Historia e gruas së moshuar me
vazon perfekte dhe të krisu

Një grua e moshuar kineze kishte dy vazo të mëdha të cilat i varte në dy anët e një shkopi druri që mbante mbi shpatulla.

Njëra nga vazot kishte disa të krisura,ndërsa tjetra ishte perfekte dhe ishte gjithmonë plot me ujë përgjatë rrugës, që nga burimi e deri në shtëpi, ndërsa vazoja e krisur arrinte gjysmë e boshatisur. Për rreth dy vjet me radhë vazhdonte e njëjta histori me gruan që çonte në shtëpi një vazo e gjysmë me ujë.

Natyrisht që vazoja e pa thyer ishte shumë krenare për veten e saj, por vazos së gjorë që ishte e krisur i vinte shumë turp për defektin e saj dhe  ishte shumë e hidhëruar që  bënte vetëm gjysmën e punës për të cilën ishte krijuar.

Pas dy vjetësh që jetonte e dëshpëruar nga “dështimi” i saj, vazoja i flet të zonjës ndërkohë që po ecnin rrugës: “Më vjen shumë turp nga vetja, sepse nga kjo e krisura që kam anash derdhet i  gjithë uji rrugës kur kthehemi për në shtëpi”.

E moshuara buzëqesh: “A e ke vënë re që ka lule nga ana jote e shtegut kur ecim, por jo nga ana e vazos tjetër?”. E pra kjo sepse unë e kam ditur gjithmonë defektin tënd dhe për këtë arsye kam mbjellë fara lulesh nga ana jote  dhe kështu çdo ditë që ktheheshim, ti i ujisje.

Për dy vjet kam mundur të këpus lule dhe të zbukuroj tavolinën. Nëse ti nuk do të ishe kështu si je, nuk do të kisha pasur gjithë këto bukurira për ta hijeshuar shtëpinë.

Thelbi i kësaj historie NUK është të mësojmë se mund të jemi të dobishëm edhe pse kemi defekte. Kjo dihet. E nuk është as ajo që, defektet tona mund të shndërrohen në pika të forta. E dimë që limitet mund të jenë një mundësi, por nuk është kjo ideja.

Pyetja që sot na drejton ky rrëfim është: Cilat janë gjërat e rëndësishme për ty? Sa bukuri dhe mirësi po sjell në jetën tënde?

Redaksia Online
(M.Ç/shqiptarja.com)