Goditja e qyteteve dhe infrastrukturave civile - madje edhe lojërat e parkut Shevchenko, apo një urë këmbësore, në Kiev - tregon edhe një herë fytyrën tragjike të dështimit të "operacionit special" rus në Ukrainë. Vladimir Putin kishte premtuar që në fillim se do të vinte për të "çliruar" dhe "denazifikuar" vendin. Pushtimi - në narrativën e tij - nuk ishte aspak një pushtim, por ndërhyrja, e bekuar nga patriarku i Moskës, e një lideri të ndritur, i vendosur për të rikthyer fëmijët e tij, viktima të një regjimi të korruptuar dhe tradhtar, në "nënë Rusi".
Realiteti i fakteve dëshmon sot për të disatën herë të kundërtën. Ne ende nuk i dimë në detaje efektet e bombardimeve të orëve të fundit në Kiev, Dnipro, ende në Zaporizhzhia dhe në qytete të tjera të Ukrainës. Ne e dimë se ka të vdekur dhe të plagosur, shtëpi në flakë, rrënoja në rrugë.
Por është e sigurt që edhe një herë pafuqia e ushtrisë ruse përballë aftësive të rezistencës ukrainase, përdorimi mjeshtëror i armëve të ofruara nga aleatët perëndimorë së bashku me fleksibilitetin e treguar nga shtabi i përgjithshëm i Kievit, e shtyjnë Kremlinin në përdorimin e bombardimeve pa kriter të qyteteve dhe infrastrukturës civile.
"Nëna Rusi" e Putinit vazhdon të vrasë ata që, sipas Putinit, ishin "fëmijët e tij"; ai njoftoi se donte t'i përqafonte dhe në vend të kësaj i therte. Nuk ka asgjë heroike apo kurajoze në bombardimin e qyteteve.
Rusët e bëjnë këtë nga larg, duke lëshuar raketa të përsëritura me sigurinë se anti-ajrorët ukrainas nuk do të jenë në gjendje t'i ndalojnë të gjithë.
Kini parasysh, Kievi ishte goditur tashmë disa herë, veçanërisht në fillim të luftës. Por në përgjithësi raketat kishin për qëllim kazermat dhe fabrikat e armëve dhe dëmi më i madh në ndërtesat civile ishte shkaktuar nga gjuajtja e raketave të goditura në ajër nga ukrainasit.
Tani, megjithatë, hakmarrja për sulmin në urën e Kerçit dy ditë më parë synohet qëllimisht në zemër të kryeqytetit dhe qyteteve të tjera të mëdha. Ju qëlloni për të vrarë, diçka që raketat e vjetruara ruse mund ta bëjnë shumë mirë. Nuk duhet shumë, mjaftojnë teknologjitë luftarake të Luftës së Dytë Botërore.
Nuk është inkurajuese që gjenerali Sergei Surovikin tani komandon operacionet. E kishim njohur mirë në Siri. Ai kishte qenë arkitekti i bombardimeve të qyteteve siriane në revoltë kundër regjimit kriminal të Bashar Asadit. Në atë kohë shtypi ndërkombëtar dhe organizatat humanitare kishin denoncuar me tmerr sulmet e synuara ndaj spitaleve dhe ndërtesave: ishte politika e frikës e imponuar me bomba, detyrimi i dorëzimit nga konsumimi.
Por atëherë edhe përdorimi i armëve kimike përfundimisht u harrua disi nga OKB-ja dhe organizatat ndërkombëtare. Mbetet të shpresojmë që ajo harresë e pavetëdijshme të mos përsëritet sot./ Shqipëroi nga Corriere.it Shqiptarja.com