Kishte rënë dëborë. Kjo mjaftonte për një ekzaltim kolektiv. Arjani kishte marrë kavaletin dhe e kishte pozicionuar tek kamarja e hapur e shkallës, nga ku zakonisht e ëma shkundte qilimin e madh me ndihmën e të shoqit. Dëbora ishte interesante për të gjithë kryeqytetasit, të cilët e shihnin atë në këndvështrim poetik.

E sidomos, për një piktor ajo mbartte kuptim edhe më kozmik. Kështu, së paku mendonte Arjani. Le ta kërkonin të tjerët poezinë në natyrë, ai do ta kërkonte tek pallati i tij. Në atë pallat kishte aq shumë poezi saqë me to mund të shkruhej një vëllim. 

Ja, fëmijët kishin dalë të gjithë përjashtë dhe gjuanin njëri-tjetrin me topa dëbore. Nga ballkonet, mamatë që zgjasnin trupat, gati-gati përtej parvazëve të ballkoneve, u ngjasonin personazheve të pikturave të një shekull tjetër, me fytyra të përçudnuara, me gojë të hapura, dhe duar të zgjatura. Asgjë nuk kuptohej nga ato që thoshin, por ankthi i shkaktuar nga dëbora jashtëqytetase dukej qartë. Mbërthehu mirë, dëgjove. Të thashë mos zbrit poshtë. Zbrite tani, ja shiko si u bëre. kujdes mos gjuani fort. Ngjitu lart, po të them. 

Këto të gjitha, Arjani i merrte vetëm me mend. Nga porta përballë vinin zërat e mbytur të Izminit dhe Theodhorit. Ai e kishte kapur për dore. Të dy kishin dalë në dritaren, së cilës po i zhvoshkej boja e vajit. Sa bukur! Dëbora po e shtron, më duket. Hidhe shallin në shpatulla se do të ftohesh. Shallin e kishte punuar vetë, me shtiza. Ai ia pëlqente shumë. Nuk kishin fëmijë. Ajo kishte punuar gjithë jetën në Shtëpinë e Fëmijës. Ai kishte qenë lulishtar. Thoshin se kishte punuar tek lulishtja e sheshit Skënderbej.

Arjani po vizatonte Migenën. E pëlqente shumë atë vogëlushe me kacurrele, si susta. Sustat e krevatit të Cimit dëgjogheshin sikur të ishin brenda shtëpisë së tij. Madje kishte dëgjuar edhe prindërit të bisedonin për këtë fakt. Ai Cimi po linte nam. Mirë ai, po Leta. Duhej pak më shumë kujdes, dreqi ta hante. E c’kujdes, mendonte Arjani. Ata duheshin. Krevatin e kishin të tyrin. Sustën po ashtu. Çfarë fjale, sustë! Mos u hidh si sustë! Migena po hidhej si sustë. Pikërisht atë kërcim të saj, me topin e vogël të dëborës po mundohej të kapte Arjani.

Nëpër shkallë u dëgjuan hapa. Me siguri duhej të ishte Ademi, një anëtar i vjetër i sistemit të Sigurimit, për të cilin gjithcka dhe kushdo përbënte element dyshimi. Po pikturon, Aro! (bënte edhe sikur kishte konfidenca). Ke qullosur gjë? Kjo shprehje ia shkatërronte nervat piktorit, por shpalosja e tyre do të përbënte triumf për Ademin. Arjani dicka murmuriti nëpër dhëmbë, të ngjashme me “mos më caj kokën” por që u përkthye në një “mirë, po ju mirë“. Ademit i ishte mbushur mendja që përvec vajzës së tij që ishte plot virtyte, aq virtyte, sa ua linte me dëshirë të gjithë atyre që ia kërkonin, virtytin, të tjerët nuk “qullosnin” gjë. 

Arjani nuk donte të shkëputej nga frymëzimi. Nga Shkalla nr. 7 po zbriste Ela. Nga dy i zbriste gjithmonë shkallët. nxitonte gjithmonë. Ishte inxhiniere, Ela. Punonte në minierën e Valiasit. Epo Valiasi nuk është postë more djalë. Arjani qeshi. Me zë. Në pikturë tani kishte hyrë edhe Shkalla 7. Nga ballkoni, mu përballë me ballkonin e tij, dukej silueta e saj.

E gjithë kjo histori për të është. Vetëm ajo nuk duket. Do të jetë duke bërë dush. Dëgjohet deri aty zhurma e skaldabanjës me vajgur. Si nuk plasin këto skaldabanja tek shohin ato trupa qiellorë të zhveshur, mendoi Arjani. Në fakt, fjalën e kishte për një kurm të përvecëm. Të sajin. Ajo nuk do të dilte përjashtë. Nuk e pëlqente dëborën. Nuk e dinte me siguri.

Dëbora vazhdonte të binte. Fëmijët dalëngadalë ishin velur me topat që lëshonin mbi njëri-tjetrin. Mamatë kishin dalë sërish në ballkone. Të njejtat figura të shekujve të kaluar, me gojë të hapura, dhe leshra që binin mbi paravaze. Mbi saksi. Lulet ishin tharë. Bënte ftohtë. 

Ajo lahej. Pikat e dushit i binin mbi trup. Lahej me sapun rrobash. Sapuni kishte marrë formën e kockës, që i hidhej qenit në filma vizatimorë. Dhelpra dhe rrushtë. Jo, aty nuk ka qen. Po ç’ju kujtua qeni? Nga sapuni. Ah, sa do t’i pëlqente të ishte sapun! Do të kish dashur të kish qënë sapun, por nuk e hante sapunin për djathë. 

E kishte marrë uria. Bënte ftohtë. E morri me vete kavaletin. Hyri në korridor. Çfarë paske pikturuar kështu, mor djalë. Ke tre orë në të ftohtë për të pikturuar këtë! Arjani hyri të bënte një dush. Në dorë mori sapunin. Kishte mbaruar sapuni i rrobave. Në korridor qëndronte në pritje, një qytet me dëborë dhe një vajzë që nuk dihej se kur do të dilte nga dushi.

Redaksia Online
l.q/Shqiptarja.com