Mao Ce Duni: Ndryshe nga Marksi dhe Lenini që ndoqën shkollat e larta, unë me Stalinin jemi vetëm me të mesme…”/ Proces-verbali sekret i takimit me Hysni Kapon dhe Beqir Ballukun, Pekin 1967

Memorie.al publikon një dokument arkivor të nxjerrë nga Arkivi Qendror i Shtetit në Tiranë (fondi i ish-Komitetit Qendror të PPSH-së), i cili i përket vitit 1967, ku ndodhet proces-verbali “Tepër sekret” i një bisede të zhvilluar në Pekin, me datën 3 shkurt të atij viti, gjatë një pritje që Kryetari i Partisë Komuniste të Republikës Popullore të Kinës, Mao Ce Dun, me kryeministrin Çu En Lai, dhanë për nder të delegacionit shqiptar të kryesuar nga sekretari i Komitetit Qendror të PPSH-së, Hysni Kapo dhe ministri i Mbrojtjes Popullore e zv/kryeministri Beqir Balluku, ministri i Punëve të Jashtme, Behar Shtylla, Drejtori i Drejtorisë Politike të Ushtrisë në Ministrinë e Mbrojtjes, Hito Çako, si dhe ambasadori shqiptar në Pekin, Vasil Nathanaili. Biseda e plotë në mes dy udhëheqësve kryesorë të Republikës Popullore të Kinës, me delegacionin e lartë shqiptar, ku Mao Ce Dun pasi bëri një rezyme të përgjithshme mbi gjendjen reale në të cilën ndodhej asokohe Kina dhe Partia Komuniste që ai kryesonte, ai u tregoi Hysni Kapos dhe Beqir Ballukut, se: propaganda që bënte udhëheqja e lartë kineze dhe gazeta ‘Zhenminzhibao’ që e cilësonin atë si: “Mësues i madh”, “Udhëheqës i madh”, “Strateg i madh” dhe “Timonieri i madh”, po i ngrinte kultin e individit, gjë të cilën ai nuk e pëlqente, pasi dëshironte të quhej thjesht një “mësues”, ashtu siç kishte qenë në të vërtetë, por nuk mund të bënte dot asgjë për ta ndaluar atë!

Proces-verbali i bisedës së zhvilluar në Pekin më 3 shkurt të vitit 1967, gjatë pritjes që Mao Ce Duni dha për delegacionin shqiptar, të kryesuar nga Hysni Kapo dhe Beqir Balluku

                                                                                              Tepër sekret

Përmbledhje e bisedës midis Kryetarit Mao Ce Dun dhe shokëve Hysni Kapo dhe Beqir Balluku. (Sipas një stenogrami të paverifikuar).

Koha e takimit: 3 shkurt 1967, duke filluar nga ora 17:20 deri në 19:00

Vendi i takimit: Dhoma nr. 118, Salla e Asamblesë

Pjesëmarrës: Behar Shtylla, Hito Çako, dhe Vasil Nathanaili

Përkthyesi: Fan Tzen Xuo

Përpara bisedës, shoku Mao Ce Dun përshëndeti shokët Hysni Kapo, Beqir Balluku, Behar Shtylla, Hito Çako dhe anëtarët e tjerë të delegacionit ushtarak shqiptar, të udhëhequr nga shokët Hysni Kapo dhe Hito Çako.

Shoku Mao Ce Dun përshëndeti ngrohtësisht shokët shqiptarë dhe shtrëngoi duart fuqishëm. Shokët shqiptarë përshëndetën shokun Mao Ce Dun me duartrokitje dhe brohoritje. Ndërsa po bëheshin fotografi, shoku Mao u tha shokëve se ata duhet të kapen duke buzëqeshur, se ata duhet të shfaqen plot jetë në fotografi, jo të vdekur – se proletariati duhet të shfaqet plot me fotografi të gjalla.

Pasi u bënë fotografitë, shoku Mao Ce Dun thirri: Poshtë imperializmi! Poshtë revizionizmi! Poshtë reaksionarët e të gjitha vendeve! Le të bashkohemi! Le të bashkojmë të gjithë njerëzit revolucionarë të botës!

Shoku Mao Ce Dun u kërkoi shokëve Hysni Kapo, Beqir Balluku dhe të tjerëve, që të përcjellim përshëndetjet më të përzemërta për shokun Enver Hoxha, shokun Mehmet Shehu dhe drejtuesit e tjerë të Komitetit Qendror të Partisë së Punës së Shqipërisë.

Shoku Mao Ce Dun pyeti me shumë interes shokun Hysni Kapo për shëndetin e tij dhe shikoi me vëmendje të dy duart e shokut Hysni Kapo.

Pas kësaj, shoku Mao Ce Dun zhvilloi një bisedë vërtet të përzemërt dhe të sinqertë me shokët Hysni Kapo, Beqir Balluku, Behar Shtylla, Hito Çako, e të tjerë.

Kryetari Mao: Kur do të largoheni?

Shoku Beqir Balluku: Shoku Hysni do të largohet pasnesër.

Kryetari Mao: Ne mendojmë se duhet t’ju mbajmë këtu për tre muaj (duke i’u drejtuar shokut Hysni). Ne do të donim që ju të na ndihmoni, të na jepni këshilla, por ju do të na lini. Na vjen keq për këtë; ne nuk mund t’ju mbajmë këtu.

Shoku Hysni Kapo: Shoku Mao Ce Dun, edhe para delegacionit të kryesuar nga shoku Beqir Balluku dhe ne, shoku Enver dhe Komiteti Qendror, kërkuan që ne të komunikojmë me njerëzit kinezë, miq dhe veçanërisht me ju, shoku Mao Ce Dun, t’ju trasmetojmë përshëndetjet e popullit shqiptar dhe Partisë së Punës së Shqipërisë, e udhëhequr nga shoku Enver Hoxha, që ju të mund të jetoni sa malet e Shqipërisë, në të mirë të popullit kinez, në dobi të njerëzve në të gjithë botën, në dobi të mbarë njerëzimit !

Kryetari Mao: Faleminderit shumë.

Shoku Hysni: Për më tepër, Komiteti ynë Qendror, dhe veçanërisht shoku Enver, më ka kërkuar t’u komunikoj falenderimet tona të përzemërta për mesazhin tuaj personal në Kongresin e Pestë të Partisë së Punës të Shqipërisë, të sjellë tek ne nga shoku Kang Sheng. Ky mesazh është i një rëndësie të jashtëzakonshme në historinë e partisë dhe popullit tonë.

Ai shërben për të frymëzuar partinë dhe popullin tonë, të udhëhequr nga shoku Enver Hoxha, në luftën për të mbrojtur marksizëm-leninizmin, në fitoren e socializmit dhe komunizmit. Dua ta përsëris këtë fakt – ky mesazh është shumë i rëndësishëm; një mësim i madh për ne, një frymëzim në përmbushjen e detyrimeve tona.

Ne e çuam këtë mesazh në skajet më të largëta të vendit tonë; burra, gra, të moshuar dhe të rinj duhet ta dëgjojnë atë. Ky mesazh është një frymëzim i madh në luftën e vazhdueshme në vendin tonë. Ky mesazh na dha forcë. Ne do të vazhdojmë luftën tonë nën drejtimin e Partisë sonë dhe shokut Enver Hoxha.

Kryetari Mao: A luan vërtet një rol kaq të madh? Nuk luan vërtet një rol kaq të madh; si mund të jete kështu?! Ju e keni ekzagjeruar këtë. Unë mendoj se ju po promovoni kultin e individit.

Shoku Hysni: Jo. Ne nuk kemi frikë nga kulti i individit, shoku Mao Ce Dun. Sa i përket partisë dhe njerëzve tanë, ky është një fakt.

Shoku Beqir: Ju falënderojmë shumë për vlerësimin e lartë dhe mbështetjen që na treguat.

Kryetari Mao: Unë nuk jam shumë i aftë dhe ju e dini këtë, shokë. Vetëm shikoni se në çfarë rrëmuje është Kina. Gjërat nuk po shkojnë mirë. Ka ngatërrim të madh kudo. Kur ishte shoku Mehmet Shehu këtu në Kinë?

Shoku Çu En Lai: Në maj të vitit të kaluar.

Kryetari Mao: Në maj të vitit të kaluar, i thashë se çështja, nëse revizionizmi do të ketë sukses, apo nëse do të jetë marksizëm-leninizmi, është çështja e dy rrugëve dhe dy klasave. Kush do te fitoje? A do të jetë borgjezia apo proletariati? Marksizëm-Leninizmi apo revizionizmi? Unë i thashë se ne nuk mund të themi akoma; ne ende nuk mund të nxjerrim ndonjë përfundim se kush do të fitojë.

Ka dy mundësi: E para është që borgjezia të dalë fitimtare, që revizionizmi të triumfojë. Mundësia e dytë, është që të përmbysim revizionizmin dhe borgjezinë. Pse e përmenda së pari mundësinë e humbjes sonë? Unë besoj se është më e favorshme për ne, që t’i shikojmë gjërat në këtë mënyrë. Kjo do të thotë që ne nuk duhet ta nënvlerësojmë armikun.

Lufta brenda partisë sonë ka mbetur e fshehur për shumë vite. Për shembull, në janar 1962, ne thirëm një takim të gjerë në të cilin morën pjesë më shumë se 7.000 kuadrot tanë, përfshirë sekretarët e partisë nga niveli i rrethit e lart. Kam mbajtur një fjalim në këtë takim. Unë thashë që revizionistët donin të na rrëzonin dhe nëse nuk i kushtonim vëmendje, nëse nuk luftojmë, atëherë në të paktën disa vjet, ose ndoshta dhjetë, dhe më së shumti në disa dekada, Kina do të bëhej një diktaturë fashiste.

Ky fjalim nuk u botua; u mbajt si dokument i brendshëm. Ne do ta shikojmë përsëri, sepse mund të ketë disa gjëra atje që duhet të korrigjohen. Sidoqoftë, tashmë në atë kohë e vura në dukje këtë çështje. Kaluan pesë vjet – 1962, 1963, 1964, 1965, 1966. Pse dështuam që të kryejmë disa nga detyrat tona në mënyrë korrekte? Kjo nuk është çështje modestie; këto janë fjalë të vërteta. Në të kaluarën, ne u përqendruam vetëm në çështje të caktuara dhe njerëz të caktuar, siç është, për shembull, gjatë 17 viteve të fundit, lufta kundër grupit Kao Kang dhe Jao Shu-shih, të cilin e përmbysëm. Kjo ndodhi në dimrin e vitit 1953 dhe në pranverën e 1954-ës.

Pastaj, në vitin 1959, ne përmbysëm grupin e Peng Dehuai, Huang Kecheng dhe Zhang Wentian. Përveç këtyre, ne zhvilluam një luftë në qarqet kulturore, në fshatra dhe në fabrika – kjo ishte fushata për edukimin socialist. Ju i dini disa nga këto gjëra. E gjithë kjo në të vërtetë nuk mund ta zgjidhë problemin; ne nuk kemi gjetur një mënyrë, një metodë për të zbuluar anën tonë më të errët në një mënyrë të hapur dhe gjithëpërfshirëse, nga poshtë lart.

Neve na duhej një periudhë përgatitore për këtë luftë. Dy vjet më parë, në nëntor, ne botuam një artikull kritik kundër një historiani, Wu Han. Ishte e pamundur që ky artikull të shkruhej në Pekin; ne nuk mund të organizonim një grup shkrimtarësh atje, kështu që grupi u organizua në Shanghai, duke përfshirë Yao Wenyuan dhe shokë të tjerë, dhe për këtë arsye ata shkruan këtë artikull.

Shoku Hysni: Sipas udhëzimeve të shokut Mao Ce Dun.

Kryetari Mao: Nuk e di sa të përfshirë ishin Jiang Qing dhe të tjerët kur filluan ta shkruajnë këtë. Pasi e mbaruan, ma dhanë për ta lexuar. Në fillim, ata më thanë se ishte e nevojshme të dilja me disa kritika. Unë gjithashtu nuk e dija për faktin se ata nuk mund të organizonin grupin e shkrimtarëve në Pekin, kjo është arsyeja pse ata shkuan në Shanghai.

Kështu, pasi përgatitën artikullin, ma dhanë për ta lexuar. Ata më thanë: Ne po ua japim vetëm juve, por nuk po ua japim Çu En Lait dhe Kang Sheng e të tjerëve, sepse nëse ua japim atyre, atëherë duhet t’ia japim edhe Liu Shaoqi, Ten Hsiao Pin, Peng Zhen, Lu Dingyi, e kështu me radhë. Liu Shaoqi dhe Ten Hsiao Pin e të tjerë, ishin kundër publikimit të këtij artikulli.

Pasi artikulli u botua, me përjashtim të Pekinit, gazetat në provinca e ribotuan atë. Unë isha në Shanghai në atë kohë, dhe më vonë, thashë që artikulli duhet të botohet edhe në broshura. Të gjitha provincat pohuan se do të pajtoheshin me të, përveç Pekinit. Sepse disa njerëz nuk ishin të sigurt! Komiteti i partisë në Pekin ishte në një gjendje të tillë, që ishte krejtësisht i padepërtueshëm – nuk mund të merrje as majën e një gjilpëre apo një pikë uji atje.

A nuk u riorganizua? Edhe komiteti i riorganizuar i partisë nuk ishte në rregull, kështu që riorganizimi është i nevojshëm përsëri. Kur u njoftua publikisht riorganizimi i komitetit të partisë në Pekin, ne shtuam dy divizione në garnizonin e Pekinit. Ekzistojnë tre ndarje territoriale tani në Pekin dhe një divizion i motorizuar, pra katër divizione në total. Prandaj, ju dhe unë mund të shkojmë kudo që duam të shkojmë. Dy ndarjet e para janë të mira, por ishin shumë të shpërndara; ata e trajtuan mbrojtjen kudo.

Midis ‘Rojeve të Kuqe’ ka njerëz të pabesueshëm: monarkistë që janë të qetë gjatë ditës, por hyjnë në veprim gjatë natës. Ata mbajnë gota dhe maska ​​dhe janë të armatosur me shkopinj dhe thika. Ata kanë shkaktuar çrregullime dhe janë përpjekur të vrasin një numër njerëzish të mirë. Ata kanë vrarë disa dhe plagosur disa qindra. Shumica e atyre që kryejnë këto lloj krimesh, janë fëmijë të kuadrove të rangut të lartë, për shembull: fëmijët e He Long, Lu Dingyi, Luo Ruiqing dhe të tjerë. Kjo është edhe arsyeja pse ka probleme në ushtri.

Ai Long, është anëtar i Byrosë Politike, ndërsa Luo Ruiqing është anëtar i Sekretariatit dhe shef i Shtabit të Përgjithshëm. Ne e zgjidhëm çështjen e Luo Ruiqing tashmë dy vjet më parë, në dhjetor. Ne zgjidhëm rastin e njerëzve në komitetin e partisë së Pekinit në maj të vitit të kaluar. Ne zhvilluam fushatën e dazibaos (Fletë-Rrufeve, Shënimi ynë), duke filluar nga 1 qershori i vitit të kaluar. Duke filluar nga gushti, ne aktivizuam Gardën e Kuqe. Disa nga ju, shokë, u takuat me Nie Yuanzi në Universitetin e Pekinit. Kush ishte në takim?

Shoku Hysni: Shoku Behar Shtylla.

Kryetari Mao: Ajo shkroi një dazibao më 25 maj të vitit të kaluar. Unë isha në Hangzhou në atë kohë dhe e lexova vetëm rreth mesditës së 1 qershorit. E lexova dhe thirra menjëherë Kang Sheng dhe Chen Boda, dhe u thashë ta transmetonin në radio. Menjëherë pas kësaj, dazibaot u shfaqën kudo!

Shoku Beqir: Dazibaot dhanë sinjalin.

Kryetari Mao: Unë nuk e kam shkruar atë; është shkruar nga Nie Yuanzi dhe gjashtë shokë të tjerë. Rojet e Kuqe u organizuan në shkollat ​​pranë Universitetit Tsinghua dhe Universitetit të Pekinit. Ata më dërguan një dokument. Unë u shkrova Gardave të Kuqe të këtyre dy shkollave më 1 qershor dhe, si pasojë, Rojet e Kuqe u zgjeruan fuqishëm në të gjithë vendin. Më 18 gusht, zhvillova një takim me disa qindra mijëra Rojet e Kuqe. Plenumi i 11-të i Komitetit Qendror, u mbajt nga dhjetë ditët e para deri në mes të gushtit.

Në atë kohë, unë vetë shkrova një dazibao me rreth 200 paragrafe, e cila vuri në dukje se disa njerëz të rëndësishëm, duke filluar nga baza deri në Komitetin Qendror, duke vepruar nga pikëpamja borgjeze, po luftonin kundër studentëve dhe nxënësve, kundër proletariatit, dhe se ata po bënin terror të bardhë. Kështu e demaskuam aktivitetin e Liu Shaoqi dhe Ten Hsiao Pin. Por konfrontimi përfundimtar mes dy palëve nuk ka përfunduar ende. Pak a shumë, muajt shkurt, mars dhe prill, do të jenë koha e caktuar, që do të përcaktojë fitoren ose humbjen.

Sa i përket zgjidhjes së plotë të problemit, ne kemi nevojë deri në shkurt, mars dhe prill të vitit të ardhshëm, dhe ndoshta edhe më gjatë se kaq. Mos mendoni se të gjithë anëtarët e partisë sonë janë njerëz të mirë. Tashmë disa vjet më parë, thashë se ne kishim nevojë të pastronim disa miliona prej tyre. A ishin këto ndoshta fjalë boshe? Nuk mund të bëje asgjë! Zgjidhja e problemit kërkonte mobilizim masiv, por masat nuk mund të bëjnë asgjë.

Ata nuk kuptojnë. ‘Zhenminzhibao’, gazeta e Komitetit Qendror, nuk më dëgjon. Në gazetë, ata morën përsipër dy herë: një herë më 1 qershor të vitit të kaluar, dhe pastaj përsëri në janar. Unë kam deklaruar publikisht se nuk do të lexoj ‘Zhenminzhibao’. Këtë i’a thashë edhe kryeredaktorit atje: Unë nuk do të lexoj gazetën tuaj! I thashë këtë disa herë, por ai nuk më dëgjoi.

Këto mendime të mia nuk shkojnë mirë këtu në Kinë; ata nuk i pranojnë në universitete dhe në shkollat ​​e mesme, sepse kontrolloheshin nga Liu Shaoqi, Ten Hsiao Pin, Departamenti i Propagandës i Lu Dingyi, Ministria e Kulturës e Zhou Yang, si dhe të gjithë të tjerët në Ministrinë e Arsimit të Lartë dhe në arsimi i përgjithshëm. Nuk ka asgjë që mund të bëjë dikush.

Shumë persona janë demaskuar në partinë tonë, dhe këta mund të dallohen sipas disa llojeve: Lloji i parë përbëhet nga ata që duan një revolucion demokratik, kështu që ne mund të bashkëpunojmë me këta njerëz gjatë fazës së revolucionit demokratik. Ata duan të arrijnë një revolucion demokratik dhe krijimin e kapitalizmit.

Ata duan përmbysjen e imperializmit e feudalizmit, dhe gjithashtu ata duan përmbysjen e kapitalizmit burokratik. Por në realitet, ata nuk duan përmbysjen e kapitalizmit kombëtar. Ata bien dakord për shpërndarjen e tokës, që kjo tokë t’u jepet fshatarëve, por ata nuk pajtohen me krijimin e fermave bashkëpunuese. Ky lloj njerëzish përbëhet nga një grup i të ashtuquajturve kuadro të vjetër.

Lloji i dytë përbëhet nga njerëz që iu bashkuan partisë pas çlirimit; 80 përqind e këtyre njerëzve iu bashkuan partisë pas vitit 1949. Disa nga këta njerëz u bënë kuadro, sekretarë të organizatave territoriale të partisë, sekretarë të komiteteve të partisë, madje edhe sekretarë partie në nivel rrethi, në nivel rajonal, në krahinë të nivelit, madje edhe disa anëtarë të Komitetit Qendror. Ja kush janë këta njerëz.

Lloji i tretë përbëhet nga ata njerëz që kemi trashëguar nga Guomintang. Disa nga këta ishin komunistë të kapur nga Guomintang, dhe të cilët u bënë tradhtarë dhe bënë deklarata antikomuniste në gazeta. Në atë kohë, ne nuk e dinim që ata ishin antikomunistë. Ne nuk e dinim llojin e “aranzhimeve zyrtare” që kishin bërë. Tani, pasi i shikuam këto gjëra, rezulton se ata ishin me Guomintang dhe kundër Partisë Komuniste.

Lloji i katërt përbëhet nga fëmijët e borgjezisë, të feudalëve, të kulakëve. Pas çlirimit, ata hynë në shkolla, madje edhe në universitete, dhe morën njëfarë fuqie. Këta njerëz nuk janë të gjithë të këqij; disa prej tyre janë në anën tonë, por disa prej tyre janë kundërrevolucionarë.

Pra, pak a shumë, këta njerëz ndahen në këto kategori. Me pak fjalë, ata nuk përbëjnë një pjesë të madhe të popullsisë në Kinë, vetëm disa përqind të saj. Baza e tyre klasore përbëhet nga vetëm disa përqind të feudalëve, kulakëve, kapitalistëve, guomintangistëve, etj.

Ato janë, më së shumti, pesë për qind. Kështu, nga 700 milion banorë, këta njerëz përbëjnë jo më shumë se 35 milion. Ata janë të shpërndarë në fshatra, qytete dhe lagje. Nëse 35 milion njerëz do të mblidheshin në një vend dhe do të merrnin armë, atëherë ata do të bënin një ushtri të madhe.

Shoku Beqir: Edhe nëse do të mblidheshin, ata do të përbënin një ushtri që nuk kishte ide.

Kryetari Mao: Ata janë një klasë që po zhduket. Nga këta, më shumë se 30 milion njerëz, përfaqësuesit e tyre përbëhen nga jo më shumë se qindra mijëra dhe ata janë të shpërndarë në qytete, lagje, fshatra, shkolla dhe institucione të ndryshme. Kjo është arsyeja pse sapo u shfaq dazibao, sapo filloi lëvizja masive, sapo doli Garda e Kuqe, ata u frikësuan për vdekje.

Përveç kësaj, kishte edhe disa parregullsi të tjera. Ata filluan të përdorin dhe abuzojnë me shprehjen “Mendimi Mao Ce Dun”, “Maoizëm” … Nuk më pëlqen ky “-izëm”.

Çu En Lai: Ne themi se shprehja “Mendimi Mao Ce Dun”, do të vazhdojë të përdoret në të ardhmen.

Kryetari Mao: Ata gjithashtu më kanë bashkangjitur disa epitete, si “Mësues i madh”, “Udhëheqës i madh”, “Strateg i madh” dhe “Timonieri i madh”. Këto nuk më pëlqejnë. Por nuk mund të bëj asgjë. Ata po e bëjnë këtë kudo. Disa njerëz propozojnë që thjesht të ruhet epiteti “Mësues”. Kam qenë mësues në një shkollë fillore – sa mirë të jesh thjesht një mësues i thjeshtë! Por në aspektin e të qenit “profesor”, kjo nuk diskutohet. Unë nuk kam ndjekur universitetin. A keni ndjekur ndonjë universitet?

Shoku Hysni: Asnjë.

Kryetari Mao: Po ju? (duke i’u drejtuar shokut Beqir Balluku)

Shoku Beqir: As unë nuk kam.Kryetari Mao: As ju ​​nuk e keni? (duke iu drejtuar shokut Hysni Kapo)

Shoku Hysni: Kam ndjekur vetëm shkollën e mesme.Kryetari Mao: Marksi ndoqi universitetin, dhe Lenini. Stalini mbaroi shkollën e mesme, ashtu si edhe unë. Jam dyshues për një pjesë të mirë të studentëve të universitetit, veçanërisht ata që kanë studiuar shkencat shoqërore. Nëse këta njerëz nuk janë të arsimuar, nëse nuk ka revolucion kulturor, atëherë ata bëhen shumë të rrezikshëm. Ata bëhen revizionistë më tutje. Ata që kanë studiuar letërsi, nuk mund të shkruajnë romanet dhe poezitë e tyre.

Ata që kanë studiuar filozofinë nuk mund të shkruajnë artikuj filozofikë dhe as nuk mund të shpjegojnë fenomenet shoqërore. Studimet politike dhe juridike që ata kanë ndërmarrë janë tërësisht produkt i borgjezisë. Ne ende nuk kemi një libër shkollor të përshtatshëm. Ata që kanë studiuar ekonomi, gjithashtu bien nën këtë. Ka shumë elementë revizionistë. Por ne jemi përsëri me shpresë tani që kjo luftë brutale po vazhdon.

Shoku Beqir: Eshtë brutale, por është mirë. Ashtë mirë të kryhet një pastrim i tillë.

Shoku Hysni: Pasi të mobilizohen njerëzit, të gjithë mund të pastrohen. Ndoshta ajo që kemi parë deri më tani është shumë e kufizuar, por këto janë përshtypjet tona: i gjithë populli kinez është ngritur në këmbë.

Kryetari Mao: Jo të gjithë, jo akoma.

Shoku Hysni: Nga sa kemi parë, i gjithë populli kinez është ngritur me Revolucionin e Madh Kulturor, në luftën kundër armiqve të brendshëm, për të ecur përpara në ndërtimin e socializmit, në mbrojtjen e revolucionit socialist dhe forcimin e diktaturës të proletariatit. Ne jemi shumë entuziastë. Ndoshta nuk kemi parë sa duhet, por jemi optimistë. /Memorie.al

TAG:
• enver hoxha
• Mao Ce Duni