A meritojnë të vdesin të gjithë izraelitët ‘kolonialistë’?

Nga Aviad Kleinberg

Në fillim, sulmi ndaj “të vërtetës” dhe “fakteve, në qarqet akademike perëndimore ishte pjesë e një përpjekjeje për të neutralizuar armët intelektuale të Gardës së Vjetër.

Gjithçka që brezi i vjetër, veçanërisht akademikët meshkuj të moshës së mesme, thoshin prirej të përqeshej si e pjerrët, e njëanshme dhe egoiste.

“I urrej faktet”, deklaroi Michel Foucault, një nga themeluesit e “post-modernizmit”.

Edward Said, një themelues tjetër, argumentoi në librin e tij themelor, “Orientalizmi”, se të gjitha studimet perëndimore në lidhje me “Orientin” ishte një përpjekje dinake për t’i paraqitur njerëzit e Lindjes si primitivë dhe të rrezikshëm si një mënyrë për të justifikuar pushtimin e këtyre vendeve.

Ky qëndrim skeptik nuk ishte pa përfitime intelektuale.

Ai lejoi një brez studiuesish të rimendonin “të vërtetat” (ose paragjykimet) e pranuara të brezave të kaluar.

Por problemi me këtë skepticizëm është se, kur përzihet me drejtësinë e vetvetes, ai bëhet një mur intelektual.

Për më tepër, kjo mënyrë e të menduarit filloi të synonte grupe specifike, që shiheshin si “djemtë e këqij” kanonikë: kolonizatorët, shovinistët, mbështetësit e patriarkatit, kapitalistët dhe të tjerë.

Nuk ishte e lejueshme të aplikohej e njëjta lente kritike kur kishim të bënim me të ashtuquajturat viktima të këtyre “djemve të këqij”.

Kjo shkaktoi probleme të caktuara, sepse viktimat e kolonializmit ishin mjaft të aftë të ishin mizogjenë, tregtarë skllevërish, fanatikë fetarë dhe vetë racistë.

Por njerëzit e drejtë janë më të interesuar të ndihen mirë me veten sesa të marrin seriozisht nuanca të tilla të pakëndshme.

Paradigma se Perëndimi është viktimizuesi dhe kushdo tjetër viktima e tij është produkt i këtij vizioni selektiv.

Gradualisht, i gjithë qëndrimi postkolonial u bë thellësisht maniaken: bota ndahet midis autorëve (ose mbështetësve të autorëve) dhe viktimave.

I pari nuk mund të bëjë asnjë të drejtë, i dyti nuk mund të bëjë asnjë të keqe.

Kur përballet me një dilemë morale, e vetmja gjë që duhet bërë është të kërkosh letërnjoftimin moral të të dyshuarit.

Nëse identifikohesh si kolonizator, e ke gabim.

Nëse identifikohesh si një nga të kolonizuarit, je në të drejtën.

Pra, nëse ju jeni një mbështetës palestinez i Hamasit për shembull, ju mund të qëlloni, preni kokën, digjni të gjallë, sakatoni, përdhunoni, rrëmbeni foshnjat dhe përdhosni trupat.

Mund të digjni shtëpi dhe të plaçkitni.

Ju mund të deklaroni hapur se qëllimi juaj është të vrisni të gjithë hebrenjtë në Izrael dhe të shkatërroni shtetin hebre – “nga lumi në det”.

Nga ana tjetër, nëse jeni izraelit, pritet që t’u përmbaheni rregullave që mos i lidhni kundërshtarët tuaj.

Nëse dëshironi të konsideroheni një qenie njerëzore morale, duhet të pranoni se çdo gjë që iu bë vëllezërve tuaj ishte e merituar, për shkak të kolonializmit të tyre.

Edhe foshnjat janë kolonialistë.

Asnjë izraelit nuk është i pafajshëm.

Një izraelit i mirë duhet të rrëfejë se vetë ekzistenca e shtetit hebre është një mëkat i vdekshëm.

Edhe atëherë do të jeni gjithmonë nën dyshime, sepse natyra juaj mëkatare është e lindur dhe ka nevojë për veprime të përditshme vetë-pastrimi.

Ajo që njerëzit në Perëndim ndonjëherë nuk arrijnë të kuptojnë është se nuk është numri i trupave të sulmit të fundit të Hamasit ndaj Izraelit që na tronditi – është urrejtja e pabesueshme, pamëshirshmëria, mizoria e plotë dhe mungesa totale e humanizmit të sulmuesve.

Ajo që na tmerroi ishin planet e tyre – jo për të liruar njerëzit e tyre, por për të vrarë hebrenjtë.

A do të thotë kjo se të gjithë palestinezët janë kriminelë apo se populli palestinez nuk ka të drejtë të jetojë i lirë nga shtypja?

Palestinezët kanë çdo të drejtë që kanë qeniet njerëzore, duke përfshirë të drejtën për vetëpërkufizim politik.

Kjo do të thotë se ne izraelitët nuk e kemi privilegjin të jetojmë në botën e thjeshtuar bardh e zi të kritikëve tanë.

Ndikuesit e mediave sociale u ofrojnë lexuesve të tyre ushqim të shpejtë etik.

Aq shpejt në fakt sa nuk ka fare ushqim për të menduar atje, vetëm etiketa.

Problemet morale, megjithatë, nuk mund të reduktohen në etiketimin dhe identifikimin e “entiteteve të etiketuara” – si në kolonizatorin apo të kolonizuarin, për shembull, dhe jo nga ndonjë njohuri serioze se kush janë ata.

Jeta, siç vuri në dukje dikur Graham Greene, nuk është bardh e zi, është e zezë dhe gri.

Në një botë me kaq shumë nuanca gri, shpejt kupton se viktimat mund të jenë viktimizuese dhe se mbështetja e grupeve sipas përkatësisë etnike ose ngjyrës së lëkurës është po aq raciste sa edhe kundërshtimi i tyre për arsye të tilla.

Izraelitët mbajnë përgjegjësi për shumë gabime.

Kjo nuk i bën mizoritë e kryera ndaj tyre as të drejta, as të parëndësishme.

Dështimi për të parë të vërteta të tilla të dukshme nuk ju bën të përkushtuar moralisht, të bën të verbër moralisht.

K.M/Shqiptarja.com

TAG:
• Izrael
• Hamas
• Gaza