Ky është një insert që u prezantua mbrëmë në emisionin "Porta a Parta" të Bruno Vespës, ku i ftuar ishte dhe kryeministri Edi Rama.
Kronika televizive
”8 gusht 1991. Në portin e Barit kërkon të ankorohet anija tregtare ”Vlora”. Por, në bord nuk ka mallra, por një ngarkesë me njerëz të djersitur, të ngjeshur, të frikësuar dhe të rraskapitur. Janë 20 mijë burra, gra dhe fëmijë dhe imazhet me fytyrat e tyre të drobitura mbushin edicionet e lajmeve të asaj epoke. Janë refugjatët e parë që Italia nuk i kishte parë kurrë. Ishin ngjitur në bordin e asaj anijeje pa bileta. Një ditë më parë, me armët nëpër duar kishin detyruar kapitenin e anijes që të largohej nga porti i Durrësit dhe të mbërrinte në tokën të lirë më të afërt që njihnin, ajo që dukej nga dritaret e tyre dhe që premtonte punë dhe mirëqenie për të gjithë, edhe për ta, të detyruar të iknin nga vendi i tyre, Shqipëria, e dalë prej pak muajsh nga regjimi komunist dhe që ishte e aftë t’u ofronte qytetarëve të saj vetëm destabilitet, dhunë dhe uri. Por, ikja do të ishte e shkurtër. Të sapo ardhurit do të grumbulloheshin brenda stadiumit ”Vittoria” në Bari, ku do të furnizoheshin me ushqime dhe ujë, do të rivisheshin me veshje të thara dhe më pas në bordin e 11 avionëve dhe anijesh luftarake, 45 ditë më vonë do të riatdhesoheshin.
Në një distancë prej 28 vitesh, Shqipëria ka një tjetër pamje. Është një vend që ka marrë rrugën e zhvillimit dhe reformave, që promovon liberalizimin, favorizon nisjen e sipërmarrjes, që thith kompanitë e huaja duke mbajtur të ulëta taksat dhe koston e punës dhe që shpreson fort se ky është objektivi më i madh për t’u anëtarësuar në Bashkimin Europian.
Sipas raportit ”Doing Businnes” të Bankës Botërore për të hapur një dyqan sot në Shqipëri duhen pesë ditë dhe për të regjistruar një pronë duhen 19. Hapa prej gjiganti për një vend ku komunizmi kaloi në mënyrë shkatërrimtare, por që, që nga viti 1990 dhe deri sot në mënyrë të vendosur të shkojë drejt konkurrencës së lirë ekonomike. Sot, një shqiptar nuk ka sytë e dëshpëruar të një refugjati sepse jeton në një vend demokratik, fiton mesatarisht 425 euro në muaj me të cilat jeton në mënyrë dinjitoze dhe ka njohuri të mira të italishtes, çka e bën shumë tërheqës dhe kështu Vendi i Shqiponjave është bërë atraktiv për kompanitë italiane që vijnë këtu dhe që marrin punë mes Tiranës dhe Durrësit, sidomos në sektorin e infrastrukturës, energjisë, turizmit, bujqësisë dhe manifakturës.
Shqipëria e sotme ka ende shumë hapa për të bërë, duhet të përmirësojë infrastrukturën, të mbështesë boom-in e pabesueshëm turistik të dy viteve të fundit, të luftojë korrupsionin dhe të eliminojë pabarazinë shoqërore dhe këto nuk janë pak. Ekonomia e saj, ndryshe nga shumë të tjera, rritet, me dy shifra gjatë viteve ’90 dhe më pas me një mesatare që gjatë 10 viteve të fundit varion nga tre deri në pesë përqind. Shifra që në Itali ne as mund t’i shpresojmë”