VIDEO e sulmit, ekipi i medias ‘Sky News’ qëllohet me armë në Ukrainë, plagoset gazetari

Të hënën, pranë Kievit, kryekorrespondenti Stuart Ramsay dhe ekipi i tij u sulmuan. Operatori i kamerës Richie Mockler mori dy plumba në jelekun antiplumb, ndërsa Stuart u plagos. Përvoja e tyre ilustron shkallën e kaosit dhe dhunës teksa pushtimi i Rusisë hyn në një fazë të re dhe më vdekjeprurëse.

Nga Stuart Ramsay

Ashtu si me shumë luftëra, pushtimi rus i Ukrainës ndryshon vazhdimisht.

Zonat e sulmit dhe taktikat ndryshojnë, fushat e betejës shfaqen papritur në zona të qeta, dhe vendet e zhurmshme heshtin.

Kjo do të thotë që për të raportuar për ngjarjet, pranoni që në fillim se planet tuaja do të ndryshojnë.

U nisëm me kujdes për në qytetin e Buçës, ku një kolonë ruse ishte shkatërruar nga ushtria ukrainase një ditë më parë. Kontaktet e besuara në qytet na thanë se ishte qetësi dhe premtuan të na tregonin kolonën dhe të na tregonin për atë që kishte ndodhur.

Edhe kur u larguam nga qendra e Kievit përmes një qyteti që tani po forcohej me ushtarë shtesë, kaluam autostrada dhe rrugë kryesore ku vullnetarët po hapnin llogore dhe ushtria po poziciononte topat Howitzer për mbrojtjen e kryeqytetit, ishte e qartë se udhëtimi ynë do të ishte i vështirë.

Pikat e kontrollit të vazhdueshëm duhet të negociohen me kujdes. Tensioni është i dukshëm, luftëtarët janë të acaruar dhe e gjithë kjo përkeqësohet nga tingujt e vazhdueshëm të largët të të shtënave të mitralozëve, artilerisë dhe mortajave.

Qyteti është vetëm 30 kilometra nga qendra e Kievit, por udhëtimi ynë na mori orë të tëra. Rrugët u mbyllën dhe ne ndryshuam drejtim shumë herë.

Gjatë rrugës, në distancë, ne mund të shihnim helikopterët rusë që kryqëzoheshin në ajër, me hundë të zhytur drejt tokës ndërsa hapën zjarr.

Nga një vend i qetë, e gjithë kjo pjesë e fshatit, duke përfshirë destinacionin tonë të synuar ishte kthyer në një fushë beteje.

Duke drejtuar armët në makinën tonë, pika e fundit e kontrollit ukrainas sugjeroi që nuk duhet të shkojmë më tej. Ne zgjodhëm të ktheheshim në qendër të qytetit, ishim përpjekur të raportonim, por po bëhej shumë e vështirë.

Rrugët që kishim marrë tashmë ishin të pasigurta.

Kështu, vendosëm të lëmë mënjanë pjesën perëndimore të qytetit dhe të rihyjmë nga një drejtim tjetër.

Ne ndaluam në një pikë kontrolli dhe folëm me ushtarët dhe policët, duke i pyetur nëse rruga për në Kiev ishte e kalueshme.

Një oficer policie shkoi te makina dhe na tha se mund të ktheheshim majtas dhe të shkonim për në Kiev se rruga ishte e hapur.

U nisëm, por ishte qetësi vdekjeprurëse dhe ishim të shqetësuar. Udhëtuam ngadalë drejt një kryqëzimi, kishte rrënoja në rrugë, por kjo është normale tani, nuk kishte ushtarë dhe gjithçka dukej e shkretë.

Dhe pastaj nga askund, një shpërthim i vogël dhe pashë që diçka goditi makinën dhe një gomë shpërtheu. U ndalëm dhe atëherë bota jonë u kthye përmbys.

Plumbi tjetër qëlloi në xhamin e përparmë. Operatori i kamerës Richie Mockler u grumbullua në hapësirën e këmbëve të pasagjerit përpara, pastaj ishim nën sulm të plotë.

Plumbat u futën në të gjithë makinën, gjurmuesit, blicet, xhami i përparmë, sediljet, timoni dhe parakolpi ishin shkatërruar.

Ne nuk e dinim në atë kohë, por më vonë na thanë ukrainasit se na bëri pritë një skuadër zbulimi diversante ruse. Ishin profesionistë, plumbat vazhduan të përplaseshin me makinën.

Producenti Martin Vowles, i cili ishte dhe shoferi doli i pari nga makina, i ndjekur me shpejtësi nga Andrii Lytvynenko, producenti ynë vendas, duke më lënë mua, Richie dhe producentin tim Dominique Van Heerden brenda.

Në këtë fazë menduam se ishte një postbllok i ushtrisë ukrainase që gjuajti kundër nesh dhe se ishte një gabim, kështu që filluam të bërtisnim se ishim gazetarë, por plumbat vazhduan të vijnë.

E dinim se duhej të dilnim për të mbijetuar, por zjarri që vinte ishte intensiv.

Dominique e shtyu derën dhe rrëshqiti në tokë, duke u zvarritur drejt një pengese të autostradës dhe më pas u zhyt në një argjinaturë duke u rrokullisur deri në fund.

Richie po më bërtiste, por nuk mbaj mend shumë.

Më kujtohet që pyesja veten nëse vdekja ime do të ishte e dhimbshme dhe më pas u godita në pjesën e poshtme të shpinës.

"Unë jam goditur", bërtita.

Por ajo që më habiti ishte se nuk më lëndoi aq keq. Ishte më shumë si një grusht.

Ishte e çuditshme, por u ndjeva shumë i qetë. Arrita të vendosa kokoren time dhe do të përpiqesha të ikja, kur ndalova dhe u zgjata përsëri në një raft në derë dhe mora telefonat dhe kartën time të shtypit.

Richie thotë se më pas dola nga makina dhe u ngrita në këmbë, përpara se të vrapoja në buzë të argjinaturës dhe më pas fillova të vrapoja. Humba ekuilibrin dhe rashë në fund si një thes me patate, duke u dëmtuar në fytyrë. Jeleku antiplumb dhe helmeta ime me siguri më shpëtuan.

Richie ishte ende brenda makinës. plumbat hynin në makinë sa herë që ai lëvizte. Ai në fakt po mbrohej nga blloku i motorit.

Ai thirri dhe ne i bërtitëm të vinte, por pastaj heshtje. U duk si një përjetësi para se të dilte mbi barrierë dhe të hidhej poshtë drejt nesh, i ndjekur nga një breshër armësh.

Në fund u rigrupuam. Të pestë ishim gjallë, nuk mund ta besonim.

Isha në shok, por i gëzuar që jam gjallë. Martini më tha, është një mrekulli që doli secili prej nesh, e lëre më të pestë.

Ende në vijën e qitjes, u larguam nga makina, duke përdorur një mur betoni për mbulim.

Ne vumë re një njësi fabrikë me një portë të hapur dhe vrapuam një nga një brenda, duke kërkuar mbulesë. Ishim të bindur që gjuajtësit do të vinin.

Një derë u hap dhe tre persona na bënë shenjë që të hynim brenda punishtes së tyre.

Ne e dinim se do të duheshin orë të tëra dhe prisnim plotësisht që të kalonim natën në punishte ndërsa po punohej që të vinin për të na marrë. Nxjerrja e njerëzve nga vende të largëta në mes të një lufte që vazhdon të lëvizë është jashtëzakonisht e vështirë.

Jashtë, tingujt e betejës u intensifikuan. Nuk e kishim idenë se çfarë po ndodhte, por ishim të frikësuar se në çdo moment dyert e garazhit do të shpërtheheshin dhe persona të armatosur do të vinin për të na vrarë.

Është shpesh kështu në situata, ju mbijetoni në pjesën e parë dhe më pas gjithçka fillon të shkojë përsëri drejt greminës. Dhe je i lodhur, i rraskapitur, adrenalina ulet dhe ndihesh i dëshpëruar dhe i rrahur.

Bie telefoni dhe na thanë se duhej të prisnim deri në mëngjes. Jashtë tashmë ishte natë.

Fillova të dremitem në një divan dhe mbaj mend që pashë në mënyrë të turbullt një dritë që vezullonte, pastaj zhurmën e çizmeve të rënda.

Richie tha se ishte i bindur se ishte fundi, përpara se të dëgjonte këto fjalë të bukura: "Policia ukrainase, eja shpejt!"

Ne dolëm jashtë dhe u futëm në një automjet policie.

Kishim një rrugë të gjatë për të bërë, por ne kishim shpëtuar. Një ditë më vonë, u kthyem në qendër të Kievit.

Çështja është që ne ishim shumë me fat. Por mijëra ukrainas po vdesin dhe familjet janë në shënjestër të skuadrave ruse, ashtu siç ishim ne.

Kjo luftë po përkeqësohet dita-ditës.