Fokusi në një ngjyrim të vetëm synon të krijojë një eksperiencë të pastër, – fluksi i menjëhershëm i jetës që pajis me materialin për refleksionin e mëtejshëm. Por mbi të gjitha e zeza është një multiplicitet, dhe ontologjikisht një diferencë, dhe jo identitet i pastër. Për Adorno-n, e zeza vë theksin mbi ndërgjegjshmërinë e një kufiri ndërmjet domethënies dhe boshllëkut, të qenët një vepër arti dhe të mosqenët në vetvete.
Shfaqja e pastër e ngjyrës së zezë pajis me leje për një sistem harmonik pothuaj të tejdukshëm që bën thirrje për një plotshmëri totalizuese. Ndërhyrja gjithashtu referon një nga çështjet kryesore sot në teorinë e ngjyrës zhvendosjen e fokusit nga çfarë te ku e ngjyrës. Një ngjyrë e vetme ngjall, nëpërmjet një ndjesie specifike, tendencën për universalizëm.
Perceptimi i ngjyrës plotësohet si një eksperiencë aktiviteti e mëvetshme dhe e vetëhyjshme. Kësisoj, vështrimi kthehet në qenësi dhe paraqitja përpiqet të krijojë mundësinë për të manipuluar me kufijtë e të qenëshmes.
Redaksai online
(s.m/shqiuptarja.com)