Alba Malltezi

Krijimi i bukurisë autentike është një karakteristikë që shihet në qëndismat, cohat, figurat, materialet e të parëve tanë. Aty, tek kombinimi i ngjyrave, zgjedhja e formave dhe simboleve, fshihet dhe ruhet sekreti i harmonisë njerëzore që përfaqësojmë.

Natyra shqiptare kërkon ndihmën dhe impenjimin tonë. Çdo pemë e djegur, çdo pemë e humbur është një e çarë në trupin tonë që rrezikon të sjellë probleme më të mëdha. Duhet të ndërgjegjësohemi të gjithë bashkë, sa nuk është tepër vonë.

Bregu i Lëndinave, ku blegtorët e mbetur kullosin bagëtitë e tyre, kërcënohet nga përmbytja me panele diellorë. Bashkia, në vend të ekomonstrave, mund të mendonte stane të bukura që do ta vlerësonin këtë zonë.

Edhe këtë vit turizmi ynë ishte turizmi që ne dimë të bëjmë: Njerëz me shtëpi, makinë, veshje të pastra borë, por që sapo mundemi plehrat i hedhim m’u te këmbët përtokë, pa e menduar gjatë. Turizmi ynë, edhe këtë vit ishte turizmi i kontradiktave që na identifikojnë: me bukuri të rralla dhe shëmti absurde që ende na kujtojnë se na duhet punë, punë, punë të arrijmë më të mirën tonë.

Vila, rezorte luksoze, makina të shtrenjta dhe miliona euro pasuri sekuestruar trafikantëve të drogës tregojnë luksin fake që na rrethon dhe dëshirën për t’u distancuar. Përgjithmonë

Në kohë të kohëve njerëzit u kërkonin ndihmë Perëndive, orakujve, t’i ndihmonin të qëndronin në shëndet, në ekuilibër, në harmoni. Ku të falen sot ata që kanë tepri?

Në pak ditë dy ngjarje tronditëse kanë kuajt si protagonistë. Cili është mesazhi që na vjen si shuplakë?

Kritikat për turizmin në Shqipëri janë të domosdoshme. Asnjë qejfmbetje, shërbejnë për t’u përmirësuar!

Ekzibicionizmi i luksit në garë me njëri tjetrin, edhe mes djemsh borxhlinjsh dhe biznesmenësh që nuk paguajnë dot rrogat e vartësve për muaj të tërë, tregon se jemi në një shoqëri Vipash të sëmurë nga egoja e të dukurit më shumë se nga dëshira e të qënit.

Fjalët e Fortlumturi Joanit me të rinjtë në kampet verore synojnë t’i përqendrojnë te arritja e paqes së brendshme për të arritur harmoninë e paqen dhe me të tjerët

Si arrihet gëzimi i përhershëm dhe si dallon nga lumturia? Pse ka njerëz të gëzueshëm në glob pavarësisht rrethanave ku jetojnë dhe si jetojnë? Poetët, filozofët dhe një libër i mirë, mund të jenë “çelësi”  i kësaj vere.

Prifti katolik Gabriel Romanelli nuk e ka braktisur Gazën. Dje u plagos në këmbë gjatë sulmit të gabuar mbi kishën katolike Familja e Shenjtë. Nga Izraeli. Tre të tjerë mbetën të vrarë gjatë të njëjtit bombardim. Numër i vogël në krahasim me shifrat katastrofike që përcillen përditë.

Fjalët e ripropozuara këto ditë të një antropologu dhe albanologu të rrallë, Robert Elsie, në një intervistë me gazetaren Rudina Xhunga, duhet të na mbeten këmbanë në kokë: A do të mund të jetonte dot ai në Shqipëri?

Ndërsa spitalet zbukurohen, hilet e vjetra me “prishje aparaturash” vazhdojnë të qëndrojnë si rrjeta të tmerrshme merimangash mbi strukturat tona spitalore. Vetëm Shteti, me më të mirët e tij, mund të heqë këto rrjeta tmerri mbi shqiptarët në nevojë në dyert e onkologjikut.

Dhjetëra simbole, këngë, rituale, objekte, veshje, qëndisma, mesazhe në një meshë. Për Papën dhe Kishën Katolike nuk ka temperatura të nxehta që mund të shkurtojnë apo modifikojnë mesazhet që vijnë nga shekujt. Më të duruarit dhe besimplotët, rezistojnë.

Shqetësimi i babait të psikologjisë analitike se Njeriu modern, duke vrapuar pas “racionalizimit” duke lënë pas dore psikën dhe nënvetëdijen, bëri gjëra të përbindshme gjatë Luftës së Dytë Botërore, ngre sot pyetjen: Pas vdekjes së Jung, Perëndimi a është marrë dot më me shpirtin?

Pak njerëz, të njëjtët shqiptarë i shohim të shfaqen në disa zona luksi të krijuara në Shqipëri. Të parat të krijuara të rrethurara nga mure fizike dhe nga muret e çmimeve të ndaluara. Kur bota po e bën luksin popullor, ne, e nisim nga e kundërta?

Kryepeshkopi i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare flet mbi jetën shpirtërore dhe materiale që shumë prej nesh bëjnë sot. Çfarë kërkojnë të rinjtë dhe si iu përgjigjet Kisha atyre, por edhe të moshuarve dhe të varfërve. Si jemi ne, shqiptarët e 2025 në dallgët e një bote përherë e më globale.

A mund të harmonizohet modernizimi, komoditeti me faunën e natyrën? Shqipëria në një fazë tepër delikate ku mund të vendosë të rreshtohet mes më të mirëve në botë për respektin dhe ekuilibrin, ose… ta humbë këtë shans fantastik që ka trokitur në derën tonë.

Europën fillimisht e kemi ëndërruar, disa prej nesh janë në mesin e saj si qytetarë të denjë e të përkushtuar. Për gjithë Shqipërinë ka nisur ushtrimi i madh e i përbashkët për t’u përmirësuar