Ç'i bënë Kadaresë

Intelektualët e majtë italianë, të ashtuquajturit radical chic, përditë e më shumë po zhyten në një humnerë që i largon ata nga njerëzit. Dhe italianët, ky popull që kaq shumë e dëshiron të mirën e të bukurën, po i dënojnë me harresë e i flakën jashtë poltronave të pushtetit. Sollën në drejtim ekstremistë si Salvini apo 5 yjet, si për të thënë që jemi të lodhur nga teoritë tuaja, nga predikimet për proletariat, të drejta të njeriut, mbrojtje të natyrës, të thëna nga individë të mbështjellë me bluza kashmir e mes një luksi që përditë e më shumë i ndau nga njerëzit e thjeshtë, nga votuesit.

1000 hile e 1000 fjalë për të marrë pushtetin, e më pas, dyer të mbyllura për ndikim në përmirësimin e jetës së njerëzve të thjeshtë nga ana e tyre.

E sa më shumë intelektualët e majtë italianë teorizojnë e skandalizohen kundër Salvinit, apo të tjerëve politikanë "të trashë", aq më shumë sondazhet i largojnë nga pëlqimi i shumicës.

LEXO EDHE:
‘Biznesmenit’ i bëhet ‘gjyqi’ në Teatër! Gëzim Kame e Viktor Zhusti ‘mbledhin’ në tryezë figura të drejtësisë në pension. Artistët rrëfejnë shfaqjen

Italianët janë lodhur nga ata që i marrin për budallenj, nga ata që ndryshe predikojnë e ndryshe veprojnë. Superroga e privilegje për kastën nga një anë, pushime nga puna, kontrata të përkohshme, e pamundësi punësimi për të rinjtë e popullin nga ana tjetër. Mungesa e thellë e sinqeritetit, përçmimi ndaj atyre që i votuan, izolimi nga ata që nuk i kuptuan, po i çojnë teoricienët, radical chic-ët në pension të gjatë.

Një re puplore radikal chic-ësh, të ngjashëm me ata italianë, shfaqet herë pas here edhe në qiellin tonë. Intelektuali Lubonja është përfaqësuesi i tyre më tipik, (Blushi ishte një tjetër që sot i është rikthyer gazetarisë pas braktisjes së politikës) jo vetëm nga fjalët, por edhe nga forma: veshja, qëndrimi, xhestikulimi. Lubonjën, disa të tjerë radikal chic (më të rinj në moshë) përpiqen ta ndjekin, imitojnë. Janë nihilistë të çdo gjëje që nuk e bëjnë vetë, por nëse një punë duhet ta mbarojnë, gjejnë 1000 arsye, të mos e bëjnë. Mbrojtësit e proletariatit, e masave, nuk "ndotin duart" me një punë. Larg qoftë!

Thirrja e fundit e Lubonjës ishte: Rezistencë fizike në mbrojtje të godinës së Teatrit duke bërë të ditur se këto gjëra i diskutoi me disa aktorë, disa përfaqësues të opozitës dhe disa të shoqërisë civile.

A janë të sinqerta këto fjalë sot? A e duan vërtetë Teatrin dhe aktorët që bënë historinë e interpretuan në të? A mund të besohet se opozita e sotme, shoqëria civile, radical chic-ët shqetësohen shumë për memorien e Kadri Roshit, Sandër Prosit, Naim Frashërit, Kujtim Spahivoglit që sot nuk jetojnë, kur anatemojnë me gjithë forcë të gjallin Robert Ndrenika, të gjallët Arben Derhemi, Altin Basha, Hervin Çuli, Ndriçim Xhepa, Artan Imami etj. vetëm pse përqafojnë idenë e një Teatri të ri e dinjitoz për artistët dhe gjithë qytetin?

Eshtë gjallë edhe shkrimtari ynë i madh Ismail Kadare. Dhe vetëm nga një intervistë e Helena Kadaresë, e cila me sinqeritet tregon se çfarë i bënë ata njerëz, administratorë, që sot thonë se u dhemb Teatri, zbulojmë se si e sa i kanë vërtetë "për zemër" dhe i trajtojnë siç duhet Artin dhe njerëzit me të cilët krenohemi sot.

Po ndaj me ju këtë paragraf në intervistën kaq të bukur që Helena Kadare i dha disa kohë më parë gazetares Mira Kazhani. Më bënë përshtypje shumë gjëra, por kjo e ndërtimit të 22 katëshit para dritares së tyre, murimit të banesës së dy shkrimtarëve tanë të shquar nga ata që sot bëjnë se u dhimbset për shembull natyra, Tirana, parku, apo Teatri i vjetër, është vërtetë domethënëse për të kuptuar se gjërat që thonë këta shqiptarë, janë e kundërta e asaj që bënë, sidomos, atëherë kur e kishin të gjithë mundësinë e pushtetin të tregonin se e donin konkretisht e me vepra, Artin dhe artistët. Ja si e tregon Helena Kadare atë që do të trishtonte e errësonte ditët e qëndrimit të çiftit Kadare në Tiranë:

"Po të tregoj diçka të këtyre kohëve të fundit: Apartamenti ku banojmë në Tiranë - rrëfen Helena për Tiranapost, - ishte një nga gëzimet tona kur ktheheshim në Shqipëri. Pamja që hapej përpara dritareve tona, me malin e Dajtit përballë, ishte diçka fantastike. Qysh në mëngjes apartamenti mbushej me një dritë hyjnore, do të thosha, nga lindja e diellit prapa malit. Dhe papritur e pakujtuar, brenda tre muajve që ne s'ndodheshim aty, para dritareve tona u ngrit një ndërtesë 22 katëshe! Një përbindësh 4-5 metra para nesh. Themelet e këtij pallati kishin 15 vjet që rrinin "të heshtura" aty poshtë.

Një ditë na thirri për drekë ambasadori zviceran, që është ngjitur me këtë ndërtim, për të na treguar zymtësinë ku kishte rënë rezidenca e tij. Shteti zviceran e kishte blerë atë vilë pasi kishte marrë garancinë, që ai pallat, jashtë të gjithë standardeve ligjore, s'kishte për t'u ngritur. Por ja që s'ndodhi ashtu. "Shikoni ç'errësirë është bërë këtu tek unë, na tha i dëshpëruar. Ne tani jemi të detyruar që natë e ditë të rrijmë me drita elektrike të ndezura". Pas kësaj, ardhjet tona në Tiranë e humbën gëzimin e mëparshëm. Dhe një ditë, kur sapo ishim kthyer nga Franca, Ismaili më thotë si pa të keq: "E di si është puna? Ne edhe pak kohë na mbetet për të jetuar. Do bëjmë si do bëjmë me këtë që na kanë bërë këtu. Ti mundohu të mos ia hedhësh sytë fare asaj gjëje përballë..." Po mirë, ia ktheva, pse ky është ngushëllimi, vdekja jonë?..."

Shumë qytetarë të Tiranës e shohin shkrimtarin e madh të gjerbë kafenë e tij në shoqërinë e botuesit Hudhri në një nga lokalet pranë Parkut të Liqenit. Me siguri i gëzohet diellit e natyrës, duke lënë pas krahëve murimin e dritareve të tij nga ata që sot bëjnë sikur qajnë për artin e Teatrin e për të kërkojnë "rezistencë me forcë".

TAG:
• teatri kombetar
• Ismail Kadare
• alba malltezi

Sondazhi i ditës:

Sa i përhapur është korrupsioni në Shqipëri?

• Shumë

  84.8%

• Pak

  9%

• Nuk e di

  6.3%

Vota total: 3148

• Sondazhi i ditës:

  Sa i përhapur është korrupsioni në Shqipëri?

  Shumë Pak Nuk e di