Kjo është një nga ato historitë që tregohen në prag të festave dhe që lexuesit i gjykojnë secili sipas mënyrës së vet.
Një nga dy personazhet tonë nuk jeton më, por për tjetrin duket sikur asgjë nuk ka ndryshuar.
Premtimi që bëhet në ceremoninë e martesës civile apo fetare se “do të jemi së bashku në të mirë e në të keq për të gjithë jetën, deri sa vdekja të na ndajë” në këtë rast ka funksionuar krejtësisht ndryshe.
![](https://shqiptarja.com/template/img/NO_ALFA_Kuadrate shqiptarja.png)
Ata nuk janë ndarë, megjithëse njëri nuk jeton më.
Galipi dhe Jenka kanë jetuar së bashku më shumë se një gjysmë shekulli.
Nuk u lidhën me dashuri, por siç ndodhte shpesh, dikush që thirrej shkesi, u bë shkak për jetën e përbashkët e të lumtur që ata lidhën.
Jenka ishte shumë e re dhe shumë e bukur, saqë dora e saj me një trëndafil shëtiti si kartolinë në të gjithë Shqipërinë.
Ndërsa Galipi, që lundronte deteve si marinar, e dashuronte marrëzisht.
Kur marinari kthehej herët në mëngjes nga lundrimi, për të mos i shqetësuar të afërmit e saj, e zgjonte të fejuarën që flinte në ballkon me arra e bajame.
Duket si ballkoni i Romeos dhe Zhulietës, por ja që çdo dashuri e ka një ballkon, e ka një histori.
Kjo e Jenkës dhe Galipit ishte tepër fatlume.
U bënë prindër të dy fëmijëve shumë shpejt.
Kur anija ishte larg, dy prindërit e rinj i afronte zyra e radios në port.
Shumë vite më vonë kur Jenka desh ta abortojë foshnjën e tretë, Galipi u tha dy fëmijëve tashmë të rritur: “Mama ka në bark një vëlla apo motër tjetër për ju, dhe ne se bashku nuk do ta lejojmë që të ndodhi”.
Dy bashkëshortët rritën tre fëmijë të shëndetshëm e të mirë dhe shkuan t’i vizitojnë ata atje ku banojnë, deri në SHBA.
Ata që i njohën thonë se nuk kishin punë të ndara, bënin gjithçka së bashku, megjithëse 10 vjet më i madh në moshë Galipi kujdesej për të shoqen në çdo hap, sikur ta kishte fëmijë.
Jetonin me njëri-tjetrin dhe për njëri tjetrin.
Por jeta ka të panjohurat dhe të papriturat e veta.
Një javë më parë Jenka, gruaja e gjallë dhe gazmore, ndërroi jetë krejt papritmas.
Galipi e gjeti atë vetëm e të vdekur në shtëpi, siç thanë mjekët si pasojë e një iskemie cerebrale akute.
Ishte larguar vetëm 30 minuta nga shtëpia, dhe nuk qetësohej dot Galipi, pasi siç ripërsëriste mes dënesave: “Nuk i dhashë dot një gotë ujë”.
Galipi e ka të vështirë të mendojë se si do të jetë e ardhmja pa dashurinë e tij.
Dhe tani që shtëpia është plot me të afërm, vendimet e tij kanë vetëm një refren: “Ma ka lënë amanet Jenka që do të bëhet kështu!”
Dy njerëz fatmëdhenj, që duket se vazhdojnë të jetojnë së bashku.
Përse e tregova shkurtazi këtë histori?
Sepse çdo ditë dëgjojmë ngjarje të trishtuara dhune në familje, që shkojnë deri në vrasje e vetvrasje.
Sepse ka familje fatkeqe që i rrisin fëmijët nën dhunën verbale e fizike, veçanërisht të baballarëve.
Sepse ka ende gra që mbajnë familjet me punën dhe sakrificën e tyre, e që fatkeqësisht marrin si falënderim vetëm të shara e dhunë fizike.
Ndoshta për këtë u duhet kujtuar se qindra e qindra familje të tjera jetojnë edhe mes vështirësive, por në harmoni e të pandarë si Jenka e Galipi.
![](https://shqiptarja.com/template/img/antipiracynote.jpg)
![](https://www.shqiptarja.com/template/img/sh_logo1.png)