danten apo ajo nuk njihte Moxartin. Pra kishim edhe ne problemet tona familjare, që mund t’i ketë çdo lloj familje shqiptare. Deri diku i kishte humbur kuptimi familjes dhe ne duhej të divorcoheshim. Divorcin e kërkova unë.

     Mendoni që ndoshta Ermali e ka krijuar këtë urrejtje ndaj jush pikërisht për këtë fakt, që ju keni kërkuar divorcin?

     -Ju me të drejtë e shtroni këtë pyetje. Një fëmijë nuk mund ta ndajë një gjë të tillë. Por vitet bëjnë punën e vet. Unë prisja që ai të rritej, të bëhej 20 vjeç, 25 vjeç e më shumë. Tani ai është 37 vjeç. Prisja që ai të vinte si burrë e të më pyeste se çfarë ndodhi atëherë, se cila ishte arsyeja. Prisja që ai të vinte dhe të flisnim si burri-burrit për t’u sqaruar këto gjëra. Ai nuk më njeh. Ai më njeh sheh e mban mend thjesht një rast depresioni që kaluam ne atëherë si familje.

     Ai nuk di asgjë për jetën tuaj?

     -Nuk di asgjë. Në qoftë se ka informacione në mënyrë indirekte, është tjetër gjë.

     Në vitin 1994 kur Ermali shkoi në Itali, ju keni tentuar të takoheshit me të?

     -Në vitin 1994 ishte një trishtim tjetër nga ana ime, për arsyen se unë nuk dija asgjë që ata ikën. Jo se nuk do të doja që ata të largoheshin për një jetë më të mirë, se dihet se cilat ishin kushtet e Shqipërisë në ato vite, por të paktën të dija një adresë, një numër telefoni, të dija se ku ishin dhe të komunikoja.

     Pra ju po thoni që ish-bashkëshortja u largua me të tre fëmijët, pa ju lajmëruar fare?

     -Po, pa më njoftuar. Këtë e dinë të gjithë. Megjithatë më pas arrita që të kem një lloj kontakti dhe unë vazhdova t’i merrja në telefon, por jo shpesh për arsyen se e shikoja që përgjigjet e tij ishin lakonike, siç kanë qenë në emisionin e gazetarit Alban Dudushi, ku tha “jo, s’dua”. Prisja që të vinte, të uleshim e të komunikonim. Por nuk mundet të flasë për një njeri, sidomos për babanë e vet, dhe të arrijë deri atje sa të thotë fjalën e fundit, pa më njohur. Pastaj edhe sikur të më njihte, unë jam pjesë e identitetit të tij. Nuk është nderin e asnjërit kjo gjë.

     A e kuptuat që në fëmijërinë e tij që Ermali kishte talent për këngën?

     -Po. Unë e kam njohur nga afër deri në moshën 9 vjeç. Më pas e kam ndjekur të gjithë aktivitetin e tij në Itali. Informacione kam marrë edhe nga vajza deri diku. Kam pasur me vajzën komunikime jo shumë të shpeshta, por kam pasur. Ajo ka qenë tek unë dhe kemi kaluar shumë mirë. Kam shkuar edhe unë tek ajo në Itali sepse ajo ishte martuar. Patjetër që gëzohesha për të gjithë aktivitetin e tij.

     Në kohën që mund të flasim për problemin e talentit, për sa i përket veshit të muzikës ai e trashëgon nga nëna e tij. Kurse për sa i përket zërit e trashëgon nga unë sepse në rininë time të hershme unë kam kënduar me shkollat 8-vjeçare dhe në orkestrën e qytetit të Fierit. Mendoj se kjo është një pjesë e ADN-së.

     Kur e dëgjoni sot Ermalin, çfarë ndjeni? Ju pëlqen zëri i tij?

     -Më pëlqen jashtëzakonisht. Më pëlqen fakti se zëri i tij është një zë jashtëzakonisht melodioz. Më pëlqen jo vetëm në regjistrin e parë dhe të dytë, por edhe në regjistrin e tretë sepse e ka jashtëzakonisht shumë të ëmbël. Më pëlqen fakti që është një kantautor, pra edhe këndon edhe shkruan këngë. Dhe që t’i bësh këto dy gjëra bashkë, do të thotë që ke talent.

     Ju e keni ndjekur konkurrimin e tij në Festivalin e Sanremos. Kënga e fundit, me të cilën fitoi çmimin e parë, me titullin “Nuk më ke bërë asgjë”, fillimisht u aludua, nuk e di se nga kush, sikur i referohej babait të tij, por më pas vetë Ermali e sqaroi që ajo këngë kishte të bënte me luftën kundër terrorizmit. Por megjithatë janë dy këngë të tij, zoti Gëzim, në të cilat ai shpreh pakënaqësinë ndaj jush. Si i keni parë ju këto këngë?

     -E thashë dhe më lart, se problemi i tij ishte e ashtuquajtura dhunë që përjetoi në gjyqin e divorcit, pra dhunë kjo në kuptimin figurativ të fjalës. Për këngën me të cilën mori pjesë në Festivalin Europian, ai bëri disa deklarata. Mirë nuk më erdhi. Për mua kishte rëndësi karriera e tij. Ai po bënte emrin e tij dhe për mua kjo kishte rëndësi dhe jo fakti që në ofendoi apo më shau, pavarësisht se nuk më vinte mirë. E shikoja pak edhe si anë të komercialitetit, se që të kesh sukses duhet të jesh i kompletuar. Ai është jo vetëm këngëtar i mirë, por edhe mjeshtër i fjalës, flet bukur, qartë, është i vetëkontrolluar për shumë gjëra. Por në rastin konkret i rrëshqiti pak situata nga dora. Pse e them këtë? Në momentin kur filloi të shkruante për të ashtuquajturën dhunë nga babai, ne pamë faktin se po kishte sukses me këtë. Dhe mendoj se e rriti këtë derisa i dha kulmin në fund me fjalën “bastard” në Sanremo. Kjo nuk ishte e nevojshme. Në qoftë se nuk e tha direkt për mua, nga i gjithë aktiviteti dhe nga të gjitha gjërat e mëparshme që ishin bërë, detyrimisht që njerëzit do të aludonin që e tha për babanë.

     Kjo ju bëri që të mos ndjeheni mirë.

     -Sinqerisht u mërzita dhe thosha që kur këndon më kënaq, por kur flet më trishton.

     A keni tentuar që ta uronit për triumfin pasi fitoi Festivalin e Sanremos?

     -Patjetër. Siç ju thashë, më 30 maj erdha nga Greqia për koncertin e tij. Nuk kisha informacion se ku do rrinte, por mora vesh se do të akomodohej në “Plaza”. Në një zarf i futa një letër ku i shkruaja numrin e telefonit dhe i kërkoja një takim. Zarfin ia lashë te recepsioni. Prita përgjigje, por nuk më erdhi. Në mbrëmjen e 1 qershorit, në koncert takova një nga personalitetet më të larta të Bashkisë së Tiranës. Iu prezantova dhe i kërkova mundësimin e një takimi me Ermalin. Përsëri nuk u bë i mundur takimi me të.

     Pavarësisht se çfarë ka ndodhur, zoti Gëzim a jeni krenar për djalin tuaj?

     Po, jam shumë krenar dhe jo vetëm unë, por e gjithë Shqipëria. Të tillë njerëz janë ambasadorë të kulturës, të gjithë përfaqësisë shqiptare që ne kemi kudo në botë. Këta janë njerëz që neve na nderojnë dhe krahas problematikave që kanë shqiptarët në vendet e ndryshme të botës ku jetojnë, këta njerëz na e rrisin reputacionin.

     Ju prej vitesh jetoni në Greqi. Çfarë jete bëni atje? Keni të ardhura?

     Kam 20 vjet në Greqi. Nuk kam uri, kjo është një shprehje që e përdorin grekët. Kam punuar me djersë, me vështirësi, jam përpjekur me të gjitha mënyrat për të bërë një jetë pak a shumë normale.

     E bëra këtë pyetje sepse shumë njerëz mund të mendojnë që tani që djali juaj u bë i famshëm, ju kërkoni që të riktheni kontaktet qoftë edhe për të fituar nga fama e tij. Ju si i përgjigjeni?

     Jo. Dy ishin arsyet kryesore që unë kërkova që të jap këtë intervistë: e para ishte që unë të hiqja imazhin (në qoftë se ia kam arritur qëllimit) e atij personi që kishin skicuar për mua; dhe e dyta sepse nuk m’u dha mundësia që të komunikoja, prandaj u detyrova që të marr mikrofonin dhe një kap e një letër që të shkruaj. Kjo pjesë që ne komunikuam bashkë është një pjesë shumë e vogël e të gjithë asaj historie, që mund ta quaj dramatike.

     Çfarë do të donit që të thoshit tjetër?

     Unë jam përpjekur që ta sistemoj të gjithë këtë histori dhe dua që në një të ardhme jo shumë të largët të botoj një libër autobiografi, të cilin jam duke e shkruar. Nuk do të ketë vetëm autobiografi, mund tiketë edhe trishtim, edhe gëzime, dritëhije, teori konspiracioni.

     A keni informacion për jetën e Ermalit sot, për jetën private, për të fejuarën e tij? Ju intereson kjo?

     Unë informacionet më shumë i kam pasur nga vajza ime. Me sa di ai ka bashkëjetuar me një vajzë italiane, gazetare. Ndërsa tani nuk e di se si është aktiviteti i tij ose jeta e tij private.

     Ai është i famshëm në Itali. Ju e thatë arsyen e kësaj interviste. Mund të më thoni se çfarë kërkoni sot nga Ermali?

     Nga Ermali kërkoj që ai të mos nxjerrë konkluzione dhe të mos gjykojë babanë nga një moment depresiv, në të cilin ishte familja në atë kohë. Njerëzit kanë aktivitet. Nuk mund të zhbëhet me një të rënë të lapsit një periudhë 10-vjeçare, e cila ka gëzimet e veta, hidhërimet e veta, dështimet e veta. Por do doja që të flisnim një herë si burri-burrit, përballë njëri-tjetrit dhe pastaj të nxirrte kartonin e kuq. Ky është pengu më i madh i imi. Populli thotë që duhet dëgjuar nga të dy veshët. Nga komunikimi dhe nga dialogu nuk humbet askush. Në paqe fitojnë të gjithë. Ky është mesazhi.

     Kjo është ajo që kërkoni sot nga Ermali, thjesht ta takoni.

     Thjesht ta takoj. Por nuk është problemi që thjesht ta takoj. Problemi është që ai nuk duhet të nxjerrë konkluzione dhe nuk duhet të më akuzojë mua si një njeri të dhunshëm sepse unë jam pjesë e identitetit të tij. Populli thotë një shprehje: “Pështy lart e të bie në fytyrë”. Kështu që mendoj se nuk është në nderin e tij që të flasë dhe të karakterizojë babanë e tij pa e njohur mirë. Edhe sikur të më njihte dhe unë të isha i tillë, prapëseprapë nuk mund të shahet babai në publik në mënyrë të tillë. Nuk ka kuptim. Nëse dikush shan prindin, do të thotë që ka sharë gjysmën e identitetit të vet.

     Zoti Meta, tani Ermali nuk është më 9 por 37 vjeç, pra është një person i rritur. Sipas jush, përse ai vazhdon që t’ju sulmojë edhe sot e kësaj dite dhe e ka kaq të vështirë që të vendosë kontaktin me ju?

     Për këtë gjë, ju duhet që të pyesni atë.

     Sigurisht, por ju si prind si mendoni sepse ai është gjaku juaj. Edhe Ermali vetë nuk e mohon që është djali juaj.

     Në qoftë se unë do të dija ndonjë arsye tjetër që ai ka shumë arsye të tjera për të folur keq për mua, atëherë nuk do të kisha ardhur që të jepja intervistë. Pra nuk ka kuptim kjo gjë. Duke pasur parasysh që problemi mund të ishte i vështirë, por nuk ishte kaq i vështirë sa të dramatizohej ose të tragjedizohej. Njerëzit kanë pasur hasmëri për vite të tëra dhe janë pajtuar. Unë nuk dua që ta takoj me zor, se ai tani është burrë, është artist, është një ambasador që na nderon, por në radhë të parë njeriu duhet që të ketë komunikimin.

     Kjo ishte një intervistë shumë e ndjerë edhe për mua si gazetar. A ka diçka tjetër në këtë histori me djalin tuaj, përveç faktit që nuk komunikoni, për të cilën ju vjen keq? Diçka që do të kishit dashur ta evitonit në sjelljen me të?

     Unë mund të kisha dalë edhe më parë nëpër intervista. Në periudhën kur ai fliste kundër meje, kishte gazetarë nga më të ndryshmit që më kërkonin intervista. Telefonatat nuk pushonin, po ashtu edhe mesazhet. Edhe nga Italia më kanë kërkuar. Por në atë kohë unë nuk mund të jepja intervistë për djalin, për arsyen se ai ishte duke ndërtuar një emër. Ai po punonte për emrin e tij, për karrierën e tij. Sot është ndryshe. Sot emri punon për të. Dhe kjo është një bisedë e ndjerë, një etyd mund ta quaj unë. Është një bisedë që kërkon jo thjesht shtrirjen e dorës për paqe, por dua që t’i heq mendimin që ai e ka paragjykuar babanë e tij. Nuk është ashtu. Ky është pengu im, që paragjykimet që ka duhet që t’i vendosë vetëm me komunikim. Pra, nuk është problemi që unë kërkoj domosdoshmërisht që ai të flasë me mua sepse nuk mund ta detyroj. Por ama është në të drejtën time që të mos hedhë baltë mbi mua për arsyen se nuk më njeh. Ky është problemi.

     Ju falënderoj zoti Meta për intervistën që na dhatë. Ermali do të ketë mundësinë ta ndjekë kur ne ta publikojmë në faqen tonë. Keni një mesazh të fundit për Ermalin?

     Mesazhi im është ai që ju thashë dhe më parë që, nëse ai dëshiron unë jam i hapur. Nuk paragjykoj askënd që të më vijë e të më takojë. T’i sqarojmë problemet, t’i shtrijmë dorën e paqes njëri-tjetrit dhe të bëjmë një rifillim të ri. Unë këtë e kam bërë edhe herë tjetër. Ia kam thënë edhe djalit tim të dytë. Kontakti fizik me Ermalin është i vështirë, prandaj kam komunikuar me djalin e dytë. Ia kam shtrirë dorën e paqes gjithmonë. Është zgjedhja e tyre të më duan ose jo, të më takojnë ose jo. Por nuk kanë të drejtë të më paragjykojnë dhe të më konsiderojnë si një dhunues. Unë nuk jam dhunues. Unë jam pjesë e identitetit të tyre.

     Faleminderit zoti Gëzim dhe shpresoj që ky mesazh të dëgjohet nga Ermali. Ju uroj më të mirën në rivendosjen e kësaj marrëdhënieje. Kënaqësi që ju kisha në studio.

     Kënaqësia ishte edhe e imja. Ju faleminderit!

TAG:
• Ermal Meta
• gezim meta

Sondazhi i ditës:

Si e vlerësoni funksionimin e Gjykatave dhe Prokurorive në qarqe?

• Mirë

  26.8%

• Keq

  54.1%

• Nuk e di

  19.1%

Vota total: 183

• Sondazhi i ditës:

  Si e vlerësoni funksionimin e Gjykatave dhe Prokurorive në qarqe?

  Mirë Keq Nuk e di