Periferia e Tiranës është një realitet kubist, abstrakt. Sidomos tani në dimër, po të shkosh te Astiri, te Fresku, te Xhamlliku, në Bathore a Paskuqan, në Farkë a Sauk, në Selitë a Laprakë, në Institut, Kodër Kamëz, aty sheh sesi dëshirat e njerëzve për t'ju ngjitur kryeqytetit kanë qenë më të mëdha se edhe vetë ligji i gravitetit.
Shtëpi, pallate, ballkone, garazhe, lokale, parrukeri, sallone mode, loto, gomisteri, fruta-perime, bulmet, qëndrojnë ngjitur, sipër e poshtë njëri-tjetrit, anash dhe pezull. Shqiptarë nga jugu e veriu u gjendën në gjithë këto vite të mbivendosur, të shtypur, të rreshtuar në këtë periferi që rënkon.
Dëshira, urrjetje, ëndrra, janë të stivuara përreth kryeqytetit, e rrethojnë. Nga këto realitete kanë dalë disa nga djemtë e vajzat, studentë që protestojnë. Janë në kushte presioni në shtëpitë e tyre e po në këto kushte absurde, edhe në shkollë. Shpeshherë të shtypur nga sistemi, shpesh nga titullarët; padituria bën punën e saj dhe gjithë kjo situatë që vlon, kërcënon si një tenxhere me presion. Të shpërthejë.
Është e vështirë të gjendet kohë për reflektim e mendim të qartë kur jeton nën presion, prandaj, protesta e studentëve është paralajmërimi i sëmundjes së rëndë të periferisë sonë; është zëri i mpakur e i sëmurë i saj. Janë në fjalët e disa prej studentëve, të sinqerta e të vërteta, vuajtjet e një realiteti që nuk mund të qëndrojë për shumë kohë në këmbë, si të ishte dënuar të kalonte jetën në një cirk pa fund.
Rënkimi i periferisë nuk duron. Nuk mban, nuk dëshiron t'i ngjitet askush ta maskojë apo përfaqësojë. Është si një kala prej rëre që sa më shumë ujë deti e rërë t'i hedhësh përsipër, aq më shumë rrezikon.
Ky zë dëgjohet, dallohet, i dobët, por i qartë mes zhurmës së selfistëve protestagllabërues, politikanëve protestazhvatës, shoqërisëcivile porotestasajues. Mes gjithë kësaj kakofonie është ky zë, i brishtë, këmbëngulës, dëshmues i një mungese mirëqënieje në kohën kur Shqipëria vrapon.
Por ne nuk mund të vrapojmë pa periferinë, pavarësisht se disa kujtohen për të, vetëm për t'i marrë votat e projektet. Një pjesë e Shqipërisë, qendrat e saj, po shkëlqejnë, dalëngadalë kudo. Është koha të shpëtojmë periferinë tonë rënkuese, ta bëjmë sa nuk është vonë.
Do të doja që për këtë Vit të Ri 2019, zërin e periferisë të jenë sa më shumë ata që e dëgjojnë. Eshtë pjesë përbërëse e jona, nga ajo vijmë e tek ajo shkojmë. Qoftë 2019 vëmendja, zëri, fati i gjithë shqiptarëve që mbajnë pesha të rënda për shkak të ngjarjeve e kohëve që kaluam dhe kalojmë.