Alba Malltezi

Një popull si ne, që ka zemrën e mirë, nuk mund të çorientohet nga rruga e tij drejt dritës. Sigurisht në këtë rrugëtim do të dalin shumë njerëz shkatërrues, keqdashës, që do të na tërheqin nga krahët, do të na bëjnë stërkëmbësha për të na rrëzuar, por nuk do të na pengojnë të arrijmë në ndriçim.

Ishte koha kur politika thërriste: "Duka i krimit, Klani i Zemunit!". Lufta ishte shumë e ashpër edhe atëherë. Ju kujtohet besoj?

Nëse ti gëzohesh se pe një shfaqje të bukur, se fotografove një lule në Tiranë, se të pëlqejnë fjalët e mira që Europa thotë, e sigurtë, në shteg do të dalë: Ai ose Ajo: Ah ti që mbështet krimin, drogën, korrupsionin, prostitucionin!

E vërtetë, ai u bë me shtëpi dhe ka qindra fëmijë të tjerë që e ëndërrojnë një të tillë, por ama Taramelja e ka merituar të tërën sepse të gjithëve u ka faluar aq shumë ëmbëlsi e dashuri vetëm me dëshminë e ekzistencës së ëmbël të tij.

Në kohën kur disa individë po bënjë të pamundurën të mbushin me urrejtje zemrat e njerëzve të thjeshtë, gazetarët, ata që njohin, ata që kërkojnë të vërtetën, janë të thirrur të bëjnë punën e tyrë më të mirë.

Të fortët jetojnë mirë në Shqipëri: Të jesh trafikant, nëpunës i korruptuar, politikan në pushtet apo opozitë i ke të gjitha mundësitë për të mbijetuar.

Ndryshe nga personazhet e Gomorrës; të fortë italianë, trafikantë, njerëz të pashpirt, të cilët shoqëria i ka dënuar të paktën me izolim, në mënjanim, tek ne, është më e vështirë. Janë në qendër.

Pak vetë po e kuptojnë prej muajsh gjuhën irracionale të Monika Kryemadhit. Kërcënime, djegie, mafia, protesta... një fjalor prej "gjykatëseje ilegale"

Njëshi, qëllon, ka qëlluar, edhe mund të çmendet një ditë, pikërisht këtë kanë parashikuar baballarët e Demokracisë, ku fjalë pas fjale kanë qendisur Kushtetuta e kanë parashikuar të ndajnë pushtetet e t'u japin më shumë njerëzve përgjegjësi.

Me distancimin nga Rudina Hajdari, Partia Demokratike jashtë parlamentit, ka humbur një aset të vlefshëm të një politike konstruktive dhe ndryshe, ndërsa Shqipëria ka fituar atë që prej kohësh i ka munguar.

Jemi në këtë gjendje ku jemi sot, përballë egërsisë më të paimagjinueshme të fjalës, sepse disa kanë punuar shumë me insistim që të vinte kjo ditë: që askush të mos kuptonte se kush është i drejtë e kush kriminel, kush hajdut e kush punëtor, kush i aftë e kush i paaftë për të bërë gjëra me vlerë për Shqipërinë.

Flasim shumë për të rinjtë që duhet të sfidojnë politikën e vjetër, atë politikë që na ka lodhur e na lodh me konfliktualitetin që prodhon. Të gjithë jemi të dëshiruar të shohim të rinj sfidues në horizont, të rinj të guximshëm që thonë të vërteta e që mund të jenë shpresa e bukur për ndryshim.

Përditë "shpërthen" dikush ndaj dikujt duke krijuar edhe rrathët e pasojave: ngjarje politike, sociale, kulturore e bëjnë mjedisin ku jetojmë si një vullkan përherë aktiv.

Bukuritë e Shqipërisë nuk janë merita jonë. Malet, lumenjtë, pemët, gurët, plazhet, kështu na kanë qëlluar. Mirëmbajtja, përkujdesja, ruajtja është merita jonë, por këtu çalojmë. Erërat e këtyre ditëve na kanë sjellë para syve papastërtitë që në vite hedhim në natyrën ku jetojmë.

Pa një opozitë të mirë, korrekte, një vend humb harmoninë, demokracinë, barazinë, bukurinë. Por në gjithë këto vite, opozitarët e zgjedhur nga populli as nuk e kanë kuptuar e as kanë ndërmend ta kuptojnë rëndësinë e një vlere të tillë.

Disa shqiptarë vetëm shajnë. I sheh kohët e fundit më të inatosur e gojëligë se kurdoherë e më të gjitha format e mjetet pretendojnë se po bëjnë një... Revolucion. Por pikërisht nga këta, shqiptarët më të mirë e liridashës, kërkojnë një herë e mirë të shpëtojnë.

A janë disa individë që jetën e kanë kaluar nëpër formacione politike të ngjashme me shpellën e Platonit, që sot mund të shpjegojnë para shqiptarëve realitetin ku jetojmë?

Veprimet e grave të reja e të forta shqiptare, nuk mund të mos japin efektin e tyre afatgjatë, pavarësisht rezistencës, ofendimeve, përjashtimeve

Që shqiptarët e 2019-s, brenda vetes, të mos gjejnë burimin dhe forcën e duhur për një gjuhë e qëllime të përbashkëta, është trishtim.

A gjeti në Tiranë Albini shpirt të pastër opozitari, utopistë, idealistë, ëndërrimtarë për një të tashme e të ardhme më të mirë?