In Memoriam/ Frost: Si e
shihja Shqipërinë nga Korfuzi

Gazetari i njohur britanik, Sër David Frost i cili ndërroi jetë në moshën 74-vjeçare për shkak të një ataku në zemër ka dhënë dhe një intervistë për median shqiptare.  

I njohur për intervistën e tij me Presidentin amerikan Richard Nixon, në intervistën për gazetaren Ilva Tare dhënë në shtator 2011 ai tregon si e shihte Shqipërinë nga Korfuzi por edhe jep disa këshilla për gazetarët e rinj.

Gazetari i njohur britanik, Sër David Frost i cili ndërroi jetë në moshën 74-vjeçare për shkak të një ataku në zemër ka dhënë dhe një intervistë për median shqiptare.  
I njohur për intervistën e tij me Presidentin amerikan Richard Nixon, në intervistën për gazetaren Ilva Tare dhënë në shtator 2011 ai tregon si e shihte Shqipërinë nga Korfuzi por edhe jep disa këshilla për gazetarët e rinj.


 Sir David Frost mirese erdhe ne Tonight
David Frost: Ilva eshte kenaqesi te jem ketu. Eshte nje privilegj

Filmi Frost vs Nixon zgjoi interes te madh tek audienca shqiptare dhe jam e bindur se shume shikues duan te degjojne direkt nga ju se cfare ndjesie eshte te te kushtohet nje film dhe madje te jesh protagonisti kryesor?

 Eshte nje ndjesi interesante. Heren e pare qe isha duke e pare shfaqen ne teater, pasi u vendos ne skene perpara se te behej film, duke e ditur qe isha duke pare vetveten, ne 25 minutat e para isha vertet i shqetesuar. Me mundonte me shume ideja nese shfaqja do ti qendronte vertetesisht ngjarjeve sic kishin ndodhur sesa portretizimi im. Dhe vetem pasi kaluan 20 minuta fillova te mendoja per karakterin Frost, edhe pse behej fjale per mua po mendoja per karakterin Frost qe po shikoja ne skene. Thjesht besnikeria ndaj projektit ishte fillimisht shqetesim, por sigurisht interpretimi i Michael Sheen ishte shume I mire dhe Fran Langella ne rolin e Richard Nixon ishte gjithashtu fantastik.

A kishte filmi pasaktesi krahasuar me historine e vertete? A mendoni se se mund te kishte fakte apo ceshtje te tjera qe mund te ishin perfshire apo qe u perjashtuan?

 E verteta eshte se kur erdhen dhe me kerkuan leje per te realizuar teatrin dhe me vone filmin, autoret menduan se do te ishte me mire qe une te mos kisha kontroll editorial mbi permbajtjen, qe sigurisht une mund ta kisha sepse ishte puna ime.
Meqenese u mendua qe nuk do te ishte dicka e Frostit per Frostin. Por do te ishte dikush tjeter qe do te tregonte per Frostin dhe mos pasja kontroll mbi permbajtjen do ti jepte me shume pavaresi autoreve dhe do ti sherbente si shfaqjes ashtu edhe filmit. Personalisht mendoj se ishte nje zgjidhje fantastike. Kam lexuar mendimet e kritikeve nga e mbare bota dhe nuk kam pare ende asnje qortuese. Rezultati ishte mese i kenaqshem.
E vetmja gje e shtuar ishin rreth 5 deri ne 10 perqind skena dramatike qe duheshin per efektin kinematografik, sic ishte rasti i dhenies se nje profili te ulet profesional perpara intervistes me Nixon, qe nuk ishte i vertete dhe gjtihashtu kishte nje pjese te shkelqyer ne film qe u shkruaj tnga autori Peter Morgan. Ishte momenti kur Nixon me telefonon perpara se te realizonim perballjen per skandalin e Ëatergate. Ai 5- minutesh ne film ishte nje portretizim fantastik i Nixon, vertet i jashtezakonshem. Ky ishte nje shembull i qarte se cfare mund te beje kinematografia…

Pse ishte fantastik?
Pyetje interesante. Ishte fantastik sepse shpjegoi thelbin e hipotezave kontradiktore midis Nixonit permes veprimeve te tij dhe menyres si mendonte Nixon. Ne film del qarte qe Nixon gjithmone e kishte ndjere veten si I huaj edhe kur ishte President I SHBA. Ai ndjehej si i huaj, sikur nuk i perkiste atij ambjenti ku perballe tij ishin njerez te pasur si familja Kenedy dhe Nixon mendonte se ata ishin zoteruesit e vertete te pushtetit. Gjate gjithe jetes se tij Nixon e konsideroi veten si nje i huaj i ardhur nga jashte

Sir David, pse mendoni qe Ëatergate eshte ende skandali me i famshem i gazetarise investigative ne bote. A nuk ka pasur skandale te tjere ne keto 40 vitet e fundit? Apo gazetaria investigative nuk ka mundur te tregohet e ashper me Peshqit e medhenj?

Po une mendoj qe Ëatergate ishte i jashtezakonshem. Mjafton te themi qe Nixon ishte Presidenti i vetem qe u detyrua te jepte doreheqjen per shkak te ketij skandali ne me shume se 200 vjet dhe kjo e ben Ëatergate-n unik ne kete drejtim. Por kemi te bejme edhe me vete personazhin.
Pavaresisht se c’mendojne njerezit per Nixonin ai ishte shume i diskutueshem dhe intrigues por edhe shume i pasigurte me disa njerez. I ndertoi vetes nje lloj muri perreth vetes, pra Nixon ishte karakter joshes dhe sic del dhe ne film mbante nje qendrim te tipit: Kush e beri? Vetem nga fundi i intervistes dhe i xhirimeve ai pranoi ne nje fare menyre pergjegjesine dhe u fal per cfare kishte bere. Ishte hera e pare qe e beri ate xhest. Kesisoj kishte mister ne ajer, ishte ky personazh intrgiues ne pikepyetje, nje skandal i pashoq sic ishte pergjimi i njerezve dhe mbi te gjitha ai u detyrua te ikte nga Shtepia e Bardhe…une mendoj qe keto ishin arsyet qe kishin elementet e drames dhe detajet e ceshtjeve njerezore te perfshira.
Ju keni te drejte. Ne duhet te jemi te shqetesuar per skandale te tjere dhe ngjarje te renda sic jane zhvillimet e tmerrshme ne Siri dhe ne vende te tjera. Por Ëatergate ishte i fokusuar tek nje njeri i vetem, nje qenie misterioze, ndonjehere i cuditshem, me raste simpatik, ne me te shumten e tyre aspak… cfare karakteri ishte! Ndoshta Presidenti me interesant qe ka ekzistuar ndonjehere.

Duke ju degjuar se si e pershkruani Nixon me krijohet pershtypja qe ju e pelqenit. E vertete?

 Ne kohen kur i bera intervisten nuk e pelqeja sepse rreth 30 njerez ishin ne burg pasi kishin bere gjera per te cilat Nixon i kishte urdheruar. Ishte e veshtire te mendoje qe ata ishin ne qeli teksa ne zhvillonim intervistat, ndaj ishte e veshtire ta pelqeje Nixonin apo te kishe simpati per te. Ndjeja nje lloj keqardhje per tragjedine e ketij njeriu, qe sic e kam thene edhe ne liber e kishte shume per zemer te ishte i jashtezakonshem por nuk ja doli te ishte i tille.
Dua te shtoj se fjala e pelqeja eshte shume personale per ta perdorur ne rastin e Nixon sepse ai e izolonte veten nga bota dhe nga njerezit.

Nese Ëatergate nuk do te kishte ndodhur a mendoni se Nixon do te kishte qene presidenti me I madh I SHBA-ve?

Kjo eshte nje pyetje shume shume interesante. Mendoj qe jo dhe dua ta shpjegoj pse. ..Ajo qe shkaktoi skandalin e Ëatergate ishte paranoja e Nixonit. Ai gjithmone thoshte- “ata qe nuk jane me ne jane kunder nesh.” Dhe kjo nuk eshte e vertete, sepse per kete ceshtje nje numer i madh njerezish ishin pro tij, disa te tjere kunder tij, por nje pjese e konsiderueshme e opinionit publik qe ishte ne qender dhe nuk kishte asnje qendrim, nuk do te thoshte automatikisht qe ishin kunder.
Pra dua te them se ai po e ekzagjeronte me nivelin e armiqesise qe mendonte se i drejtohej atij. Ja te jap nje shembull per paranojen e Nixon. Ne nje pjese te intervistes ai tha: Ata flasin per paranojen time, por paranoja per paqen nuk eshte gje e keqe. Dhe dy dite me vone anetare te staftit te tij dhe timit vendosen etiketa ku shkruhej: “Paranoje per paqen.”
Me fjale te tjera ajo qe dua te them eshte se cilesite qe ai kishte dhe karakteri i tij ne lidhje me paranojen do te dilnin ne pah ne menyra te tjera dhe ndoshta mund te kishte ndodhur nje skandal tjeter apo ne nje dekade tjeter, por gjasat jane qe do te kishte ndodhur gjithsesi.

Sir David, besoj se mund te njihni edhe raste te tjera udheheqesish, politikanesh qe sillen si Nixon, pra ose duhet ti pelqesh e te jesh me ta ose je kunder tyre, por ata jane ende ne pushtet dhe nuk jane detyruar te largohen

E vertete, une mendoj qe te gjithe politikanet kane nje grimce paranoje brenda tyre madje edhe pse perpiqen ta fshehin kete dhe te jene bujare me kritiket e tyre. Por, ata nuk e shmangin dot faktin qe kur shkojne ne shtepite e tyre qofte kjo Shtepia e Bardhe apo kudo ndodhen, te mendojne se njerezit qe i qortojne jane paska jo patriot. Kjo lloj paranoje gjendej pothuaj ne cdo politikan.

 A eshte pushteti ai qe i ben paranojak?
Nuk mendoj se pushteti i ben paranojak. Eshte dicka qe vjen bashke me ta, qe i pasqyron me se miri kur jane ne pushtet dhe mund te bejne dicka per paranojen, te mire a te keqe. Nese njerezit jane paranojak ne rruge, poshte kesaj godine ashtu qofshin nuk kane cte bejne. Ata nuk mund te shkaterrojne nje vend. Psh nje berber ose nje dentist mund te te krijoje paranoje por kjo sdo te thote qe ato mund ta shperfaqin paranojen e tyre…ah, ndoshta nje dentist edhe mundet ne fakt…

Sir David, a menduat sinqerisht se do te nxirrnin nje lajm me permasa boterore nga intervista me Richard Nixon? Pse ishit aq kembengues dhe besimplote tek vetja deri ne piken qe rrezikuat edhe karrieren tuaj. Kujtoj qe

Po po eshte vertete

Shitet 5% te aksioneve qe zoteronit ne London Weekend Television per 200 mije dollare kur vetem disa vjet me vone vlenin 37 milion sterlina
Aq do te vlenin

Do te kishit qene shume me I pasur nese nuk do ti kishit shitur ato aksione atehere. Por ju pergjigjet nje komentatori te asaj kohe se do te merrje serish te njejtin vendim.
Je absolutisht e sakte. Sigurisht qe do ta beja serish. Mendoj qe ajo ishte nje sfide nje mundesi e veshtire pa dyshim por beri histori ne menyren e saj dhe ate lloj suksesi nuk arrin ta blesh kurre. Ishte nje sfide qe e mora persiper. Sikur Nixon te kishte shpetuar pa kerkuar ndjese publike do te kishte qene nje tragjedi per mua.
Megjithate une kisha shume besim tek vetja qe mund tja dilja mbane dhe ai ishte celsi I suksesit, pasi ne fund gjithcka I mbetet ne dore besimit tek vetja. Si gazetar, ju duhet ta dini se beni gazetari gjithe kohen, por qe te besh intervista duhet te kesh besim tek vetja madje shume besim dhe ideale per nje intervistues do te ishte te mos kishte paranoja…

 Por cfare ju shtyu me shume? Instikti? Menduat se Nixon kishte dicka per te thene?

Une pata nje parandjenje qe nese dikush mund te arrinte tja mbushte mendjen te jepte nje interviste, nje interviste te vetme apo nje grup intervistash , ne fund Nixon do te donte te fliste hapur dhe sic thuhet ne gjuhen televizive “ta thonte te tijen” per skandalin e Watergate.
Me kujtohet qe kur po regjistronim intervisten, ne televizion po fliste Xhimi Carter, qe ne ate kohe ishte president. Carter po i drejtohej kombit ate nate me nje fjalim dhe Nixon tha: po po tamam, mire e ke. Televizori ka rendesi televizooori…Ai mendonte se TV do ta shpetonte ne nje fare menyre dhe sic rezultoi nuk ndodhi ashtu fale Zotit per mua…

 Si nje veteran, nje gladiator i medias a e konsideroni duelin me Nixonin si me te veshtirin e karrieres suaj? Ne kujtesen tuaj, cila ka qene intervista me sfiduese?

Gjate 12 diteve qe regjistruam intervisten me Nixon ne xhiruam plot 28 ore e 45 minuta qe ishte e jashtezakonshme. Me kujtohet qe diten e pare e kuptova qe kurre me pare nuk kisha intervistuar dike per me shume se dy ore ne menyre te pandreprere, imagjoni se si ndjehesh kur e ben per 28 ore. Ishte nje ndryshim shume i madh per mua dhe nje gje tjeter intersante eshte se Nixon cdo dite kur vinte per intervisten dukej shume mire, kishte marre rreze dielli.
Mirepo kur arritem tek dy ditet ku do diskutohej ceshtja e Ëatergate, ne diten e pare u shfaq i shplodhur, por pas pyetjeve per Ëatergatin kur erdhi tek intervista e dyte kushtuar skandalit qe ishte dy dite me vone Nixon dukej serish si njeriu i qe vinte nga Shtepia e Bardhe me pamje luftarake per te mbrojtur presidencen e tij. Keshtu dukej gjate pjeses se pare te intervistes dhe pastaj papritur ne pjesen e dyte te asaj dite u shfaq me i terhequr dhe pothuaj i pervuajtur. Ishte e jashtezakonshme. Ai ndryshoi edhe fizikisht gjate pyetjeve investiguese per skandalin e Ëatergate…

 Si ishte e verteta mbi rivalitetin e Nixon dhe Henry Kissinger?

Oh, eshte nje histori e jashtezakonshme. Gjate intervistave Nixon ishte interesant ne menyren si e pershkroi Kissinger.  Problemi ne marredhenien Nixon-Kissinger ishte ky: Qe te dy po garonin per te marre meritat e vendimeve te mira qe Nixon mori si President dhe perpiqeshin te benin me faj njeri tjetrin per gjerat qe shkuan keq.
Por nga ana tjeter ata s’mund te ishin shume te pasjellshem ndaj njeri tjetrin per shkak te vendit qe kishin ne histori dhe e ardhmja e tyre ishte e lidhur se bashku. Nese njeri shante tjetrin dhe anasjelltas reputacioni i tyre do te binte menjehere, por deshira per te marre meritat ishte vertet shume e madhe.
Ndaj shikoni c’ndodhte: Nixon gjate intervistes u shpreh:Henri eshte nje intelektual i cmuar,  ashtu si dhe intelektule te tjere natyrisht, ndonjehere merr vendime te nxituara, por e ben sepse eshte intelektual. Sic e vereni Nixon nuk e vleresonte shume Kissinger dhe perdorte fjale pergjithesuese.
Nga ana tjeter Kissinger perdorte taktiken e marrjes persiper te merites dhe ne te njejten kohe shfaqej ne dukje sikur ishte i ndershem ne Nixon. Kur e intervistova Kissinger me tha: Nuk ka asnje dyshim Presidenti Nixon ishte nje president i shkelqyer mbi te gjitha ai ishte nje delegues shume i mire dhe ai e kishte zakon qe mi kalonte mua te gjitha gjerat me te rendesishme. Kjo ishte menyra e Kissinger per te marre levdata per vendimet historike. Ata te dy nuk donin ta shmangnin njeri tjetrin, por ata donin te siguroheshin per pjesen e tyre te lavdise dhe te mos mbanin persi per asnje faj.

Sir David,  ju jeni i njohur ne mbare boten si intervistuesi i personaliteteve me te famshme, Presidente, Mbreter, Princer, njerez te famshem, Kryeministra. Keni intervistuar cdo President amerikan qe nga Kennedy dhe 8 kryeministrat e fundit te Britanise se Madhe. A kane keto personalitete dicka te ngjashme mes tyre, ndonje karakteristike qe gjendjet tek disa prej tyre? Ose ndonje karakteritike qe i dallon prej nesh, te vdekshmit, pjesa tjeter…

Eshte pyetje interesante. Gjeja e pare qe me vjen menjehere ne mendje eshte se shumica e njerezve qe kane pasur, ose kane ndare pushtet ne nje periudhe te caktuar kohore shfaqen ndryshe pasi kane ushtruar pushtetin. Edhe njerezit qe eshte thene se kane qene te tmerrshem ne pushtet, edhe ata jane ndryshuar nga pushteti jane rritur disi gjate qendrimit ne pushtet. Ky eshte nje element i perbashket tek te gjithe.
Gjithashtu ata ndajne bindjen se te gjithe kane qene te suksesshem cfaredo te kene qene President, Kryeminister, Minister i Jashtem apo Minister i Financave, ata jane te bindur se ja kane dale mbane. Nuk eshte nje vetbesim i plote, edhe ne rastin e Nixon sic po ju thoja, kishte nje nivel pasigurie dhe paranoje por ka edhe ndonje rast te vecuar kur keto personalitete nuk ishin ne gjenjde te flisnin, ndoshta sepse Anglishtja nuk ka qene gjuha e tyre e memes.
Nje detaj interesant per mua eshte fakti qe Presidenti rus Putin kur e intervistova heren e pare nuk fliste anglisht dhe kur erdhi koha per intervisten e dyte, Tony Blair me tha ta invervistoja ne Anglisht edhe nese Putin nuk deshiron, sepse eshte perkushtuar shume dhe flet shume mire pavaresisht hezimit. Megjithate Putin serish nuk deshironte te pergjigjej ne Anglisht pyetjeve te mia dhe kur perkthyesi simultan me perkthente mua nga Rusishtja ne Anglisht, Putin shume me perpara se une ta mbaroja pyetjen fillonte te pergjigjej. Ai dukej qe ishte impenjuar shume qe ta mesonte Anglishten ne menyre qe te ishte nje lider me permasa boterore.
Dhe nje tjeter personazh i jashtezakonshem eshte Mikhael Gorbachev. E kam intervistuar 5 ose 6 here dhe jemi takuar shpesh nder vite. Eshe e cuditshme qe Z.Gorbachev kurre nuk mesoi Anglisht as e mori mundimin asnjehere. Nuk flet asnje fjale Anglisht as sot e kesaj dite. Dhe eshte interesante sepse ka qene ne qender te vemendjes se gjithe botes, e ka ndryshuar boten qe prej 1984 dhe ndokush mund te mendonte se do kishte bere perpjekje te mesonte guhen, por ndoshta nje shpjegim eshte perkthyesi I tij fantastic Pavel. Nese Gorbachev do te ishte duke na folur ne te dyve tani ne Rusisht do te fliste per dy minuta rresht ne gjuhe te komplikuar dhe kur ai e mbaronte fjalimin do te kishin mbetur vetem 3 fjale te paperkthyera ende ne Anglisht…

Ju keni patur shansin shpesh te intervistoni udheheqes te famshem qe kane qene publikisht te njohur si kriminel cnjerezore. Psh, ne 2008 keni intervistuar Omar Al Bashir I akuzuar nga Gjykata Nderkombetare e Krimeve. Cfare ndjesie eshte te jesh balle per balle me keta njerez?

Ajo interviste u zhvillua ne Khartoum dhe ishte interesante pjeserisht per ceshtjet qe po diskutoheshin por edhe per faktin qe ai po fliste ne nje gjuhe te huaj dhe kjo krijoi distance, dukej me e larget.
Por, psh nuk e pati kete efekt me z.Karaxhic i cili gjithashtu nuk fliste Anglisht dhe ndoshta ishte e paefektshme sepse ajo cfare po ndodhte aty ishte kaq e dukshme dhe ne mund ta shihnim me syte tane..
Ndersa ajo qe po ndodhte ne Khartoum ishte larg ne Darfur.  Por ka shprese per Sudanin tanime, ekzistojne dy shtete Sudaneze dhe mendoj se Omar Al Bashir pavaresisht akuzave per aktivitetin e tij ne Darfur ka ndikuar, ka qene me bashkepunues edhe pse jam i sigurt qe nuk eshte hedhur perpjete nga gezimi dhe as mendoj qe ai e ben kete shpesh. Dhe ndoshta vendi me i madh ne Afrike ndoshta eshte tashme ne rrugen e shpreses per nje te ardhme…

Si keni reaguar kur e dinit qe te intervistuarit tuaj po genjenin. Kur kishit fakte qe ata po genjenin?

Duhet thjesht ta provosh dhe ndonjehere e ben ne menyre agresive e ne ndonje rast tjeter e ben pyetjen ne menyre me te bute, ne menyre qe i intervistuari te ndjehet i relaksuar dhe pastaj ta pyesesh. Ndonjehere perserit pyetjen shpesh.
Me kujtohet nje rast, nuk po debatonim ndonje krim serioz, por Ted Heath , qe ishte ne ate kohe udheheqesi I Partise Konservatore ne Britanine e Madhe dhe dihej publikisht qe ai vertet e urrente, e percmonte Kryeministrin Laburist te asaj kohe Harold Ëilson. Ishte nje gje e pazakonte pasi dihej qe ne ate kohe politikanet dilnin bashke per nje gote sidomos pas debateve Kryeministri dhe lideri I opozites ishte pjese e tradites.
Keshtu qe e nisa me nje pyetje te thjeshte: A te pelqen Harold Ëilson? Me nje ton te shtruar prej bisede normale dhe ai u pergjigj : nuk besoj se ka lidhje nese e pelqen apo jo. Une mendoj se ceshtja eshte qe qeveria duhet te punoje mire.
Dhe une i thashe… Po a te pelqen? Ai tha..hmm kemi pasur disa mosmarreveshje por ne shkojme bashke ne disa ngjarje te rendesishme, punet e vendit ecin perpara…
Dhe une vazhdova. Po a te pelqen ai? Dhe ai tha.. epo duhet ta shohim kete pune njehere…(qesh) me shpatullat qe i tundeshin
Ne ate moment kur ai u shpreh keshtu te gjithe e kuptuan 100% se cfare mendonte Heath per kryeministrin Ëilson. Dhe kur po e intervistonin per nje dokumentar per mua disa vite me vone i shfaqen kete pjese te invervistes qe i kisha marre dhe ne fund te klipit ai tha; epo nuk nxorri shume nga une per ate pune …sic e sheh nuk e kishte kuptuar fare c’kishte ndodhur ne ate interviste.

Le te flasim pak per levizjen tuaj nga legjendarja BBC tek Al Jazeera qe krijoi mjaft debat dhe kuriozitet. Cfare ju nxiti ta merrnit ate vendim?
Kur mu paraqit propozimi me intrigoi shume. E kam thene gjithmone qe s’duhet ti rezistosh sfidave dhe e mendoj vertete kete. Njerezit qe iu bejne rezistence sfidave ngurtesohen disi per shkak se nuk kane pranuar nje mundesi qe iu eshte ofruar. Prandaj ne situata te tilla perpiqem gjithmone te pergjigjem pozitivisht. Ne parim mendoj se duhet thene qe kurre nuk duhet ti trembesh nje sfide te re, nje perballjeje. Eshte edhe nje shprehje tjeter qe e kam degjuar te perdoret shume shpesh: Cfare i ben njerezit te te ndjekin, cfare i ngacmon ata. Besoj se ky eshte pasioni im…Edhe yti mendoj…

Ju keni fituar te gjitha cmimet e mundshme qe nje gazetar mund te marre, por jeni ende mjaft aktiv ne media. Cila eshte sfida juaj e ardhshme?
Ah, sfida e ardhshme. Asnjehere nuk i dihet. Kur ne Britani do te fillonte per here Breakfast TV, pra lajme  qe ne oret e para te mengjesit na u desh te debatonim per idene fillimisht dhe pastaj me grupet kundershtare. Por nese do me kishin pyetur tre muaj para se ta filloja ate pune a do besh program mengjesi, do te pergjigjesha, program mengjesi per cfare? Sepse ne Angli nuk ekzistonte ne ate kohe.
Duhet gjithmone te perpiqesh te ndodhesh aty ku jane dhe kufijte e rinj. Kur i gjen kufijte perballesh me to, sic thate dhe ju me Al Jazeeren  ishte nje hap i madh dhe ka funksionuar ne menyre perfekte…
Kur filluam, s’me besohet kane kaluar 6 vjet. Valet e Al Jazeeres  arrinin deri ne 50 shtete dhe 8 milione shikues. Ndersa tani jane 125 shtete dhe 250 milion shtepi qe na ndjekin, qe eshte nje gje mbreselenese. Ju e njihni vete mire Al Jazeeren Anglisht. Ajo ishte nje sfide e re apo lajm qe beri xhiron e botes, por serish po te me kishe pyetur 5 muaj perpara nuk do ta dija qe do te thoja PO. Eshte nje eksperience shume, shume e kenaqshme…
Cila eshte sfida e ardhshme? Nuk e di ende. Kemi realizuar disa filma dhe ka gjithmone gjera te reja qe ndodhin. Une jam perhere ne kerkim te tyre. Tanime ka dhe teknologji te reja qe duhen shfrytezuar.

Kjo ishte dhe pyetja ime e radhes. A jeni ne Facebook?
Jo jo nuk e kam perqafuar Facebookun. As Tëitter apo Youtube jam shkolle e vjeter ne ate drejtim. Nuk di ta shpjegoj pse nuk me terheqin. Disa nga teknologjite e fjales se fundit ne I perdorim ne Al Jazeera English kur filluan transmetimet me celular. Kur nje gazatar ndodhej ne Irak e filmonte ngjarjen dhe s’kishte nevoje ta transmetonte diku ne nje qender televizive, por mund ta dilte direkt nga canta e tij.

Kam pare disa intervista tuaja te viteve te shkuara ne Youtube dhe pashe qe te ftuarit ju benin dhurata. Keshtu Jon Lenno me Yoko Ono ju dhuruan kutine e buzeqeshjes me pasqyren brenda. C’fare beni me keto dhurata, I ruani?

E doja shume ate dhurate. E vetja gje eshte se eshte vjedhur nga nje dhome hoteli. Por folem per kete fakt disa dite me pare kur takova Yoko Onon

 Kjo eshte dhurata qe po ju sjell nga Shqiperia. Eshte nje bunker souvenir. Gjate diktatures Enver Hoxha ndertoi rreth gjysem milioni bunkere te realizuar me beton nga frika e ndonje pushtimi armik te jashtem. Mendova qe ishte nje detaj interesant nga historia e vendit tim

Oh, te falenderoj shume. Me kujtohet kur kam qene ne Korfuz. Ne 1988 liria kishte filluar te vinte ne vendet e Lindjes, edhe pse ne Shqiperi erdhi pak me vone dhe ishin disa prozhektore te forte kerkimi qe me bene shume pershtypje pasi nuk kisha pare kurre me pare te tille.  Sic me shpjeguan vinin nga brigjet shqiptare per te kontrolluar arratisjen e mundshme te shqiptareve. Cdo mbremje e shihnim kete skene dhe deshironim qe liria te vinte dhe tek ju dhe fale zotit tani e keni

 Lavdi zotit e kemi. A keni nje keshille te fundit per studentet qe duan te behen gazetare ne te ardhmen?

Nese po interviston dike, gjithmone degjo. Gjithmone perpiquni ta pasoni pyetjen me nje tjeter. Gjithmone rri vigjilent per ngjarjen e pritshme. Nje kufi i ri, nje horizont, gjithcka e re. Gjithmone kerko nje mundesi te re. Dhe eshte shume e rendesishme te mos pranoni kurre Jo-ne si pergjigje.
Edhe nese ju duhet te ktheheni serish tek i njejti person per te marre pergjigje edhe nese ju duhet te trokisni serish tek e njejta gazete per te filluar pune. Besoj se kjo eshte gjeja me rendesishme. Eshte detaji qe i ben njerezit te kthejne syte nga ty, ai eshte celesi qe ngacmon publikun. Dhe e fundit, kurre mos prano Jo-ne si pergjigje perfundimtare.

Sir David Frost, ju falenderoj per kete interviste.
Me pelqeu shume. Te falenderoj shume.  




(Ne foto: Ilva Tare duke intervistuar David Frost, shtator 2011)

Redaksia online
(sg/shqiptarja.com)